๔๑. เรื่องพม่าแหกคุก

ปีชวดอัฐศก จุล ๑๑๗๘ พ.ศ. ๒๓๕๙ เมื่อณวันพุฒเดือน ๕ แรม ๕ ค่ำ ปีชวดอัฐศก จุลศักราช ๑๑๗๘ พ.ศ. ๒๓๕๙ เพลา (บ่าย) ๔ โมงเศษ พม่าซึ่งต้องจำอยู่ณคุก ๑๐๗ คน พร้อมกันฆ่าฟันพัศดีแลพธำมรงนายยามซึ่งควบคุมอยู่ล้มตายหลายคน แล้วพากันแหกคุกหนีลงไปทางสำเพ็ง เวลานั้นเสด็จออกทอดพระเนตรงานอยู่ที่ท้องสนามหน้าวัดพระศรีรัตนศาสดาราม พระอินทรเดชเห็นพวกพม่าวิ่งไล่ฟันผู้คนเกรียวกราว ก็รีบเข้าไปกราบบังคมทูลฯ จึงมีรับสั่งให้เจ้ากรมปลัดกรมตำรวจกรมล้อมพระราชวังแลข้าราชการกรมอื่นรีบตามลงไป ตามจับพวกนักโทษพม่า จับได้ในวันนั้นบ้าง ไปจับได้ตามเรือกสวนบ้าง จับได้ที่บ้านพระยาทวาย (คือเจ้าเมืองทวายที่อพยพเข้ามาอยู่กรุงเทพฯ แต่ในรัชกาลที่ ๑ นั้น) บ้าง รวมจำนวนนักโทษพม่าที่จับตัวคืนได้ ๖๕ คน ชำระพวกนักโทษพม่าให้การซัดถึงพระยาทวายว่าสมรู้ด้วย คิดจะพากันอพยพหลบหนีไปบ้านเมือง เมื่อชำระได้ความจริงดังนั้นแล้ว จึงมีรับสั่งให้เอาตัวพระยาทวายกับพวกนักโทษพม่าที่แหกคุกไปประหารชีวิตรเสีย การที่พม่าแหกคุกครั้งนั้น ที่จริงพวกนักโทษในคุกได้ทราบความ แลได้ให้กราบทูลพระเจ้าลูกยาเธอ กรมหมื่นพิพิธภูเบนทร์ ซึ่งกำกับราชการนครบาลทรงทราบแต่ก่อนเกิดเหตุ แต่กรมหมื่นพิพิธภูเบนทร์ไม่ทรงเชื่อว่าจะเปนความจริง มิได้จัดการป้องกันประการใด นักโทษพม่าจึงแหกคุกได้