ตอนที่ ๑๐ พระอภัยได้นางเงือก

๏ ฝ่ายเงือกน้ำฟังยักษ์ตระหนักแน่ ว่าพ่อแม่ม้วยมุดสุดสงสาร
ลงกลิ้งเกลือกเสือกกายเพียงวายปราณ ชลีลานลาองค์พระทรงธรรม์
น้องจะขอไปเป็นเหยื่อผีเสื้อน้ำ จะได้กล้ำกลืนข้าให้อาสัญ
ด้วยพ่อแม่ก็เข้าไปอยู่ในครรภ์ ได้พบกันตามประสาชีวาวาย ฯ
๏ พงศ์กษัตริย์ตรัสห้ามด้วยความรัก หวังจะหักอาดูรให้สูญหาย
โอ้น้องแก้วแววตาจะลาตาย แสนเสียดายดังใครล้วงเอาดวงใจ
ถึงบิดามารดรสมรม้วย พี่จะช่วยปกป้องให้ผ่องใส
อยู่พึ่งบุญบารมีพระชีไพร เราจะได้เห็นกันทุกวันคืน ฯ
๏ นางเงือกน้ำกำสรดสลดจิต ครั้นทรงฤทธิ์ร่ำปลอบก็ชอบชื่น
เอาความรักหักระกำให้กล้ำกลืน ซบสะอื้นอาลัยไม่ไคลคลา ฯ
๏ พระเห็นเงือกฟังคำซ้ำสงสาร จึงวอนท่านโยคีมีคาถา
นางเงือกนี้มีคุณแก่ข้ามา ขอฝากฝ่าบาทบงสุ์พระทรงธรรม์
ให้นางอยู่อู่อ่าวที่เหล่านี้ พอเป็นที่อาศัยใกล้หม่อมฉัน
เมื่อมีทุกข์ขุกเข็ญได้เห็นกัน จะผ่อนผันทำวนให้พ้นภัย ฯ
๏ ฝ่ายโยคีมีพรตพจนารถ อนุญาตยิ้มย่องสนองไข
เป็นไรมีที่ตรงนั้นอย่าพรั่นใจ มิให้ภัยบีฑาสีกาโยม
จะให้อยู่วนวังในจังหวัด เป็นเงือกวัดเถิดหนอนางสำอางโฉม
ที่วุ้งเวิ้งเชิงเขาริมเสาโคม เป็นของโยมอยู่ในน้ำให้สำราญ
แล้วเสกด้ายสายสิญจน์ให้สวมไว้ ไม่มีภัยผาสุกสนุกสนาน
นางเงือกลาลงวนชลธาร พระชวนหลานมาศาลาเข้าราตรี
ให้อยู่กุฏิ์ก่อใหม่ใต้ต้นโศก ริมชะโงกเงื้อมเขาคิรีศรี
แขกฝรั่งทั้งสิ้นพลอยยินดี ฝากไมตรีปรนนิบัติกษัตรา
พระอภัยสุริย์วงศ์องค์โอรส อยู่บรรพตพิสดารนานนักหนา
ให้ลูกน้อยค่อยเพียรเรียนวิชา ตามประสาไสยเพทพระเวทมนตร์
พระโยคีมีจิตคิดสงสาร สอนกุมารสารพัดไม่ขัดสน
ที่ลึกล้ำสำหรับแก้อับจน ค่อยฝึกฝนสอนกันทุกวันไป ฯ
๏ ฝ่ายพระองค์ทรงโฉมประโลมโลก ครั้นสร่างโศกเศร้าหมองค่อยผ่องใส
คิดถึงเงือกน้ำน้อยกลอยฤทัย จะเปลี่ยวใจกัลยาในวารี
ด้วยบิดามารดรสมรม้วย จำจะช่วยปลอบประโลมนางโฉมศรี
คะนึงนึกตรึกตราในราตรี จรลีเลี้ยวมาข้างหน้าเนิน
พระเหลือบลงตรงโตรกชะโงกเงื้อม น้ำกระเพื่อมแผ่นผาศิลาเผิน
กระจ่างแจ้งแสงจันทร์แจ่มเจริญ พระเพลิดเพลินพลางเรียกสำเหนียกใจ
นางมัจฉานารีของพีเอ๋ย เจ้าทรามเชยอยู่ที่นี่หรือที่ไหน
พี่มาเยือนเพื่อนยากฝากอาลัย สายสุดใจจงขึ้นมาหาพี่ชาย ฯ
๏ ฝ่ายเงือกน้อยสร้อยเศร้าให้เหงาง่วง อยู่ในห้วงหุบวนชลสาย
ได้ฟังคำฉ่ำชื่นค่อยฟื้นกาย จึงแหวกว่ายสายสมุทรผุดขึ้นมา
เห็นพระองค์ทรงนั่งอยู่เงื้อมเขา จึงเคียงเข้าข้างแท่นที่แผ่นผา
น้อมคำนับกลับคิดถึงบิดา ชลนาไหลหลั่งลงพรั่งพราย
พระลดองค์ลงแอบแนบถนอม จงอดออมอาดูรให้สูญหาย
เจ้าพาพี่หนีรอดไม่วอดวาย คุณของสายสวาทล้นคณนา
จะปกป้องครองคู่ไม่รู้ร้าง ไม่เว้นว่างวายประโลมโฉมมัจฉา
ประสายากฝากรักกันสองรา แก้วกานดาดวงจิตอย่าบิดเบือน ฯ
๏ นางเงือกน้ำคำนับอภิวาท เชิงฉลาดเหมือนมนุษย์นั้นสุดเหมือน
จึงตอบคำทำกระบวนแกล้งชวนเชือน พระมาเยือนเยี่ยมนี้น้องดีใจ
เหมือนบิดรมารดามาให้เห็น จะวายเว้นเวลาน้ำตาไหล
ขอเป็นข้ากว่าชีวันจะบรรลัย ไม่ไปไกลบาทาฝ่าธุลี
ซึ่งทรงฤทธิ์คิดปองจะครองคู่ แสนอดสูสารพัดจะบัดสี
วิสัยสัตว์มัจฉาอยู่วารี จะยินดีด้วยมนุษย์นั้นสุดกลัว
เพราะต่างชาติวาสนาน้องน้อยนัก อย่าริรักอนุกูลเลยทูนหัว
จะพลอยพาฝ่าละอองให้หมองมัว ขอฝากตัวตามประสาเป็นข้าไท ฯ
๏ พระแย้มยิ้มพริ้มพรายว่าสายสวาท แสนฉลาดเหลือดีจะมีไหน
น่าสงสารวานอย่าว่าเป็นข้าไท มิใช่ใจพี่นี้หมายเป็นนายน้อง
ถึงต่างชาติวาสนาได้มาพบ ก็ควรคบเคียงชมประสมสอง
เจ้าโฉมงามทรามสงวนนวลละออง อย่าขัดข้องคิดหมางระคางใจ
ประเวณีมีทั่วทุกตัวสัตว์ ไม่จำกัดห้ามปรามตามวิสัย
นาคมนุษย์ครุฑาสุราลัย สุดแต่ใจปรองดองจะครองกัน
เจ้ากับพี่นี้ก็เห็นเป็นกุศล จึงหนีพ้นมารมาไม่อาสัญ
จะเคียงคู่ชูชื่นทุกคืนวัน โอ้เจ้าขวัญนัยนาได้ปรานี
พลางอิงแอบแนบน้องประคองเคล้า ค่อยต้องเต้าเต่งอุรามารศรี
พระเชยปรางทางฉะอ้อนอ่อนอินทรีย์ ร่วมฤดีเดือนหงายสบายใจ
อัศจรรย์ครั่นครื้นเป็นคลื่นคลั่ง เพียงจะพังแผ่นผาสุธาไหว
กระฉอกฉาดหาดเหวเป็นเปลวไฟ พายุใหญ่เขยื้อนโยกกระโชกพัด
เมขลาล่อแก้วแววสว่าง อสูรขว้างเขวี้ยงขวานประหารหัต
พอฟ้าวาบปลาบแปลบแฉลบลัด เฉวียนฉวัดวงรอบขอบพระเมรุ
พลาหกเทวบุตรก็ผุดพุ่ง เป็นฝนฟุ้งฟ้าแดงดังแสงเสน
สีขรินทร์อิสินธรก็อ่อนเอน ยอดระเนนแนบน้ำแทบทำลาย
สมพาสเงือกเยือกเย็นเหมือนเล่นน้ำ ค่อยเฉื่อยฉ่ำชื่นชมด้วยสมหมาย
สัมผัสพิงอิงแอบเป็นแยบคาย ไม่เคลื่อนคลายคลึงเคล้าเยาวมาลย์
จนดาวเดือนเลื่อนลับพยับฟ้า จึงโลมลากลับหลังยังสถาน
แต่เช้าไปค่ำมาอยู่ช้านาน จะประมาณเจ็ดเดือนไม่เคลื่อนคลา ฯ

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ