สรรคที่ ๓

๏ เตภ๎ยห์ ป๎รติช๎ญาย นลห์ ๏ พระนลประนมวันทา ทูลปฏิญญาจะรับใช้ กิจใด ๆ ท่านประสงค์ จักผจงจัดด้วยดี แล้วกฤตัญชลีนอบ ยอบกายอย่างเคารพ นบกราบสี่เทพไท้ หัดถ์ประสานเรียบไว้ จึ่งเอื้อนปฤจฉา ฯ

๏ องคมัฆวานฟังปุจฉา แห่งราชานิษัธเจ้า จึ่งบรรหารเหตุเค้า เงื่อนถ้วนถ่องคดี ฯ

๏ ททร๎ศ ตัต๎ร ไวทร๎ภี ๑๖๏ ฝ่ายว่าพระนลทรงธรรม์ พิศโฉมแจ่มจันทร์ ธิดาวิทรรภภูธร ๏ ซึ่งสถิตสถานสถาวร งามเลิศบังอร อยู่กลางระหว่างสขีคณา ๏ ดูราศีสว่างวามตา ดูดังดวงภา ณุมาศจรัสธาตรี ๏ พิศดูสอางค์เอี่ยมศรี วรวรรณินี วิสิฐสุลักษณ์นงคราญ ๏ งามทรงสิริสุกุมาร หัดถ์กรอ่อนปาน ประหนึ่งนิมิตร์แสร้งมา ๏ เอวกลมสมทั่วกายา ยิ่งพิศเพลินตา งามเนตร์ลำนักยวนใจ ๏ แม้แสงศศิธรผ่องใส แสงเห็นเย็นใจ ไม่เทียบเท่าแสงวรนุช ๏ แสงนางกระจ่างแจ่มสุด นวลลอองผ่องผุด พิไลยะลักษณราศี ๏ ยืนชมโฉมทมยันตี นิษัธบดี ฤทัยธร้อนรุมกาม ๏ ยิ่งพิศยิ่งคิดเห็นงาม ในโลกทั้งสาม บ่มีจะเทียบเปรียบปาน ๏ แต่คนึงถึงเทพบรรหาร พระนลภูบาล ธำรงซึ่งสัตย์ปฏิญญา ๏ แขงจิตข่มความเสนหา นิษัธราชา สถิตอยู่ด้วยดุษณี ฯ

๏ สัม์ภ๎ราน์ตาห์ ปรมางคนา ๏ ฝ่ายฝูงเยาวนารี ผู้มีรูปอันงามพร้อม ๏ ตตัส๎ย ตา ไนษธํ ท๎ฤษ๎ฏ๎วา ๏ ครั้นเห็นจอมนิษัธ แน่ถนัดอยู่ณท่ามกลาง ต่างนางก็ลุกยืน ตื่นดูองค์พระภูธร เห็นงามงอนหนักหนา น่าประหลาดแลลาน คณนงคราญยินดี พิศภูมีนลราช ต่างอภิวาทน์บูชิต ยิ่งพิศยิ่งเพลินใจ แต่นางในบ่มิหาญ ทูลภูบาลแต่สักคำ เนตร์ดูนำจิตนิยม ชมพลางนึกในใจ ๏ อโห รูปัม์ อโห กาน์ติร์ ๏ เออกระไรรูปอร่าม เออแสงงามน่ารัก เออทรงศักดิ์เรี่ยวแรง เชิงกำแหงแกล้วกล้า ใครหนอมาที่นี่ได้ ฤๅเทพไททรงศักดิ์ ฤๅเปนยักษ์แขงขัน ฤๅคนธรรพ์ผู้ฉลาด คณนาฏนงคราญ บ่มิหาญเจรจา ทักราชาสักคำเลย ต่างนิ่งเฉยดูได้ ราวเปนใบ้ทั่วกัน งันเพื่อความเปรมปรีย์ ทุกนารีวรางคนา ดูราชาจอดจ้อง ต่างจิตต่างคิดต้อง จิตล้วนพิศวง ท่านแล ฯ

๏ เรื่องพระนลสรรคที่ ๓ ดังนี้ ฯ