๒

เรือมหาจักรี

วันที่ ๑๐ พฤษภาคม

ได้ตกลงกันไว้แต่วานนี้ ว่าถ้ามีคลื่นลมจะไปเกาะสีชัง เปิดน้ำเข้าเปนอับเฉาในที่นั้น ถ้าไม่มีจะเลยไปทีเดียว ออกเรือ ๗ ทุ่มครึ่ง น้ำครือท้องเรือแล่นถู ๆ ออกมา ถ้าออกคืนนี้ไม่ได้ จะต้องค้างอิกสองวัน ตื่นขึ้นเช้าเรือถึงสามร้อยยอดแล้ว แต่ไม่มีคลื่นลมเลย เวลากลางวันจึงได้ตัดออกลึก แต่ก็ร้อนเพราะไม่ใคร่มีลม บนดาดฟ้ามีอายแดดไม่สบาย ครั้นลงมาทำงารที่ห้องเขียนหนังสืออับลมร้อนถึงอึดอัด

เรื่องควารันตีนที่สิงคโปร์ เรานึกว่าเกือบจะเกิดขึ้นเพราะเราถาม^๖ ด้วยเห็นมีฝรั่งตายคนหนึ่งฤๅสองคน ได้ความจากชาร์เยดัฟแฟร์อังกฤษว่าไม่มี อยู่มาอิกหน่อยหนึ่งคอเวอนเนอมีโทรเลขมาที่มิศเตอร์เดอบุนเสน^๗ แลบอกที่มิศเตอร์แอนเดอสัน^๘ กงซุลของเราที่ท่านั้นด้วย ว่าสิงคโปร์มีควาวันตีนเขาไม่มีอำนาจที่จะยกเว้นเฉพาะเรือเรา แต่จะได้สั่งพนักงารให้คอยรวัง พอเรือเราถึงให้ชักธงเหลืองขึ้นหมอจะได้ลงมาทันทีเพื่อจะไต่ถาม ถ้าคอมาดอ^๙บอกว่าไม่มีคนกำลังเจ็บอยู่ในเรือ หมอเห็นว่าไม่มีอันตรายแล้วก็ให้แล่นเรือเข้าไปทีเดียว ไม่ต้องรออยู่ช้า ใจความนั้นก็เชื่อแล้วว่าไม่มีอันตรายแต่ไม่อยากจะล่วงกฎหมายข้อบังคับ จึงได้ทำเช่นนั้นเปนพิธี แต่ฝ่ายเราก็รู้อยู่ว่าเวลามีถมไป ไม่เปนการรีบร้อนอันใดจึงตกลงใจว่าจะไปถึงต่อวันที่ ๑๓