สรรคที่ ๔

๏ สา นมัส๎ก๎ฤต๎ย เทเวภ๎ยห์ ป๎รหัส๎ย นลัม์ อัพ๎รวี

๑๑๏ โฉมยงนิ่มนงคราญ นมัสการสี่เทวินทร์ แล้วนบนลนรินทร์ ปิ่นนิษัธรัฐธำรง ๏ ยิ้มพลางทางกราบทูล นเรนทร์สูรสุรพงศ์ ยิ่งพิศพิศวง องคพระนลพลเดชา ๏ พระองค์ทรงดำรัส ถนัดแน่แก่วิญญา ข้าขอทูลราชา อย่าคิดว่าแสร้งขัดขวาง ๏ ข้าทูลตรง ๆ คำ บ่อึ้งอํ้าฤๅอำพราง ขอจอมขัตติยางค์ สังเกตดูเพื่อรู้ใจ ๏ ป๎รณยัส๎ว ยถาศ๎รัท์ธํ ๏ ตูข้า จิตจำนง เปนข้าองค์พระทรงไชย คงมั่นไม่หวั่นไหว บ่ป่วนปั่นฤๅหันหวล ๏ ตูข้าแลสมบัติ สารพัดสิ้นทั้งมวล ทุกสิ่งจริง ๆ ล้วน ถวายท้าวด้วยยินดี ๏ สิ่งสรรพอันข้าครอง ปองมอบไว้ในภูมี ขอเพียงภูบดี ทรงเมตตา อย่าเพิกเฉย ๏ จับใจได้ฟังหงส์ ชมโฉมยงยอดยวนเชย รักร้อนไม่ผ่อนเผย เลยรักกลุ้มรุมวิญญา ๏ ราชันสันนิบาต บิตุราชประศาสน์มา ข้าหวังและตั้งตา จะคอยดูแต่ภูมินทร์ ๏ แม้ไท้ไม่สมัค รบรสรักประจักษ์จินต์ เหมือนองค์พงศ์นรินทร์ สิ้นการุญสิ้นบุญตัว ๏ จักจงปลงชีวิต ยาพิษไฟบ่ได้กลัว ฤๅนํ้าดำมืดมัว ฤๅผูกศอพออาสัญ ฯ

๏ เอวัม์ อุก์ตัส๎ ตุ ไวทร๎ภ๎ยา นลัส๎ ตาม์ ป๎รต๎ยุวาจ ห

๏ ฟังคำมารศรี ผู้บุตรีท้าววิทรรภ์ พระนลกมลสัน ติเกษมเปรมปรีดา ๏ รู้แน่ว่านงลักษณ์ นั้นสมัคเสนหา พิศนางสำอางค์ตา คิดใคร่ชมภิรมย์ชิด ๏ แต่ว่าเทวาใช้ พูดตามใจนับว่าผิด จำพูดแก่มิ่งมิตร์ เหมือนเทวัญท่านสั่งมา ๏ ชะแง้แลดูเนตร์ แสนวิเศษสุวภา ยิ้มพลางทางเจรจา ว่าโฉมยงจงฟังฉัน ๏ ติษ๎ฐัต์สุ โลกปาลาสุ ๏ โลกบาลท่านประสงค์ อนงค์น้องผ่องผิวพรรณ จะขืนจะยืนยัน สรรมนุษสุดจะหวัง ๏ จะเปรียบบ่เทียบเท่า พระเปนเจ้าทรงกำลัง กำแหงแรงฤทธิ์ขลัง รังสรรค์สิ้นทั้งดินฟ้า ๏ ตัวพี่นี้ตํ่าต้อย ถ่อยกว่าฝุ่นที่บาทา ขอจงองค์วนิดา คิดถึงเทพเสพสรวงสรรค์ ๏ ชนใดทำให้ขัด พระอมรรตยะเทวัญ จักถึงซึ่งชีวัน ตรายาอย่าสงไสย ๏ แม้นางสำอางค์องค์ สงสารพี่ที่ถูกใจ พี่ขออรไทย จงจิตเลือกสุโรดม ๏ แม้เจ้าเปนชายา แห่งเทวาภิรมย์ชม จักแสนสุโขดม สำราญรื่นและหื่นหรรษ์ ๏ จักแต่งจิตราภรณ อีกบวรภูษิตสรรพ์ มาลัยวิไลยวรรณ์ ล้วนสง่าอ่าเอี่ยมกาย ๏ อันองค์อัคนี ห้อมปัถพีได้ดังหมาย รัศมีศรีพรรณราย อาจทำลายทุกสิ่งสรรค์ ๏ เปนใหญ่ในเทวา รับบูชาทุกคืนวัน หญิงใดจักไม่พลัน เลือกเทวัญเปนคู่ครอง ๏ อีกองค์ยมราช ชนขยาดทั่วทั้งผอง ทุกตนขนหัวพอง สยอง อิทธิ์มฤตยู ๏ ละบาปบำเพ็ญธรรม์ เกรงเทวัญผู้มองดู หญิงใดจักไม่รู้ คิดใฝ่เทพเสพหรรษา ๏ อีกองค์พระทรงธรรม เปนใหญ่ลํ้าตรีโลกา กำหราบปราบพาลา แทตย์ทานพจบแขงขัน ๏ คืออินทร์ปิ่นภพไตร เปนใหญ่กว่าปวงเทวัญ หญิงใดจักไม่สรร เทพเปนคู่อยู่สุขี ๏ อีกองค์พระวรุณ สุนทรารักษ์ธาตรี ชลาธิบดี ควรเปนที่เสน่หา ๏ ขอแม่จงเชื่อมิตร์ อย่าได้คิดจิตสงกา ตั้งจิตวนิดา เลือกเทวาเจ้าสรวงสรรค์ ฯ

๏ ภวัท์ภิร์ อหัม์ อาทิษ๎โฏ ๑๖๏ ตูข้ารับใช้เทวัญ ไปสู่นิเวศน์อัน สถิตแห่งทมยันตี ๏ เข้าไปถึงห้องมารศรี อันพนักงานมี อยู่นิตย์พิทักษ์รักษา ๏ แต่ยามเข้าห้องโสภา เร็วดังพริบตา บ่ทันผู้ใดรอบรู้ ๏ บัดเดียวก็ถึงโฉมตรู สุดาพระภู ธเรศร์ธำรงธรณิน ๏ ด้วยอานุภาพเทวินทร์ ได้พบยุพิน ประจักษ์จำเภาะเหมาะดี ๏ อีกสาวสุรางค์สขี เห็นข้าแล้วมี ซึ่งจิตปลาดเหลือตรา ๏ ข้ากล่าวแก่โฉมพนิดา ยกย่อง เทวา นุภาพมหิทธิฤทธี ๏ แต่เจ้าเยาวยอดนารี ผู้เลิศราศี สิริวิลาศเลอสรร ๏ งวยงงหลงใหลไปครัน ประหนึ่งนางฝัน บ่มีสติตริไตร ๏ นางว่าตูข้าถูกใจ แห่งนางทรามไวย และเลือกข้าเปนคู่ครอง ๏ อันองค์เทเวศร์ทั้งผอง หล่อนไม่ใฝ่ปอง จริง ๆ เช่นนี้สุโรดม ๏ ยงยืนทศนัขประนม แล้วมิ่งทรามชม จึ่งตอบเปนข้อไขขาน ๏ ขอเชิญองค์เทพมหาศาล ผู้โลกบาล ทั้งสี่เสด็จด้วยกัน ๏ พร้อมด้วยพระนลทรงธรรม์ เรืองเดชอนันต์ ผู้เปนสมิงมิ่งคน ๏ ห้าองค์จงมาบัดดล สู่ที่มณฑล พิธีพิเศษสยมพร ๏ บัดนั้นท่ามกลางสโมสร ต่อหน้าอมร ผู้ฤทธิ์กำแหงแรงถนัด ๏ ข้าจะเลือกจอมไนษัธ ให้แลเห็นชัด แก่ตาจุ่งทั่วธาตรี ๏ มหาพาหุบดี ก็คงไป่มี ซึ่งโทษะกรใด ๆ ๏ ดั่งนี้คือคำอรไทย ข้าจดจำไว้ทุกถ้อยทุกคำจำมา ๏ ขอจอมตรีทศเทวา จุ่งได้เมตตา และโปรดวินิจตามควร ฯ

๏ เรื่องพระนลสรรคที่ ๔ ดังนี้ ฯ