๓. ทรงแก้ไขธรรมเนียมข้าราชการเข้าเฝ้าให้สรวมเสื้อ

เวลาวันหนึ่ง ข้าราชการเข้าเฝ้าที่พลับพลาโรงแสงพร้อมกัน ครั้งนั้นยังไม่มีธรรมเนียมที่จะสวมเสื้อเข้าเฝ้า จึงดำรัสว่าดูคนที่ไม่ได้สวมเสื้อเหมือนเปลือยกาย ร่างกายจะเป็นเกลื้อนกลากก็ดี หรือเหงื่อออกมาก็ดี โสโครกนัก ประเทศอื่นๆ ที่เป็นประเทศใหญ่เขาก็สวมเสื้อหมดทุกภาษา เว้นเสียแต่ละว้าลาวชาวป่าที่ไม่ได้บริโภคผ้าผ่อน เป็นมนุษย์อย่างต่ำ ก็ประเทศสยามนี้ก็เป็นประเทศใหญ่ รู้ขนบธรรมเนียมมากอยู่แล้ว ไม่ควรจะถือเอาอย่างโบราณที่เป็นชาวป่ามาก่อน ขอท่านทั้งหลายจงพร้อมใจกันสวมเสื้อเข้ามาในที่เฝ้าจงทุกคน ครั้นนานมาเห็นว่าเสื้ออย่างน้อยนั้นจะคาบผ้ากราบก็มิได้ จึงยักย้ายทำเป็นเสื้อกระบอกเหมือนเสื้อบ้าบ๋าบุตรจีนที่เมืองปัตเวีย ก็เป็นธรรมเนียมติดมาจนทุกวันนี้ ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินในกรุงเทพมหานครและหัวเมืองก็ปกติราบคาบ บ้านเมืองอยู่เย็นเป็นสุข เสนาบดีผู้ใหญ่ที่ได้ถวายความสัตย์แล้วออกมาที่วัดพระศรีรัตนศาสดาราม กำกับให้ข้าราชการผู้น้อยๆ ทุกหมู่ทุกกรมถือน้ำพระพิพัฒนสัตยา ๑๕ วันจึงเสร็จการถือน้ำ