เศรษฐเสนา สู้เศรษฐสงคราม

นายพาณิชกอบกิจพณิชยการ ซึ่งเป็นงานของประเทศประเภทหนึ่ง เมืองจะรวยหรือจะแร้นแค้นคำนึง ต้องนึกถึงพ่อค้าแนวหน้านี้ ทุกประเทศนำเศรษฐสงคราม พยายามค้าขายให้ถึงที่ ทำสินค้าหาตลาดเกลื่อนกลาดมี ใครค้าดีมีกำไรได้ร่ำรวย ทั้งแลกเปลี่ยนซื้อขายและนายหน้า ตั้งธนาคารเพลินเดิรเรือด้วย ประกันภัยสารพัตรจัดอำนวย กฎหมายช่วยชี้ทางพลางคุ้มครอง

การพาณิชย์เป็นกิจที่ยากยิ่ง ต้องรู้จริงทำจริงไววิ่งคล่อง ใครไม่มีนิสสัยอย่าไปลอง หน่อยจะต้องล่มจมล้มละลาย ไม่ควรทำเล่นเล่นเป็นอติเรก หรือปลุกเสกพ่อค้าฝันว่าง่าย ต้องเป็นลูกจ้างก่อนสอนเป็นนาย ต้องทอดกายให้ชีวิตแก่กิจนั้น

อันการค้าระว่างนานาประเทศ กอบด้วยเหตุจำเป็นเห็นแม่นมั่น เพราะโลกเราแคบเข้ามาทุกวัน มนุษย์เดิรถึงกันทั่วพิภพ คนย่อมมีความอยากทะเยอทะยาน จึงเกิดความต้องการไม่รู้จบ อยากได้กินอยากได้ใช้ให้ครันครบ เข้าคิดคบค้าขายแพร่หลายไป ถึงกำแพงภาษีจะมีกั้น สินค้าก็ดุ่มดันเข้าไปได้ เครดิตไหลเป็นน้ำตามเข้าไป เศรษฐภัยเพ่งหน้าผู้ล้านัก

การแข่งค้ากับนานาประเทศ รัฐบาลภาคเสธพอสมศักดิ์ ปล่อยให้นายพาณิชผู้จิตภักดิ์ เป็นแนวหน้าพาหักโหมโรมรัน ประมวญหมู่สุรเศรษฐเสนา ถ้าแม้ว่าล้วนพวกเราแม่นมั่น ก็ยังจะอุ่นใจได้ครามครัน แต่พวกเขาทั้งนั้นสิเต็มที

เพราะฉะนั้นชวนกันเถิดชาวเรา รีบอบรมบ่มเข้าให้ถึงที่ สำเร็จเรียนแล้วเพียรค้าเข้าซี จะได้มีสามารถชาตินักรบ เข้าแนวหน้าฝ่าเศรษฐสงคราม ทำความงามความดีมิรู้จบ เท่าประเทศเศรษฐภัณฑ์สร้างครันครบ ตีตลบลุชัยในไม่ช้า นายพาณิชตัวยงให้คงไทย บริษัทใหญ่ใหญ่ไทยขึ้นหน้า ให้เครดิตทั้งหลายไหลหลั่งมา ประดุจดังคงคาเมื่อหน้าน้ำ เมื่อประเทศมั่งคั่งเรามั่งมี การภาษีอากรกระฉ่อนฉ่ำ รัฐบาลสมบูรณ์เพิ่มพูนนำ ประเทศร่ำรวยเหตุเศรษฐเสนา

บ้านเมืองใครไหนบ้างอย่างเจริญ มันเผอิญเป็นเองเจียวหรือว่า มือมนุษย์หรือมิใช่ได้ทำมา พวกพ่อค้าสร้างทรัพย์จับจ่ายใช้ สมัยนี้มีมือฝึกปรือคร่ำ แต่จะทำมือเปล่าหาได้ไม่ ต้องอาศัยตรงที่มีปัจจัย จึงยกให้พ่อค้าออกหน้าเอย

กุมภ์. ๗๗