เขาเป็นคนขลาด

เมื่อยังเป็นเด็กอ่อน เขาบห่อน[๑]ซุกซน แต่เป็นคนขี้อ้อน ค่อนข้างตระหนี่ตัว กลัวทุกสิ่งทุกอย่าง พี้เลี้ยงช่างหลอนหลอก บอกตุ๊กแกกินตับ ขู่สำทับแทนไม้ ฝึกหัดให้กลัวผี[๒] เขาเลยมีใจอ่อน บห่อนรู้ครองตน กลายเป็นคนเกเร เล่นเสเพลเพลงพาล ชอบระรานรังแก แลข่มเหงเด็กผู้ สู้เขาบมิไหว ยิ่งเจริญวัยยิ่งเหลว เพราะใจเลวหนักเข้า ตัณหา[๓]เจ้าเรือนเติบ พากำเริบทางพาล ก่อรำคาญให้คณะ มีแต่จะอาฆาต มาดมุ่งร้ายหมายขวัญ ลอบหันกัดข้างหลัง ทำกำลังเขาเหม่อ แล้ววิ่งเร่อเร้นหนี ชอบอวดดีข่มเหง เป็นนักเลงรังแก ผู้หญิงแลเด็ก ๆ การเล็กน้อยไม่ว่า แทงฟันคร่าอาวุธ เห็นคนดุจหยวกกล้วย ด้วยทมิฬอำมหิต ยามสิ้นคิดฆ่าตัว[๔] เหตุเมามัวชั่วขลาด เป็นสัญชาติแข็งกระด้าง ฝ่ายอ่อนข้างอ่อนแอ อย่าหลงแปรเรียกกล้า คนกล้าถ้ายามแข็ง ก็แข็งแรงอาจหาญ ยามอ่อนหวานอ่อนโยน ถึงคราวโดนโดนจัง ไม่ลับหลังลอบแว้ง ไม่เล่นแกล้งรังแก คนอ่อนแอแลหญิง ยามทุกข์จริงไม่ระย่อ ต่อสู้ทุกข์โดยกาล กล้าเห็นปานดังนี้ ส่วนขลาดขลาดดั่งชี้ เช่นไว้หวังสอน เด็กแลฯ

พฤศจิก ๕๖.