ไอ

ไอศวรรย์ [ส. ไอศ๎วร๎ย] = (๑) ความเปนขุนหลวง, ความเปนเจ้าเปนใหญ่, ความมีอำนาจ (๒) ความปกครอง ฤๅ ความงำเมือง ฯ ในภาษาไทยเขียนกันต่าง ๆ คือ “ไอสวริย” บ้าง “ไอสูรย์” บ้าง ฯ ในหนังสือเรื่องพระนลนี้ ใช้เขียนต่าง ๆ ตามแต่ที่จะเหมาะแก่การประพนธ์และสัมผัส ฯ