- คำนำ
- พระราชนิพนธ์คำนำ
- นมัสกฤติกถา
- อารัมภกถา
- นิทานวัจนะ
- นโลปาข๎ยานัม์
- สรรคที่ ๑
- สรรคที่ ๒
- สรรคที่ ๓
- สรรคที่ ๔
- สรรคที่ ๕
- สรรคที่ ๖
- สรรคที่ ๗
- สรรคที่ ๘
- สรรคที่ ๙
- สรรคที่ ๑๐
- สรรคที่ ๑๑
- สรรคที่ ๑๒
- สรรคที่ ๑๓
- สรรคที่ ๑๔
- สรรคที่ ๑๕
- สรรคที่ ๑๖
- สรรคที่ ๑๗
- สรรคที่ ๑๘
- สรรคที่ ๑๙
- สรรคที่ ๒๐
- สรรคที่ ๒๑
- สรรคที่ ๒๒
- สรรคที่ ๒๓
- สรรคที่ ๒๔
- สรรคที่ ๒๕
- สรรคที่ ๒๖
- อุตตรกถา
- อธิบายในลักษณประพนธ์
- อภิธาน
ช
ชัฎ, ส. = ต้นไม้ต่าง ๆ, รก.
ชมพู่, เข้าใจว่าจะมาจากภาษาสันสกฤต “ชัม์พู” นั้นเอง แต่ผู้รู้ภาษามคธมักแปล “ชัม์พู” ว่า “ลูกหว้า” ฯ โมเนียร์วิลเลียมส์แปลไว้เปนภาษาอังกฤษว่า “The Rose Apple Tree” ดังนี้ เมื่อพิจารณาดูว่า คำ “Rose” ในภาษาอังกฤษแปลว่า “สีชมพู” ฉนี้ ต้นไม้ที่เรียกว่า “Rose Apple” ดูก็เข้าเค้า “ชมพู่” มากกว่าลูกหว้า ฯ
ชลาธิบดี, [ส. ชลาธิปติ] = เจ้านํ้า เปนนามเรียกพระวรุณ (ดูที่วรุณ) ฯ
ชี, ท. = นักบวช (ทั้งชายและหญิง)
ชีวล, ส = นามแห่งนายสารถีของท้าวฤตุบรรณ ฯ