ด

ดนัย [ส. ตนย] = ลูกชาย

ดไนยา [ส. ตนยา] = ลูกสาว

ดนู [ส. ตนุ] = ตัว ฯ ใช้ในจินตกะวีนิพนธ์แทนคำว่า “ฉัน” ฤๅ “ข้าพเจ้า”

ดล, ส. ผ. = (๑) ทำให้แล้ว, ตั้งขึ้น (เช่น “ดลใจ”) (๒) ถึงที่

ดัสกร [ส. ตัส๎กร] = ผู้ร้าย, ขะโมย ฯ ที่ไทยเราเอามาใช้แปลว่า “ข้าศึก” นั้น เห็นจะเรียกเปนเชิงด่า คือว่าเปนคนเลวเหมือนอ้ายขะโมย ฯ ม. ว่าทำให้สดุ้ง, ทำให้หวาดหวั่น

ดาบส, [ส. ตาปส] = ผู้บำเพ็ญในการเผากิเลส (ดูที่ ตะบะ) ฯ

ดุษณี [ส. ต๎ฤษ๎ณิ, ม. ตุณ๎หิ] = การนิ่งอยู่ ไม่พูด ฯ

แด, ท. = ใจ ฯ “แดยัน” = อัดใจ

ดำนาน ฤๅ ตำนาน = เรื่องแสดงกิจการอันมีมาแล้วแต่ปางหลัง ฯ