อารัมภกถา

๏ จะเผดิมเริ่มเรื่องท้าว นามนล ราชเฮย
แปลโศลกสันสกฤตสน ธิไว้
โคลงฉันท์กาพย์กลอนปน กันอยู่
ตามแบบโบราณให้ ชื่อชี้คำหลวง ฯ
๏ ขอปวงนักปราชญ์เชื้อ ชาวไทย
ถ้วนทั่วจงมีใจ ดุจข้า
วิชากะวีใน สยามรัฐ
ทั้งบัดนี้บัดหน้า อย่าให้สูญพงศ์ ฯ
๏ ประสงค์แห่งข้าแต่ง เรื่องนล นี่ฤๅ
เพื่อแนะกุลบุตร์ยล เยี่ยงไว้
ดูแยบแบบประพนธ์ โคลงกาพย์ กลอนนา
เผื่อจะคิดแต่งได้ อีกบ้างอย่างดนู ฯ
๏ ดูรากุลบุตรเชื้อ ชาติชาย ไทยเอย
อันชาติรุ่งเรืองฉาย เฉิดแท้
แม้ไร้กะวีอาย ทั้งชาติ เจียวพ่อ
เขาจะเยาะเล่นแม้ หมดผู้รู้ดี ฯ
๏ กะวีสง่าแม้น มณีสาร
คำเพราะคือสังวาลย์ กอบแก้ว
ควรเพิ่มพิริยการ กะวีเวท เทอญพ่อ
กอบกิจประเสริฐแล้ว ไป่ต้องร้อนตัว ฯ
๏ อย่ากลัวถูกติพ้น เกินสมัย หน่อยเลย
ใครเยาะก็ช่างใคร อย่าเก้อ
เราไทยอักษรไทย เราแต่ง สิฮา
ใครติสิคือเส้อ ไม่รู้สีสา ฯ
๏ นานาประเทศล้วน นับถือ
คนที่รู้หนังสือ แต่งได้
ใครเกลียดอักษรคือ คนป่า
ใครเยาะกะวีไซร้ แน่แท้คนดง ฯ
๏ อย่าพะวงหลงเชื่อถ้อย ฟังคำ
คนห่ามกระเห่อทำ อวดรู้
นักพูดชักระยำ ยับเปล่า พ่อเอย
นักปราชญ์สิจักกู้ จิตให้หรรษา ฯ
๏ อย่ามัวคิดแข่งบ้าน เมืองไหน หน่อยเลย
ติดแต่ถึงเมืองไทย บัดนี้
เมืองเราศรีวีไลย ควรอยู่ แล้วนา
นักพูดจะชวนชี้ ชักบ้าอย่าฟัง ฯ
๏ ระวังตั้งจิตเอื้อ เอาดี เถิดพ่อ
เอาเยี่ยงอย่างกะวี พิริยแผ้ว
เปนข้าแผ่นดินดี เลี้ยงชีพ ดีเทอญ
เขาจะนับเปรียบแก้ว รุ่งเรื้องเมืองไทย ฯ

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ