๒๐ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๗๙ น

​ตำหนักปลายเนิน คลองเตย

วันที่ ๒๐ พฤศจิกายน ๒๔๗๙

พระยาอนุมานราชธน

หนังสือของฉันซึ่งให้มาถึงท่านเมื่อวานนี้ มีความอยู่ข้อหนึ่งว่า ฉันไม่ได้แก้ปรูฟในทางใช้ตัวอักษร ถ้าเห็นไม่ผิดความแล้วก็ปล่อยให้ผ่านไป ด้วยไม่ทราบทางของหอสมุดว่าแก้ด้วยหลักฉันใดนั้น บัดนี้มานึกรู้สึกขึ้นว่า มีคำอยู่คำหนึ่งซึ่งฉันได้ผ่านไป แต่ควรจะบอกให้ท่านทราบ เพื่อท่านจะได้พิจารณาเสียดีกว่าให้ผ่านไปด้วยละเลย คำนั้นคือพระนามพระเจ้าแผ่นดินองค์หนึ่งในพระราชนิพนธ์หน้า ๓๙ เขียน พระรัชฎาธิราช มีสองแห่ง แต่ในบัญชีท้ายเรื่องเขียน พระรัษฎาธิราช ลักลั่นอยู่ในสมุดเล่มเดียวกัน แต่ความลักลั่นนั้นจะเปนด้วยเจ้าพนักงานหอสมุดยึดต้นฉะบับที่คัดมาสองแห่งเปนหลัก หรือจะแก้ตัวอักษรแล้วแต่แก้ไม่หมดฉันก็ทราบไม่ได้ บอกมาให้ท่านทราบด้วยเห็นว่าคำนั้นติดจะสำคัญ ท่านจะได้ไต่สวนว่าควรวางลงไปอย่างไร

มานึกขึ้นได้ในปัญหาคำ ยัง กลอนที่ว่า จำจะปลูกฝังเสียยังแล้ว นั้น คิดเอาความไม่ค่อยได้ แต่สังเกตเห็นว่าพูดไปในทางเพาะปลูก ถ้าหากคำว่า ยัง นั้นจะเปน หยั่ง จะทำให้ได้ความดีขึ้นมาก เปนจะปลูกฝังเสียให้หยั่งลงแล้วในพื้นดินโดยมั่น คือแต่งให้มีคู่ ทั้งนี้มาจากทางที่สงสัยว่าคำ ยัง หยั่ง ยั่ง ยั้ง จะพูดสับสนปนกันทำให้ความเลอะเลือน แต่จะหาแน่ก็ต้องหาคำใช้ในสำนวนเก่ามาพิจารณาหลาย ๆ แห่ง ฉันขี้เกียจหาจึ่งเปนแต่หลบ หนีเอาตัวรอดไปเสียไม่ใช้เท่านั้น