วันที่ ๑๐ พฤษภาคม ร.ศ. ๑๒๙

สวนดุสิต

วันที่ ๑๐ พฤษภาคม รัตนโกสินทรศก ๑๒๙

ถึง เจ้าพระยายมราช

มีความยินดีที่การเรียกคนเป็นทหารยุติกันลงทีหนึ่ง การที่ทำได้โดยเรียบร้อยนี้ ถ้าเป็นคนอื่นทำไม่สำเร็จ นับว่าเป็นการยากอย่างยิ่ง เพราะคนตั้งร้อยตั้งพันจะหาช่องวิวาทอยู่ทั้งนั้น มีดีอยู่อย่างหนึ่งที่คนไทยเป็นสัณดานอ่อน ซึ่งไล่ขึ้นทั้ง ๒ ทาง ยุก็ขึ้น ปลอบก็ยินดี ข้อที่หวังใจว่าจะเป็นที่เรียบร้อยได้นั้นคือเป็นชาติขี้หลงขี้ลืมอย่างยิ่ง เจ็บอะไรก็ไม่รู้จักจำ เข็ดไปหน่อยหนึ่งพอชินก็หาย การที่วิ่งตกอกตกใจเพราะกลัวเก่าที่ต้องเป็นหมู่ทหาร แลเพราะถูกคนยุ ในหนังสือพิมพ์ขี้เหร่ที่ยังเขย่าขย่อน อวดฉลาดอยู่เดี๋ยวนี้ว่าพระราชบัญญัติมีแต่เกณฑ์ทหารไม่มีเกณฑ์โปลิศ มันได้ท้ายฝรั่ง ไม่ใช่นึกขึ้นเอง เพราะมันรู้จักแต่เมืองอังกฤษเมืองเดียว แลที่เราเรียกว่าเกณฑ์เป็นพลตระเวนๆ มันต่างกันไปกับตำรวจภูธร ถ้าเพาะอย่างไรให้มันรู้ได้ว่า พลตระเวนนี้ก็คือยองดาร์มๆ ฝรั่งเขาก็เกณฑ์เหมือนกัน เท่านั้นก็จะแบ่งกำลังลงได้ครึ่งหนึ่ง เหลือแต่จะยกว่าอังกฤษเขาไม่ได้เกณฑ์

ใจกลับไปรังเกียจเรื่องสัก ดูไม่จำเป็นที่จะต้องสักแล้ว การที่สักนั้นจะทำให้มีคนรังเกียจได้บ้าง.

สยามินทร์

  1. 1. การเกณฑ์เข้ารับราชการทหารแต่ก่อนต้องสักเครื่องหมายเหล่าที่แขน ได้โปรดเกล้าให้ยกเลิกโดยพระราชดำริห์นี้

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ