๑๑ มกราคม พ.ศ. ๒๔๗๙ น (๒)

​ตำหนักปลายเนิน คลองเตย

วันที่ ๑๑ มกราคม ๒๔๗๙

พระยาอนุมานราชธน

จะตอบหนังสือของท่านซึ่งมีไปถึงฉัน ลงวันที่ ๔ เดือนนี้ ว่าด้วยเรื่องผ้า

ผ้ายามะหาดนั้น เปนแต่เข้าที ได้ความ เปนภาษา แต่ช่างเขียนเขาไม่ได้เรียกน้ำยาสีใด ๆ ว่า ยามะหวด เพราะฉะนั้นตราไว้ก่อนก็ดีแล้ว

นุ่งผ้ามีอีกอย่างหนึ่ง ฉันเห็นเด็กเงาะซึ่งชื่อ คนัง ซึ่งพระบาทสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงเอาตัวมาเลี้ยงไว้ ได้นุ่งถวายทอดพระเนตร ตามวิธีที่พวกเขานุ่งกันเปนปกติ เริ่มด้วยเอาชายผ้าข้างหนึ่งทาบบนหน้าอก เอาลูกคางทับชายไว้ แล้วชักผ้าลอดไปในหว่างขา อย่างที่เรานุ่งผ้าเตี่ยว เรียกกันว่า ขี่ม้า ถึงชายกระเบนเหน็บ เอามือกดไว้ แล้วหักผ้าที่เหลือพันรอบพุง เอาชายผ้าสอดที่ตรงหักทบเปนชายกระเบน แล้วปล่อยชายหน้าห้อยลง เปนอันมีชายห้อยทั้งข้างหน้าและข้างหลัง ชายข้างหน้านั้น ถ้าจะห่ออะไรก็ทบเอาขึ้นมาเหน็บที่ท้องเปนกระเป๋า นุ่งชะนิดนี้ภาษาเงาะเรียกว่า เลาะเตี๊ยะ รูปคำก็ใกล้ เตี่ยว และคล้ายกับที่ท่านว่าข่านุ่ง แต่ที่ข่านุ่งนั้นเหมือนเกี้ยวเกไลมากกว่า สังเกตว่าตัวยักษ์ในละครของเราก็แต่งตัวมีผ้าห้อยหน้าห้อยก้น สงสัยว่าจะมาแต่นุ่งเลาะเตี๊ยะนั้นเอง เปนแบบเงาะ เงาะก็ยักษ์

ข้อที่ท่านถามถึงเชือกพันไหมของกระทรวงคลัง ซึ่งใช้ใส่พานเชิญไปให้เจ้าภาษีนายอากร เพื่อการเร่งเงินนั้น ฉันไม่เคยทราบว่ามีอยู่เลย ทั้งไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาด้วยซ้ำ