๙๙. เรื่องเมืองเขมร (ต่อ)

ครั้น ณเดือน ๒ แรม ๙ ค่ำ[๑] องค์พระนโรดมเข้ามาถึงกรุงเทพมหานคร ก็โปรดฯ ให้ไปอยู่บ้านพระยาไกรโกษาซึ่งตีใช้หนี้เงินหลวง แล้วจึงโปรดฯ ให้มีศุภอักษรออกไปให้องค์พระหริราชดไนยไกรแก้วฟ้าว่าราชการแผ่นดินอยู่ ภายหลังพณหัวเจ้าท่านสมุหพระกลาโหมกลับเข้ามาจากเมืองสิงคโปร์พร้อมกัน จึงได้ทรงปรึกษาพระวงศานุวงศ์ท่านเสนาบดีว่า เมืองเขมรจะจัดให้ผู้ใดเป็นเจ้านายดี องค์พระนโรดมเป็นบุตรผู้ใหญ่แต่ราษฎรไม่รักใคร่เป็นคนโคลงอยู่ องค์พระหริราชดไนยผู้น้องเป็นคนซื่อๆ ราษฎรก็รักใคร่นับถือมาก จะตั้งน้องขึ้นเป็นเจ้าแผ่นดิน ก็ต้องเก็บพี่ไว้เสียที่กรุงเทพมหานคร จะให้อยู่ด้วยกันไม่ได้ พระราชวงศานุวงศ์ท่านเสนาบดีกราบทูลว่า ถ้าจะเลี้ยงองค์หริราชดไนยผู้น้องขึ้นก็จะไม่รู้พระเดชพระคุณ ด้วยถือใจว่าราษฎรนิยมรักใคร่ตัว จึงได้เป็นเจ้าแผ่นดินกัมพูชา ถ้าจะชุบเกล้าฯ เลี้ยงองค์พระนโรดมผู้พี่ขึ้น เห็นจะรู้พระเดชพระคุณมาก ด้วยไม่มีผู้ใดนับถือต้องหนีเข้ามาพึ่งพระบารมีกลับได้เป็นเจ้าเมืองออกไป ก็จะคิดถึงพระเดชพระคุณเป็นอันมาก ดีกว่าตั้งองค์หริราชดไนยไกรแก้วฟ้า ทรงพระราชดำริเห็นด้วยความคิดพระราชวงศานุวงศ์ ท่านเสนาบดี



[๑] ศุกร์ที่ ๒๔ มกราคม

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ