๗๑. ญวนไกเซินขอเป็นไมตรี

ครั้นมาถึง ณ เดือน ๔ ขึ้น ๗ ค่ำ องกันถินบุตรองลองเยืองมีอักษรสาสน์เข้ามาทางบกแต่งทูตเข้ามา ๖นาย ขอเป็นทางพระราชไมตรีด้วยกรุงเทพมหานคร มีความว่าองเชียงสือหนีเข้ามาอยู่ ณ กรุง ไม่รู้พระเดชพระคุณกลับหนีออกไปตั้งตัวเป็นเจ้าอนัมก๊กแล้ว ไปตีเอาเมืองพูเวียน เมืองมินคาง เมืองเตียนขัน ถ้ากองทัพองกันถินตีแตก องเชียงสือจะหนีเข้ามาในเขตแดนกรุงอีก ขอให้กองทัพกรุงเทพมหานครจับให้จงได้ ทางพระราชไมตรีจะได้ยืดยาวไปชั่วฟ้าและดิน จัดด้ายขนจามรีแดง ๕๐๐ พู่เข้ามาทรงยินดี ถ้ากรุงเทพฯ จะต้องการสิ่งหนึ่งสิ่งใด ให้มีพระราชสาสน์ออกไปให้แจ้ง จะได้จัดเข้ามาถวาย และมีข้อความอื่นอีกเป็นหลายประการ

โปรดให้มีพระราชสาสน์ตอบออกไปใจความว่า กรุงเทพฯ นี้ดำรงทศพิธราชธรรมอันเสมอ มิได้คิดเบียดเบียนแก่บ้านใหญ่ เมืองน้อย และลูกค้าวาณิชนานาประเทศ มีแต่เมตตากรุณาเป็นต้น อุปมาดุจดังเขาพระสุเมรุราชและมหาสาครสมุทรอันเป็นที่อาศัยแก่เทวามนุษย์และฝูงมัจฉาชาติทั้งปวง มิดังนั้น เหมือนพฤกษาชาติต้นใหญ่เป็นที่อาศัยแก่สกุณปักษาชาติ อันเข้ามาพึ่งพักกระทำรวงรังฟักฟอง ครั้นสกุณโปดกมีขนปีกหางบริบูรณ์แล้ว ก็บินไปทั่วทิศานุทิศโดยความปรารถนาผาสุกแห่งตน และซึ่งครั้งก่อน องเชียงสือแตกจากเมืองโลกนายหนีเข้ามาพึ่งกรุงเทพมหานครศรีอยุธยา ก็ทำนุบำรุงเลี้ยงให้เป็นสุขโดยตระกูลอันสูงศักดิ์สุริยวงศ์แล้ว ก็กลับคืนไปยังเมืองโลกนาย อุปไมยเหมือนสกุณปักษาอันมีปีกหางบริบูรณ์ และบินไปสู่ประเทศแห่งตนโดยปรารถนาหาภัยอันตรายมิได้ ก็เป็นที่ยินดีแห่งกรุงโดยกรุณาหารังเกียจมิได้ และซึ่งว่าองเชียงสือไม่อยู่แต่เมืองโลกนาย ยกกองทัพไปรุกรบตีบ้านน้อยและเมืองใหญ่จนแดนเมืองตังเกี๋ย ๆ แต่งกองทัพตีองเชียงสือแตกตื่นมานั้น ความข้อนี้เป็นระยะทางไกลยังหาแจ้งเหตุผลตระหนักไม่ และซึ่งว่ากองทัพเมืองตังเกี๋ยจะยกมาตีองเชียงสือ ขอให้กรุงแต่งกองทัพไปตั้งอยู่ปลายด่านแดน ถ้าองเชียงสือแตกมาให้ช่วยจับกุมให้ เจ้าตังเกี๋ยจะตอบแทนสนองพระคุณนั้น ฝ่ายกรุงมิรู้ที่จะเจรจาเลย ด้วยเหตุว่ามีคุณแล้วจะให้กลับเป็นโทษ ดังนี้ผิดพระราชประเพณีธรรม ประการหนึ่งกิตติศัพท์จะลือไปในนานาประเทศ เมืองใหญ่น้อยทั้งปวงจะว่ากรุงเทพมหานครเห็นแต่แก่ลาภสักการเมืองตังเกี๋ยเท่านั้น ช่วยกันจับกุมองเชียงสือส่งให้ไม่มีความเมตตากรุณา ความครหาติเตียนข้อนี้จะปรากฏอยู่ชั่วฟ้าและดินดูมิบังควร อันกรุงเทพมหานครจะประพฤติการที่จะทำได้ก็แต่คลองทศพิธราชธรรมตามประเพณี เจ้าตังเกี๋ยเป็นข้าศึกกัน ถ้าจะให้ระงับว่ากล่าวทั้งฝ่ายพอจะเจรจาได้ อนึ่งซึ่งว่าไม่รู้จักเขตแดนขอให้กรุงแต่งกองทัพไปตั้งอยู่ปลายแดนนั้น อันประเพณีกษัตราธิราชเมืองใหญ่น้อยทั้งปวง ก็ย่อมรู้จักกำหนดเขตแดนขอบขัณฑสีมาราชธานีเขตแดนซึ่งกันและกันอยู่สิ้น เจ้าตังเกี๋ยจะทรงปัญญาดำรงไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน ให้ดำริจงชอบเถิด

ทูตได้รับพระราชสาสน์ตอบแล้วกราบถวายบังคมลาไปและราชสาสน์ที่มีไปมากับญวนไกเซนนี้ เมื่อเจ้าอนัมก๊กแต่งให้องเบ็ดเลือง องโดยเวียน เป็นทูตถือหนังสือเข้ามากราบทูลข่าวการสงครามเมื่อ ณ เดือนยี่ ปีขาล ฉศก จุลศักราช ๑๑๕๖[๖๖] ได้โปรดให้คัดสำเนามอบให้ทูตไปแจ้งแก่เจ้าอนัมก๊กให้ทราบด้วย