โลกนี้ครึ่งหนึ่ง

​มีคำอังกฤษกล่าวว่า ชาวโลกนี้ครึ่งหนึ่งไม่รู้ว่าอีกครึ่งหนึ่งมีความกินอยู่แลเป็นไปอย่างไร

ความข้อนี้ถ้าจะอ่านตามหนังสือของผู้ที่เที่ยวไปในท้องที่ป่าเถื่อนแล้วกลับมาเล่า ก็ดูเป็นคำกล่าวซึ่งสมจริงมาก ในสยามนี้เอง คงจะมีชาวป่าชาวเขาหลายจำพวก ซึ่งถ้าบอกว่าน้ำแข็งได้ก็คงไม่เชื่อ

นักบวชชาวอังกฤษคนหนึ่งชื่อริส ได้ไปอยู่ในประเทศเปปัว ๓๗ ปี ตั้งแต่เวลาที่ชาวประเทศนั้นยังเป็นป่าเถื่อนอยู่มาก เขาเล่าว่า เมื่ออังกฤษเข้าไปปกครองท้องที่นั้นอยู่แล้ว วันหนึ่งคนอังกฤษข้าราชการคนหนึ่งเดินทางไปตามหมู่บ้าน มีคนชาวท้องที่​พูดอังกฤษได้เป็นล่ามไปด้วย วันหนึ่งจะออกจากหมู่บ้านหนึ่ง เดินทางไปอีกหมู่บ้านหนึ่งซึ่งอยู่ไกล คอยคนหามหามมายังไม่พร้อมกัน คนอังกฤษจึงนั่งเล่าให้คนในท้องที่ฟังว่า ในเมืองฝรั่งเป็นอย่างไรบ้าง เล่าถึงรถไฟแลรถยนต์เดินทางเร็วได้เพียงไหน เล่าถึงโทรเลขแลวิทยุเป็นต้น เมื่อเล่าไปได้หน่อยหนึ่ง เขาสังเกตหน้าคนฟังเห็นยิ้มแลสกิดกัน เขาจึงถามล่ามว่า พวกนั้นแสดงกิริยาอย่างนั้นทำไม ล่ามพยายามจะตอบปัดเป่า แต่เขาไม่ยอม จะให้ล่ามบอกตรง ๆ ให้จงได้

ล่ามอิดออดอยู่ครู่หนึ่งจึงบอกว่า “พวกนี้มันพูดกันว่า มันยังไม่เคยได้ยินคนโกหกเก่งเหมือนใต้เท้านี้เลย”