๑๖๗. พระองค์ด้วงพาไพร่พลไปตั้งอยู่ที่เมืองอุดงฦๅชัย

ฝ่ายเจ้าพระยาบดินทรเดชาตั้งทำเมืองโปริสาทอยู่ แต่งให้คนไปสืบราชการได้ความว่าองตาเตียงกุนเป็นเตียนกุนชิดกัน มีหนังสือเข้าไปขอเจ้าหญิงและนักมารดาองค์จันท์อยู่ที่ไซ่ง่อน ตัวองค์อิ่ม ฟ้าทะละหะ พระยาพระเขมรซึ่งจำไว้ที่เมืองเว้ขอให้ส่งลงมาด้วย เจ้าพระยาบดินทรเดชาแจ้งดังนั้นจึ่งคิดว่า ถ้าญวนเอาเจ้าหญิงและองค์อิ่มมาเชิดชูตั้งเป็นเจ้านายแย่งกันขึ้นดังนี้ พระยาพระเขมรที่นับถือองค์อิ่มและเจ้าหญิงก็จะไปเข้าฝ่ายญวน ความที่คิดไว้ก็จะไม่สำเร็จ พระองค์ด้วงก็อยู่ที่เมืองโปริสาทลึกเข้ามานัก จึ่งปรึกษาพระองค์ด้วงจะให้ไปตั้งอยู่เมืองบันทายเพ็ชร์ เขมรจะได้เห็นตัว เชื่อถือว่าเป็นพระองค์ด้วงแน่แล้ว จะได้นิยมเข้ามาหาพระองค์ด้วง ๆ ก็เห็นชอบด้วย เจ้าพระยาบดินทรเดชาจึ่งให้พระพรหมบริรักษ์ พระรามพิไชย พระณรงคฤทธิ นายทัพนายกองคุมเขมรป่าดงและลาว ๕,๐๐๐ กับเขมรซึ่งมาอยู่รักษาพระองค์ด้วง ตัวนาย ๘๙ คน ไพร่ ๔๐๐ คน ยกลงไปจากเมืองโปริสาทณเดือน ๖ ขึ้น ๙ ค่ำ[๑] ครั้นเดือน ๖ แรม ๑ ค่ำ[๒] ไปถึงเมืองบันทายเพ็ชร์ จึ่งให้ตั้งอยู่ที่อุดงฦๅไชย ที่เจ้าพระยาอภัยภูเบศร์ตั้งอยู่แต่ก่อน ห่างเมืองบันทายเพ็ชร์ ๕๐ เส้น

ฝ่ายเจ้าเมืองไซ่ง่อนให้ส่งเจ้าหญิงทั้ง ๓ องค์ และนักมารดามาถึงเมืองพนมเป็ญเมื่อเดือน ๖ ขึ้น ๗ ค่ำ[๓] องเตียนกุนปลูกเรือนให้อยู่หมู่ ๑ แล้วเอาตราขององค์จันท์กับพระขรรค์สำหรับแผ่นดินเล่ม ๑ มอบให้องค์มี ให้องค์มีตั้งฟ้าทะละหะ สมเด็จเจ้าพระยา พระยาจักรี พระยากลาโหม พระยาราชเดชะ พระยาพระเขมร ผู้ใหญ่ผูน้อยขึ้นเต็มตามตำแหน่ง แล้วให้ทำหนังสือเขมรเป็นหนังสือเจ้าผู้หญิงไปเที่ยวเกลี้ยกล่อมพระยาพระเขมร และราษฎรทุกบ้านทุกเมืองก็ไม่มีผู้ใดมาสวามิภักดิ์