โอ

โอม, ส. = เปนคำสำคัญ ซึ่งใช้ใด้ทั้งในที่เริ่มและที่สุดแห่งมนตร์ ฯ ไม่ปรากฎว่าแรกเริ่มเดิมทีนั้นเพื่อเหตุใด จึงเกิดใช้คำว่าโอมนี้ขึ้น คงได้ความแต่ว่าเปนอักษรที่นับถือมาแต่เก่าแก่ คือตั้งแต่ยุคไตรเพท และนิยมกันว่า คำโอมนี้ ประกอบด้วยสำเนียงสาม คือ “อะ,” “อุ,” “ม,” ฯ ต่อมาเมื่อยุคปุราณะเกิดนับถือพระเปนเจ้าทั้ง ๓ ขึ้น แล้วพราหมณ์จึ่งสมมตขึ้นว่า “อ” = พระวิษณุ “อุ” = พระศีวะ “ม” = พระพรหม คำว่า “โองการ” กล่าวคำ “โอม,” แต่ต่อ ๆ มาเอามาใช้แปลว่าคำสั่งของขุนหลวง เห็นจะมุ่งว่าตรัสเปนมงคลอย่างยิ่ง ฯ