- คำนำ
- พระราชนิพนธ์คำนำ
- นมัสกฤติกถา
- อารัมภกถา
- นิทานวัจนะ
- นโลปาข๎ยานัม์
- สรรคที่ ๑
- สรรคที่ ๒
- สรรคที่ ๓
- สรรคที่ ๔
- สรรคที่ ๕
- สรรคที่ ๖
- สรรคที่ ๗
- สรรคที่ ๘
- สรรคที่ ๙
- สรรคที่ ๑๐
- สรรคที่ ๑๑
- สรรคที่ ๑๒
- สรรคที่ ๑๓
- สรรคที่ ๑๔
- สรรคที่ ๑๕
- สรรคที่ ๑๖
- สรรคที่ ๑๗
- สรรคที่ ๑๘
- สรรคที่ ๑๙
- สรรคที่ ๒๐
- สรรคที่ ๒๑
- สรรคที่ ๒๒
- สรรคที่ ๒๓
- สรรคที่ ๒๔
- สรรคที่ ๒๕
- สรรคที่ ๒๖
- อุตตรกถา
- อธิบายในลักษณประพนธ์
- อภิธาน
ต
ตะบะ [ส. แล ม. ตป] = การเผากิเลสด้วยบำเพ็ญศีลเปนต้น ฯ
ตรีทิพ, [ส. ต๎ริทิว] = สวรรค์ชั้นที่ ๓ และสูงสุด แต่ใช้เรียกสวรรค์ทั่ว ๆ ไปก็ได้
ไตรยตรึงศ์, [ส. ต๎รยัส๎ต๎รึศ] = “ที่ ๓๓” คือ สวรรค์ชั้นที่ ๓๓ ฯ อีกนัย ๑ เรียกว่า “ดาวดึงศ์”
ไตรทศ, [ส. ต๎รโยทศ] = สิบสาม ฯ “ไตรทศเทพ” = เทวดาสิบสามคณ (คือ องค์ใดองค์ ๑ ใน ๑๓ คณนั้น)