สรรคที่ ๒๕

๏ อถ ตาง ว๎ยุษิโต ราต๎ริ นโล ราชา ส๎วลังกฤตห์
๑๑๏ ปางนั้นพระนลรัตน์ ผู้นิษัธราเชนทร์
เปนสุขสนุกเห็น กลนอนวิมานอินทร์
๏ ชมโฉมประโลมสวาท วรราชนารินทร์
รื่นรมยะสมจิน ตนะพร้อมพระไภมี
๏ เนาแนบสุดาดวง จนล่วงลับซึ่งราตรี
ใสแสงพระสุรศรี พยับเยี่ยมยุคันธร
๏ ตรัสชวนเจ้านวลนง ไปโสดสรงซึ่งสาคร
ทรงรัตนาภรณ วรภูษณาภา
๏ ชวนกันจากตำหนัก วรลักษณามา
ขึ้นเฝ้าพระราชา บิตุรงค์ผู้ทรงธรรม์
๏ พระนลพระเกศก้ม และประนมบังคมคัล
อีกนางสุดาสวรรค์ ก็ประณตประนมงาม
๏ ครานั้นนฤบดี ภีมะราชแรงราม
ฟังคำพระนลประณาม ประนอมอ่อนสุนทรหวาน
๏ แสนเปรมประโมทย์ใจ บมีใดจะเปรียบปาน
ตอบรสพจมาน มิตรจิตสนิทฉันท์
๏ เธอคือพระปิยะบุตร์ อันรักสุดเสมอกัน
กับแม่ทมะยัน ติวิเศษสุดาภา
๏ ยินดีด้วยลูกแก้ว อันคลาศแคล้วพระภรรดา
บัดนี้บดีมา อภิรักษ์ภิรมย์ชม
๏ ควรที่จะปีติ ปิยสามิงามสม
ปลื้มเปรมเกษมรม ยะรักร่วมคฤหาทอง
๏ จงอยู่ด้วยกันยืด บ่มิจืดเสน่ห์สอง
สิ่งใดฤทัยปอง ประสิทธิ์สิ้นดังจินดา
๏ พระนลวิมลราช อภิวาทน์พระราชา
รับพรณเกศา ศุภะเลิศประเสริฐสรรค์ ฯ
๏ ตโต พภูว นคเร สุมหาน์ หร๎ษชห์ ส๎วนห์
๏ ปางนั้นอันข่าวดี ก็อึงมี่นครพลัน
ชาวเมืองกระเดื่องหรร ษะเลื่องฦๅอยู่อื้อไป
๏ ทราบว่าพระนลถึง ซึ่งนครสุขาลัย
ทุกท้องถนนใน นคเรศก็ยินดี
๏ ตกแต่งนครรัตน์ ด้วยธวัชสลับสี
ผูกช่อสุมาลี และปะดากประดับวาม
๏ อันท้องถนนหลวง ทั้งปวงปราบเรียบราบราม
บุบผาสง่างาม ก็โรยรื่นฤดื่นไป
๏ ฟ่องเฟื่องบุบผาบาน ประสานสีประโลมใจ
โยงจากทวารไป อีกทวารประสานกัน
๏ ทุกศาลเทพารักษ์ อันเปนหลักนครนันท์
พร้อมเครื่องพลีสรร พวิจิตจำเริญตา ฯ
ฤตุปร๎โณปิ ศุศ๎ราว
๏ ฝ่ายฤตุบรรณองค์ สุรพงศ์ทิวาภา
ทราบเหตุว่านายวา หุกะนั้นคือองค์นล
๏ ได้คืนประคองขวัญ ทมยันตินฤมล
จอมรัฎฐะโกศล ธก็พลอยช่วยยินดี ฯ
๏ ตัม์ อานาย์ย นโล ราชา
๏ ปางนั้นพระนลเจ้า ไปเฝ้าองค์พระภูมี
ทูลฤตุบรรณศรี สุรพันธุราชา
๏ ขอโทษจงโปรดเทอญ ที่ล่วงเกินเปนหนักหนา
ข้าง้อขอขะมา เพราะบ่คิดจะดูแคลน
๏ ฝ่ายจอมอยุธยา ธปรีดาเปนสุดแสน
ในจิตจะคิดแค้น แต่สักนิดบ่พึงมี
๏ ยิ้มพลางพระทางตรัส แต่ไนษัธทรงศรี
ขอเธออย่าได้มี วิตกจิตอีกต่อไป
๏ ที่เธอได้คืนคง มาครองนงพงาไว
ทรรภีครานี้ไซ้ร จงอยู่สุขสราญสันติ์
๏ ยามเธอสถิตเนา นิเวศน์เราเปนหลายวัน
แม้ว่าเวลานั้น เราล่วงเกินพระราชา
๏ แม้เราได้ทำผิด โดยตั้งจิตเพราะโกรธา
ฤๅเผลอไม่เจตนา จะได้ล่วงได้เกินไป
๏ เราขอขะมาท่าน ที่ทำการละเมิดไว้
ขอเธอจงอภัย อย่าถือโทษและโกรธกัน
๏ น เมปราธํ ก๎ฤตวาน์ส๎ ต๎วํ ส๎วัล๎ปัม์ อปิ
๏ พระนลได้ฟังองค์ ระวิวงศ์ธรำพรรณ
ตอบว่าพระทรงธรรม์ มิได้ผิดสักนิดเลย
๏ อันว่าจะดุด่า พระราชาบ่ได้เคย
แต่แม้จะล่วงเลย ก็ยินดีอภัยถวาย
๏ ราชาข้าเคยเห็น เปนประเสริฐเลิศสหาย
ทั้งนับณจิตหมาย ว่าเปนยอดแห่งสัมพันธ์
๏ ต่อไปณเบื้องหน้า ขอราชาคุณานันต์
จงโปรดกระหม่อมฉัน เหมือนพระองค์ได้เคยมา
๏ ยามพึ่งพระสมภาร สราญสุขทุกเวลา
สิ่งใดจะปราถนา บ่มิเคยจะขัดใจ
๏ แม้ยามเกษมสานต์ อยู่ณบ้านข้าเองไซ้ร
บ่เหมือนเมื่ออยู่ใน นิเวศน์ท้าวราวเมืองสรรค์
๏ อันความข้ารอบรู้ อยู่เรื่องม้าทุกสิ่งอัน
ขอถวายพระทรงธรรม์ บ่มิมีจะแหนหวง
๏ แม้ท้าวธจำนง ประสงค์หัยการปวง
ข้าไซ้รบ่ได้หวง ถวายท้าวด้วยยินดี ฯ
๏ เอวัม์ อุก์ต๎วา ทเทา วิท๎ยาม์ ฤตุปร๎ณาย ไนษธห์
๏ ดังนั้นพระนลราช ประศาสน์วิทยาศรี
ท้าวฤตุบรรณมี จิตะน้อมนิยมรับ
๏ ได้อัศวหฤทัย พระเข้าใจสัมฤทธิ์สรรพ
ท่วงทีจะขี่ขับ อัศดรก็เจนใจ
๏ ยินดีจึ่งคิดตอบ ให้ชอบจิตพระภูวนัย
ให้อักษะหฤทัย แด่พระนลนเรนทร์สูร
๏ บอกเสร็จซึ่งวิทยา สกาจบคำรบบูรณ์
ใครเหิมประมูลสูญ ญะพินาศะฉิบหาย
๏ พระนลนฤบดินทร์ ได้สมจินตนาหมาย
รู้เหมาะว่าเคราะห้ร้าย จะบำราศนิราไกล
๏ ต่างองค์กษัตร์เกษม สุขะเปรมประโมทย์ใจ
ต่างผูกพระหฤทัย มิตรจิตสิเนหา
๏ ถึงกาละอันควร จะกลับคืนอยุธยา
จึงฤตุบรรณลา พระนลไนษเธศร
๏ นายวาร์ษไณยขอ จะมิตามเสด็จจร
เพื่ออยู่กับภูธร ผู้เจ้าเดิมเกษมสันต์
๏ พระหาสารถีใหม่ ขับรถไชยะผ่องพรรณ
กลับคืนนครนัน ทะอโยธยาสถาน
๏ ฝ่ายองค์พระนลนรินทร์ อยู่กุณฑินนครสราญ
เปนสุขสนุกปาน บุรเทพะหรรษา ฯ

๏ เรื่องพระนลสรรคที่ ๒๕ ดังนี้ ฯ

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ