สรรคที่ ๑๔

๏ อุต์ส๎ฤช๎ย ทมยัน์ตึ ตุ นโล ราชา ๒๘๏ ฝ่ายนลบดี จากทมยันตี มีจิตร้าวราญ ทุกข์ร้อนรอนทรวง เปนห่วงเยาวมาลย์ รีบเข้าไพรสาณฑ์ เพื่อตัดอาไลย ๏ เดินไปมิช้า องค์พระราชา ก็แลเห็นไฟ แรงร้อนรุ่งโรจน์ ช่วงโชติแสงใส เปลวเพลิงเริงใหญ่ ในพนาลี ๏ ได้ยินเสียงร้อง อึกระทึกกึกก้อง จากกองอัคคี เสียงเหมือนคนเรา ถูกเผาและมี ทุกข์ท่วมทวี เหลือที่จะทน ๏ อาภิธาว นเลต๎ยุจ์ไจห์ ๑๖๏ โอย ๆ เร็วเถิดพระนล ฟังเสียงเพียงคน ที่ร้อนฤเหลือพรรณนา ๏ ปุณ๎ยโศ๎ลเกติ จาสก๎ฤต ๏ อีกร้องก้องราวอรัณยา เรียกองค์ราชา อ้าบุญโศลกฦๅไชย ๏ มา ไภร์ อิติ นลัศ๎ โจก์ต๎วา ๏ พระนลจึ่งตอบคำไป สำเนียงเสียงใส อย่ากลัวจะช่วยทันที ๏ มัธ๎ยัม์ อัค๎เนห์ ป๎รวิษ๎ยตัม์ ๏ ตรัสพลางทางพระภูมี ก็รีบจรลี เข้ากลางที่เพลิงเริงร้อน ๏ ททร๎ศ นาคราชานํ ศยานํ กุณ์ฑลีก๎ฤตํ ๒๘๏ ที่กลางเพลิงกาจ เห็นนาคราช อันใกล้ไฟฟอน กายขดเปนวง ทั่วองค์เหลือร้อน ปิ้มว่าจะมรณ บ่อาจหนีไป ๏ ส นาคห์ ป๎ราญ์ชลิร์ ภูต๎วา เวปมาโน นลํ ตทา อุวาจ ๏ กายนาคนั้นสั่น เพราะเกรงชีวัน จะต้องบรรไลย กราบลงตรงบาท นลราชฦๅไชย แล้วนาคจึ่งไข ขานข้อกิจจา ฯ

๒๘๏ พอขาดวาจา จึ่งนาคราชา ผู้เรืองฤทธิไกร สำแดงแผลงฤทธิ์ นิมิตร์ตัวไซ้ร ให้ย่อมลงไป เพียงเท่าอังคุษฐ์ ๏ จึ่งนลนเรนทร์ หยิบตัวนาเคนทร์ ซึ่งเบาที่สุด ออกพ้นจากเพลิง เถกิงวรุตม์ ง่ายดายประดุจ ยกก้อนสำลี ๏ พานาคราช มาที่อากาศ เย็นโล่งโปร่งดี ถึงที่อันว่าง ห่างเปลวอัคคี พ้นภัยไม่มี อันตรายา ๏ พอพระจะวาง ลงที่ระหว่าง กลางวันมรรคา จึ่งกรรโกฎก อุรคราชา เผยพจนา แด่พระภูธร ฯ

๏ ตตห์ สํข๎ยาตุม์ อารัพ์ธัม์ อทศัท์ ทศเม ปเท ๒๘๏ ครั้นเธอย่างไป พอบรรจบได้ สิบขุมบาทา จึ่งนาคราช เก่งกาจหนักหนา กัดพระราชา มิทันรู้ดี ๏ พอนาคราช กัดภูวนาถ บ่มิช้าที พระรูปราชัน อันเปล่งปลั่งศรี ก็กลายจากดี เปนรูปเลวทราม ๏ พระนลภูวนัย พะวงสงไสย บ่ได้ทราบความ ยืนพิศดูองค์ รูปทรงอร่าม กลับกลายหายงาม ฉนี้ฉันใด ๏ ฝ่ายว่านาคินทร์ กลับกลายกายิน จากรูปคนไป เปนรูปอย่างงู แลดูภูวนัย เห็นเธอสงไสย ใคร่รู้เหตุการณ์ ๏ จึ่งกรรโกฎก ภุชงคนายก ทูลพระภูบาล ด้วยมธุรส สุพจมาน แจ่มแจ้งแห่งสาร ถี่ถ้วนมวลมี ฯ

๏ เการว ๒๘๏ ดูกรทรงภพ ผู้แก้วโกรพ ธรรมาธิปตัย ถึงเธอลำบาก ยากเย็นเข็ญใจ ควรอดทนได้ ดังเยี่ยงพระนล ๏ อิต๎ยุก์ต๎วา ป๎รทเทา ตัส๎ไม ทิว๎ยํ วาโสยุคํ ตทา ๏ เราจะแถลง ถ้อยคำสำแดง พจนานุสนธิ์ ภุชงค์พูดแล้ว ผ่องแผ้วกะมล ยื่นให้พระนล ซึ่งผ้าทิพสอง ๏ พระนลราชา ก็เปรมปรีดา รับผ้าเรืองรอง ทั้งเธอจดจำ ถ้อยคำทั้งผอง อันนาคนั้นปอง กล่าวแล้วด้วยดี ๏ ฝ่ายนาคราช พ้นภัยร้ายกาจ เกษมเปรมปรีดิ์ จึ่งบังคมลา นราธิบดี หายไปกับที่ ต่อหน้าภูบาล นั้นแล ฯ

๏ เรื่องพระนลสวรรคที่ ๑๔ ดังนี้ ฯ