๒๒๔. ญวนมาเตือนพระองค์ด้วงให้ส่งญวน ๔๔ คน

ฝ่ายที่เมืองเขมร ครั้นมาถึงเดือน ๒ ญวนก็มาเตือนอีกว่า ถึงกำหนดแล้ว เมื่อไรจะได้คน ๔๔ คน พระองค์ด้วงตอบว่า ผู้ถือหนังสือเข้าไปยังไม่กลับออกมา จะได้หรือไม่ได้ก็ไม่แจ้ง จะต้องให้พระยายมราช พระยาราชมนตรี เข้าไปวิงวอนท่านเสนาบดี ให้กราบทูลขอออกมาให้จงได้ ญวนจึ่งว่าถ้าดังนั้นแล้วในเดือน ๓ ปีใหม่ข้างญวน ขอให้แต่งทูตถือศุภอักษรคุมเครื่องบรรณาการขึ้นไปเฝ้าพระเจ้าเวียดนาม ขอโทษพระยาพระเขมรและราษฎรที่ทำผิดมาแต่ก่อนนั้น แล้วให้ยอมเป็นเมืองขึ้นตามอย่างธรรมเนียม เจ้าเวียดนามก็คงจะโปรดยกโทษให้ ถ้าถึงเดือน ๓ ไม่ส่งทูตขึ้นไปแล้ว องญวนผู้ใหญ่เตรียมกองทัพไว้ จะให้ตีเมืองเขมรให้ได้ในคราวนี้

ฝ่ายเจ้าพระยาบดินทรเดชาแจ้งดังนั้น เห็นว่าทัพญวนยกมาครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อครั้งองเตียนกุน จะตั้งค่ายดูแลด่านทางก็ชอบกล เขมรจะไปจับกุมผู้คนมาสืบสวนราชการก็ไม่ได้ ให้ข้าหลวงในกองทัพไปลอบดูลำแม่น้ำ ก็แลเห็นเรือญวนบรรทุกข้าวสะเบียงและคนขึ้นมาส่งที่เมืองพนมเป็ญ ๔ เที่ยวเป็นเรือ ๑๙๘ ลำ ทั้งเรือยกมาก่อนประมาณ ๒๐๐ เศษ แลดูใจพระยาพระเขมรก็ย่นย่อครั่นคร้ามไปหมดหาเข้มแข็งเหมือนแต่ก่อนไม่ ครั้นจะไม่เป็นไมตรีด้วยก็เห็นว่าพระยาพระเขมรไพร่บ้านพลเมืองคงจะกลับใจไปเสียเพราะความอดอยาก ด้วยเขมรฝ่ายเราได้อาศัยลูกค้าญวนขึ้นมาซื้อขายได้สิ่งของและเกลือรับประทาน ด้วยที่เมืองพนมเป็ญญวนก็ให้ตั้งตลาดซื้อขายกันสนุกสนาน เขมรฝ่ายญวนก็เบิกบานมีที่ซื้อขายกันไม่อดอยาก เขมรฝ่ายเราจะไปซื้อกินก็ได้ ญวนก็ไม่ห้ามปรามทำตีสนิทเหมือนพวกเดียวกัน เห็นว่าการจะผันแปรเป็นอื่นไป ก็ให้พระองค์ด้วงรับคำตอบญวนว่า จะแต่งทูตถือศุภอักษรขึ้นไปณเดือน ๓ ขึ้น ๖ ค่ำ[๑] เป็นแน่แล้วๆ ญวนก็ลาไป