สรรคที่ ๑๕

๏ ตัส๎มิน์ อัน์ตรหิเต นาเค ๒๘๏ ครั้นเห็นพญา นาคะราชา อันตรธาน ๏ ป๎รยเยา ไนษโธ นลห์ ๏ จึ่งนลรัตน์ นิษัธภูบาล รีบดำเนินผ่าน อรัณยะวา ๏ ไปได้สิบวัน จึ่งพระทรงธรรม์ ถึงพระภารา แห่งฤตุบรรณ มหันตราชา อันแสนสง่า มหาธานี ๏ จึ่งเข้าไปเฝ้า องค์ขัตติยเจ้า ทรงปัถพี ทูลตามงูสอน สุนทรวจี พูดเหมือนคนที่ สามัญทั้งหลาย ฯ

๏ วาหุโกหัม์ ๑๖๏ ตูข้าพระบาทชื่อนาย วาหุกถวาย กรัญชลี ภูมินทร์

อัศ๎วานาง วาหเน ยุก์ตห์ ป๎ฤถิว๎ยาง นาส๎ติ มัต์สมห์

อร๎ถก๎ฤจ์เฉ๎วษุ ไจวาหัม์ ป๎รัษ๎ฏโว๎ย ไนปุเนษุ จ

อัน์นสํส๎การัม์ อปิ จ ชานาม๎ยัน๎ไยร์ วิเศษตห์

ยานิ ศิล๎ปานิ โลเกส๎มิน์ ยัจ์ จาน๎ยัต์ สุทุษ๎กรัม์

สร๎วํ ยติษ๎เย ตัต์ กร๎ตุํ

ฤตุปร๎ณ ภรัส๎ว มาม์

ฤตุปร๎ณ อุวาจ ๒๘๏ ท้าวฤตุบรรณ ฟังถ้อยทรงธรรม์ นิษัธบดี มิได้กินแหนง ว่าแปลงอินทรีย์ พระภูบดี จึ่งตอบคำไป ฯ

๏ เอวัม์ อุก์โต นลัส์ส๎ เตน น๎ยวสัต์ ตัต๎ร ปูชิตห์ ๒๘๏ ดังนี้ดำรัส แห่งจอมกษัตร์ ตรัสชวนให้อยู่ และพระนลไซ้ร ท้าวไทเอ็นดู ก็ได้กินอยู่ เปนสุขสำราญ ๏ อยู่ริมวังจันทร์ แห่งฤตุบรรณ อันมโหฬาร กับวาร์ษไณย หัยกิจชำนาญ และชีวลชาญ เชิงกิจพาชี ๏ ถึงกายจะสุข ใจไม่สนุก ทุกข์ท่วมฤดี คิดถึงโฉมยง องค์ไวทรรภี โศกบ่ได้มี ว่างเว้นสักวัน ๏ และทุกทิวา ยามเมื่อเวลา เย็นย่ำสายัณห์ พระนลเธอพร่ำ ครวญครํ่ารำพรรณ ด้วยโศลกโศกศัลย์ บทหนึ่งดังนี้ ฯ

๏ เอวัม์ พ๎รุวัน์ตํ ราชานํ นิศายาง ชีวโลพ๎รวีต์ ๒๘๏ ราชารำพรรณ เปนนิตย์เช่นนั้น น่าปลาดใจ จึ่งนายชีวล กะมลสงไสย คืนวันหนึ่งไซ้ร จึงถามราชัน ฯ

กาม์ อิมาง โศจเส นิต๎ยํ โศ๎รตุม์ อิจ์ฉามิ วาหุก ฯ

อายุษ๎มัน์ กัส๎ย วา นารี ยาม์ เอวัม์ อนุโศจสิ

๏ ตัม์ อุวาจ นโล ราชา ๒๘๏ พระนลราชา สดับวาจา ชีวลสหาย จะปิดข้อความ จะถามวุ่นวาย พระจึ่งขยาย ไขข้อคดี ฯ

มัน์ทป๎รัช๎ญัส๎ย กัส๎ยจิต์ อาสีท์ พหุมตา นารี ตัส๎ยาท๎ฤฒตรํ วจห์

ส ไว เกนจิท์ อร๎เถน ตยา มัน์โท ว๎ยยุช๎ยต

วิป๎รยุก์ตห์ ส มัน์ทาต๎มา ภ๎รมัต๎ยสุขปีฑิตห์

ทัห๎ยมนห์ ส โศเกน ทิวาราต๎รัม์ อตัน์ท๎ริตห์

นิศากาเล ส๎มรัน์ส๎ ตัส๎ยา โศ๎ลกัม์ เอกัม์ ส๎ม คายติ

ส วิภ๎รมัน์ มหึ สร๎วาง ก๎วจิท์ อาสาท๎ย กิญ์จน

วสัต๎ยนร๎หัส๎ ตัท์ ทุห์ขัม์ ภูย เอวานุสํส๎มรัน์

๏ อิต๎เยวัม์ ไนษโธ ราชา ทมยัน์ตีม์ อนุส๎มรัน์ ๒๘๏ ดังนั้นราชา ไนษัธมหา พาหุฤทธี ครวญคร่ำกำสรวล หวลคิดถึงศรี ทมยันตี ผู้ยอดจอดใจ ๏ อัช๎ญาตวาสํ น๎ยวสัท์ ราชพัส๎ ตัส๎ย นิเวศเณ ๏ ดังนั้นพระอยู่ บ่มีใครรู้ ว่าพระคือใคร พระจึ่งเนานาน สำราญอยู่ใน นิเวศน์ท้าวไท เทิดแคว้นโกศล นั้นแล ฯ

๏ เรื่องพระนลสรรคที่ ๑๕ ดังนี้ ฯ