๗

เมืองสิงคโปร์

วันที่ ๑๕ พฤษภาคม

เวลารับแขกกำหนด ๔ โมงเช้าจนเที่ยง มีคนมามาก ถ้าขืนจดในสมุดนี้หมดน่ากระดาษ ต้องเอาเปนรงับไว้ที มีชื่อในสมุด คนมาหาแล้วกินเข้ากลางวัน พอเสร็จก็ถึงเวลาไปที่แบงก์ฮองกงแอนเซี่ยงไฮ้ ชาวสิงคโปร์เรียกว่า “เวดดิงเคก” ขนมแต่งงาร เพราะตึกนั้นมีลวดลายมาก สูง ๓ ชั้นเมเนเยอพาดูตลอด ให้เงินเหรียญอังกฤษเหรียญหนึ่ง เวลานี้มีเงิน ๑๕ หมื่นเหรียญค่อนจะข้างฝืด ขึ้นบันไดเต็มที ร้อนก็เหลือทนยังซ้ำไม่ยอมให้กินน้ำ กวดแต่แชมเปนเข้าไปยิ่งร้อนหนักขึ้น คิดอ่านไปฉวยโซดาเข้าคราวใดร้องว่าเสียโชคไชยของแบงก์ สนทนาบ้างดูบ้างพักบ้างนิด ๆ หน่อย ๆ กินเวลาชั่วโมงหนึ่ง ไปแวะห้างยอนลิตเตอลซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับแต่งเรือแลแต่งตัว ๔ โมงต้องกลับเข้าฟรอกโก๊ตอิก ไปเยี่ยมตอบคอมมานเดออินชีฟ^๒๑ อยู่ใกล้เรือนเรา ให้รูปลูกของแกสองคนแก่ลูกชายเล็กว่าอยู่ใกล้แอสคอตเพื่อจะได้ไปพบกัน แต่ตัวจะไปยี่ปุ่นพรุ่งนี้ ออกจากนั้นไปเยี่ยมรายามุดาเมืองไทรที่แรฟฟัลโฮเต็ล แล้วมารถรอบเอสแปลเนต มาถึงบ้านค่ำแล้ว แม่เล็กไปที่คอเวอนแมนต์เฮาส์ มาเล่าเรื่องราวกันอยู่ ดูเปนที่พอใจของเขาอย่างยิ่ง รีบวิ่งมาอาบน้ำเลยไม่ทันกินเข้า ต้องเอาขึ้นไปกินในห้องแล้วซื้อของเจ๊กต่อไป จะหาสิ่งที่ทำเมืองนี้ เพราะได้ตั้งใจไว้ว่าถึงเมืองใดจะหาของที่ทำเมืองนั้น ให้ได้สิ่งหนึ่ง ที่นี่ช่างหายากเสียจริง ตกลงเปนต้องซื้อเครื่องทองที่เจ๊กทำ มันก็ชอบกลดีเปนเรื่องฮกลกซิ่วทั้งสิ้น ดึกกินเข้าต้มอิกครั้งหนึ่ง ตกลงเปนจะได้นอนสัก ๔-๕ ชั่วโมง มาคราวนี้ช่างพบคนเก่าๆ ที่รู้จักกันมา ๒๕-๒๖ ปี มากหลายคน ดูราวกับเปนญาติกันมาทั้งนั้น เดี๋ยวนี้ตกลงเปนเวลาเต็มหมดแล้ว อยู่ในห้องตั้งแต่ ๓ โมงเช้าไปหา ๒ ยามทั้งสิ้น เรื่องนวดเปนหาเวลาไม่ได้ ไดเอรีก็ชวนจะค้าง ข้อที่จะแต่งพิสดารเปนไม่ไหว ตกลงเปนจบที