กระดูกสันหลัง

[๑] ......เมือง สยามต้องอาศัยสินค้าต่างประเทศ เช่นเครื่องอุปโภค แต่ได้ส่งข้าวเป็นส่วนใหญ่ออกไปแลกเปลี่ยน

[๒] ......เหลือเกิน เราถือคติการบำรุงพระ ว่าเป็นการกุศลที่ฝังไว้ในพระศาสนาราษฎรของเราถึงจะอยู่ชั่วปากถึงท้องก็จะออกปากอยู่เสมอว่า “หาได้มาก็กินบ้าง ทำบุญบ้าง”

[๓] ......หมด พ.ศ. ๒๔๗๕ ทองออกจากประเทศ ราคา ๒๒,๔๖๔,๙๒๔ บาท พ.ศ. ๒๔๗๖ ทองออกจากประเทศ ๑๔,๑๒๓,๓๕๕ บาท นี้แสดงสถิติเวลาเศรษฐกิจตกต่ำในบ้านเมืองเรา เพราะราษฎรเก็บทองรูปพรรณเครื่องแต่งตัวไว้ แทนที่จะเก็บเงินในธนาคาร

[๔] ......ศึกษา พระราชบัญญัติประถมศึกษา เพื่อให้การศึกษาแก่ทวยราษฎร์ ออกใช้แต่ พ.ศ. ๒๔๖๔ แต่ถึง พ.ศ. ๒๔๗๗ ยังไม่มีเงินลงทุนในทางนี้ให้สมประกอบได้ วิชาชั้นประถม ๕-๖ ยังเพียงเริ่มเล็กน้อยเท่านั้น จะเรียกว่ายังไม่ทำก็ได้