๑๘ มกราคม พ.ศ. ๒๔๘๕ น

​ตำหนักปลายเนิน คลองเตย

วันที่ ๑๘ มกราคม ๒๔๘๕

พระยาอนุมานราชธน

นึกถึงคำที่เขียนหนังสือมาให้ โดยมากเหนเปนผิด เช่นคำว่า ป่า หมายความว่ามากต่างหาก เช่น ป่าโทน ป่าถ่าน ป่าผ้าเขียว เปนต้น เปนตลาดเสียด้วยซ้ำ ไม่ใช่หมายถึงสถานที่คู่กับบ้าน ป่า จะต้องว่า ป่าไม้ หมายความว่ามากด้วยต้นไม้ ที่ภาษาไทยใหญ่เรียกสัตว์ป่าว่า ตัวเถื่อน นั้นถูก กับที่เรียกว่า ตัวตาย ตัวเน่า นั้นก็ถูก เพราะคำ ศพ นั้นเปนคำแขก ไม่ใช่ไทย

หนังสืออังกฤษนั้น เหนลักลั่นมาก เมื่อคืนนี้อ่านหนังสือพิมพ์ประมวญวัน มีชื่อเมืองว่า ตงยู เคยได้ยินชื่อเมืองว่า ตองอู เข้าใจว่าเปนอันเดียวกัน ที่เขียนด้วยตัว โอ ลางทีอ่านเปน โอะ ก็มี อ่านเปน โอ ก็มี อ่านเปน ออ ไปก็มี จะรู้ได้อย่างไร ที่เขียนตัว โอ มีขีดเครื่องหมายต่างๆ เข้าใจว่าตั้งใจเขียนจะให้อ่านให้ถูก แต่ก็เข้าใจว่าเปนความตั้งใจของบุคคลผู้หนึ่ง ทั้งต่างภาษากันไปด้วย สังเกตได้ยาก เมื่อไม่นานอ่านหนังสือพิมพ์ข้างไทย เหนเขียนชื่อเกาะว่า เซเลบีส เหนหนังสืออังกฤษเขาเขียนด้วยตัวอีทั้งนั้น แต่ทำไมจึงอ่านเปน เอ บ้าง อี บ้าง ก็ไม่ทราบ