สรรคที่ ๑

๏ อาสีท์ ราชา ๏ ณปางก่อนกาลนานมา มีพระราชาธิบดี

๏ นโล นาม ๏ มีนามบัญญัติวิมล ว่าพระนลผู้สามารถ เปนราชบุตร์ท้าววีรเสน ภูเบนทรทรงพลกำลัง ทั้งมีพระคุณวิเศษชัด โฉมศรีสวัสดิ์อัศวโกวิท เปนอิศวรมหาราช ในมนุษยชาติบ่มีทัน ประหนึ่งจอมสวรรค์เทวะบดี เปนที่หนึ่งเหนือผู้ใด ๆ พระเดชจอมไผทไพโรจน์ ช่วงโชติเพียงพระอาทิตย์ จิตธมุ่งณพรหมาน เชี่ยวชาญในพระไตรเพท เปนมเหศรบุรุษรัตน์ ครองนิษัธภารา โปรดการสกาทอดดวดถนัด ธธำรงสัตยวาที เปนอธิบดีผู้บังคับ อักโขหิณีทัพกลั่นแกล้ว ฝูงนางแก้วผู้มีสง่า นิยมราชาเปนยอดชาย พระหฤทัยหมายเผื่อแผ่ เนาแน่สำรวมอินทรีย์ ภูมีรักษาพิภพ ธเจนจบทางธนูศาสตร์ เปนมนูนาถณสมัยนี้ ดีประเสริฐคุณสาร สิ้นแล ฯ

๏ ตไถวาสีท์ ๏ ณกาลเมื่อนั้นไซ้ร ในอาณาเขตวิทรรภนคร มีภูธรผู้ดำรงราชย์ ผู้นามประกาศประกาศิต ๏ ภีโม ภีม ปราก๎รมห์ ๏ บพิตร์มีปรมาภิไธย ภีมะเปนใหญ่ยอดกำแหงคุณสำแดงทุกสิ่งสรรพ์ แต่ทรงธรรม์ไร้บุตรา ปราถนาบุตร์เปนอย่างยิ่ง อันพระมิ่งโมลีราษฎร์ บ่มิได้ขาดบำบวง เส้นสรวงขอโอรสา ให้บังเกิดมาให้สมฤดี

๏ ตัม์อภ๎ยคัจ์ฉัท์ พ๎รห๎มร๎ษิร์ ๏ ครั้งหนึ่งพรหมฤษีผู้ฉลาด มาสู่พระราชวังงาม นามว่าทมนปรากฎ เปนดาบสพรตกล้า จึ่งพระราชาผู้ประสงค์บุตร์ เชี่ยวชาญสุดในธรรมพิธี ต้อนรับด้วยดีทุกประการ ภัตตาหารจัดแต่งพร้อม นอบน้อมให้โดยคารวะ พระทมนเธอก็ชอบใจ จึ่งให้พรแด่พระภูบดี และเทวีผู้เสนหา ให้มีรัตนกัญญายอดนงคราญ กับกุมารอีกสาม ล้วนงดงามพูลพระยศ นางปรากฏนามมี ทมยันตีมีขวัญ สามกุมารนั้นได้นามนิยม ว่าทมทานต์และทมน ทรงคุณล้นเลิศดี มีกำลังเรี่ยวแรง ยอดกำแหงแกล้วกล้า เจ้าหล้าแสนเปรมฤทัย เพราะได้บุตรทั้งหลาย นั้นแลฯ

๏ ทมยัน์ตี ตุ รูเปณ ๏ ฝ่ายนางทมยันตี มีโฉมเฉิดเลิศโสภา พร้อมสง่าบริบูรณยศ สำรวยสดสิริวิลาศ ในโลกธาตุทั่วไป ไม่มีเสมอเสาวภาคย์ นารีนาคเอวกลมกล่อม ย่อมปรากฎยศฤๅชา อันดวงสุดานั้นถับถึง ซึ่งชนมวัยอันแง่งาม ทาสีหลามลำดับร้อย ห้อมนางน้อยอยู่พร้อมหน้า อีกสขีคณาเฟี้ยมเฝ้า เนาแน่นอนันต์สุรางคณา ดุจนางฟ้าเฝ้าเทวี ผู้มหิษีท้าวเทวนาถ อันราชธิดาท้าวภีมะ งามแจ่มจะกลางบริพาร งามสคราญบังอร สรรพาภรณวิภูษิต ยามนางสถิตท่ามกลางเหล่า ดูนงเยาว์ยงรัศมี สว่างอินทรีย์ราวไฟฟ้า กระจ่างจ้าแจ่มเวหน รูปนฤมลพ้นพิภพ ทั่วแผ่นดินจบบ่เทียมทัน เลอสรรเสมอองค์พระศรี เทวีผู้ทรงลักษณวิเศษ แม้ในเขตเมืองฟ้า หาเทพธิดาไม่เทียมนาง แม้ในหมู่สุรางค์ยักษินี หาไหนมีบ่เท่าอนงค์ น่าพิศวงสวยสวาท ประหลาทบ่เคยยล ทั่วทั้งสากลแดนมนุษ สุดที่จะหาเทียบสุนทรี รูปวดีราวนิมิตร์ ใครเห็นจิตจอดจำนง เทวดาพะวง นิ่มนฤมล ๏ นลัศ๎จ นรศาร๎ทูโล ๏ ฝ่ายพระนลผู้ยอดยิ่ง ผู้เปนสมิงในฝูงกษัตริย์ งามถนัดบ่มีเสมอ เลิศเลอลํ้าในนรคาม แม้นกามเทพรูปวิไลย ผ่องใสราวเทพองค์นั้น ฝ่ายสาวสรรค์วรนารี ผู้แวดพระบุตรีภีมราช ต่างก็กล่าวประกาศเกียรติพระนล แด่นฤมลเปนนิรันดร์ ฝ่ายทรงธรรม์ผู้ครองนิษัธ ก็ได้ฟังถนัดข่าวระบือ ฦๅถึงทมยันตีทั้งสองศรีได้สดับเหตุ คุณวิเศษแห่งกันแลกัน ปางนั้นต่างก็ผูกสมัค ต่างก็คิดรักร่วมสมร

๏ เกาน์เตย ๏ ดูก่อนพระโกนไตย ๏ อัน๎โยน๎ยํ ป๎รติ สว๎ยวร๎ธต ห๎ฤจ์ฉยห์ ตั้งแต่นี้ไซ้รต่างก็ฝัน ใฝ่ถึงกันใคร่สมสอง ร่วมคฤหาสน์ทองเสนหา กันแล ฯ

๏ อศัก๎นุวัน์ นลห์ กามํ ๏ ฝ่ายพระราชานลกษัตร์ ธข้องขัดในหฤทัย เพราะอยากจะใคร่ได้ครอบครอง นิ่มนวลลอองผ่องจำรัส รักเข้ารึงรัดร้อนเร่า ผ่านเผ้าจึ่งไปวโนทยาน ที่ระโหฐานอันเตปุระ เพื่อผ่อนพระวรินทรีย์ ๏ ส ททร๎ศ ตโตหํสํ ๏ ภูบดีจึ่งแลเห็น หงส์ลงเล่นในสวนขวัญ ปีกหงส์นั้นกอบแกมทอง ดูผุดผ่องทั่วคณปักษิณ จึ่งองค์นรินทร์ปิ่นนิษัธ เสด็จรีบรัดแล่นไป ไล่ปักษีวิมลเนตร์ ทรงเดชจับไว้ได้หนึ่ง จึ่งนกนั้นพลันสยอง ร้องคล้ายเสียงมนุษเรา ทูลพระผ่านเผ้าจอมนิษัธ ด้วยสุนทรวัจน์แช่มช้อย ไพเราะถ้อยควรพิศวง ดังนี้ ฯ

๏ หัน์ตว๎โยส๎มิ น เต ราชัน์

๏ อ้าองค์อิศเรศร์ลํ้า โลกธาตุ
ขออย่าทรงพิฆาฏ เข่นข้า
กริษ์ยามิ ตว ป๎ริยัม์  
ข้าคงจะสามารถ รับกิจ ท่านนา
สนองพระเดชเจ้าหล้า สิทธิด้วยใจจินต์
ทมยัน์ตีสกาเศ ต๎วาง  
๏ จะบินไปสู่แคว้น กรุงศรี วิทรรภ์แฮ
เฝ้าพระทมยันตี แน่งน้อย
กถยิษ๎ยามิ ในษธ  
จะกล่าวกลั่นวาที เทิดเกียรติ
แห่งนิษัธราชถ้อย ถ่องแท้เลอสรร
ยถา ต๎วทันยัม์ ปุรุษํ น สา มํส๎ยติ กร๎หิจิต์ ฯ
๏ แต่นั้นเยาวลักษณ์น้อย นาเรศร์
ชายอื่นจักไม่เจตน์ จิตต้อง
ผูกสมัครักนฤเบศร์ บพิตร์ โสดแล
หวังสนิทชิดห้อง ห่างแล้แดยัน ฯ

๏ เอวัม์ อุก์ตัส๎ ตโต หํสัม์ ๏ ฝ่ายทรงธรรม์นฤบดี ฟังวาทีหงส์ฉลาด ภูวนาถชอบหฤทัย ปล่อยให้ไปดังปราถนา หงส์ทูลลานฤบดินทร์ บินไปด้วยยินดี บมิรอรีมุ่งจู่ สู่วิทรรภสโมสร ๏ วิทร๎ภนครึคัต๎วา ๏ ครั้นถึงนครวิทรรภ์ อันเปนอุดมราชฐาน ๏ ทมยัน์ต๎ยาส๎ ตทาน์ติเก ๏ หงส์ประมาณเห็นถนัด นารีรัตน์ทมยันตี หงส์ก็ร่อนรี่ลงมา เฉภาะหน้านงคราญ ฝ่ายเยาวมาลย์มิ่งมิตร์ สถิตท่ามกลางกำนัลใน ทอดพระเนตร์ไปเห็นหงส์ พิศวงรูปสิริลักษณ์ ฝ่ายนักสนมกำนัล ต่างก็สรวลสรรพ์ยินดี เร็วรี่ไล่เหล่าวิหค หงส์ตระหนกก็แยกย้าย ขจายหนีไปในสวนขวัญ นางกำนัลต่างก็วิ่งตาม ส่วนหงส์งามผู้เปนพญา ซึ่งพระธิดาเธอหวังจับ กลับหน้ามาพาที แด่พระบุตรีภีมราช ด้วยพจนาทบ่อำพราง ฯ

๏ ทมยัน์ติ นโล นาม นิษเธษุ มหีปติห์
๏ อ้านางนามเชิดชี้ ทมยัน ตีนา
ในนิษัธกรุงศรี สวัสดิ์ไซ้ร
มีองค์มหิบดี เกียรติกระหลบ
นามพระนลนาถไท้ ธิราชลํ้าเลอสรร ฯ
อัศ๎วิโนห์ สห๎ฤโศ รูเป น สมาส๎ ตัส๎ย มานุษาห์
๏ ทรงธรรม์งามรูปเพี้ยง อัศวิน เทพแฮ
ปวงมนุษในดิน ไป่สู้
ตัส๎ย ไว ยทิ ภาร๎ยา ต๎วัม์ ภเวถา วรวร๎ณินิ
แม้องค์ยอดนารินทร์ ครองคู่ พระฤๅ
สมยศสมศักดิ์รู้ รักแล้วฤๅจาง ฯ
สผลํ เต ภเวช์ ชัน๎ม รูปํ เจทํ สุมัธ๎ยเม
๏ พระนางกำเนิดแล้ว เลิศดี
เอวกล่อมพร้อมเพริศศรี ผ่องแผ้ว
แม้ครองคู่ชีวี สมสนิท กันนอ
ผลจะมีไม่แคล้ว คลาดพ้นผลสรรพ์ ฯ
วยํ หิ เทวคัน์ธร๎วมานุโษรคราก๎ษสาน์  
๏ เทวัญคนธรรพถ้วน ตัวหมด
มนุษนาคอีกรากษส กาจกล้า
ท๎ฤษ๎ฏวัน์โต น จาส๎มาภิร์ ท๎ฤษ๎ฏปูร๎วัส๎ ตถาวิธห์  
จะมีที่งามงด เงื่อนเท่า
องค์พระนลหนุ่มหน้า หน่อยนั้นฤๅหา ฯ
ต๎วํ จาปิ รัต๎นํ นารีณาง นเรษุ จ นโล วรห์  
๏ พระธิดาภีมราชเจ้า จอมกษัตริย์
เปนเอกนารีรัตน์ เลิศหล้า
พระนลพระทรงสวัสดิ์ โสภาคย์
เปนเอกนรรัตน์กล้า กาจเพี้ยงไกรสร ฯ
วิศิษ๎ฏายา วิศิษ๎เฏน สํคโม คุณวาน์ ภเวต์ ฯ
๏ บังอรแม้ได้คู่ นโรดม ราชแฮ
วิสิฐคู่วิสิฐสม แน่แท้
คุณจะเกิดกองถม ทดมาก มวลนอ
สุขจะเต็มไปล่แปล้ ปราศพ้นภยัน ฯ

เอวัม์ อุก์ตา ตุ หํเสน ฯ ครั้นหงส์กล่าวแล้วฉนี้ ทมยันตีได้ฟัง นางจึ่งตรัสสั่งหงส์ไซ้ร ให้ไปทูลพระนล กล่าวยุบลเช่นกัน หงส์ก็พลันรับวาจา แล้วลานางมิ่งวิทรรภ รับถ้อยนางสั่งสิ้น รีบโบกบินกลับคืนไป ในนิษัธสมบูรณ ทูลพระนลนฤนาถ ดังธิดาราชสั่งมา แล้วก็ทูลลาพระภูมิบาล คืนสถานที่รัง นั้นแล ฯ

๏ เรื่องพระนลสรรคที่ ๑ ดังนี้ ฯ

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ