คำราม

​เมื่อคืนวันอาทิตย์ (อาทิตย์ที่ ๒๖ ม.ค. พ.ศ. ๒๔๗๘) มีผู้พูดทางวิทยุในกรุงเบอร์ลิน เรื่องความเป็นไปในโลก ขึ้นต้นกล่าวถึงการฉลองวันครบรอบปีที่แคว้นซาร์คืนไปเป็นเยอรมัน ภายหลังที่เป็นลูกหลงแม่อยู่ถึง ๑๕ ปี เยอรมันยินดีเหลือล้นที่สำเร็จหวัง ต่อนั้นมาก็ได้ยื่นมือไมตรีให้ฝรั่งเศส แลกล่าวยืนยันว่า ไม่อยากได้แลไม่ต้องการดินแดนของฝรั่งเศสอีกเลย

แต่เวลานี้หลายประเทศจัดทัพให้มีกำลังยิ่ง ๆ ขึ้น การเตรียมรบนั้น เป็นการยั่วสงครามเสมอ แล​การทำหนังสือสัญญากันว่า ถ้าเกิดศึกก็จะช่วยกันนั้นเป็นเครื่องหมายให้เห็นว่า ความคิดเรื่องสงครามกำลังเกาะแนบหัวใจคนอยู่เป็นอันมาก รัซเซียเดี๋ยวนี้ (พ.ศ. ๒๔๗๘) เตรียมทัพใหญ่โต แสดงวาจาอาการแก่ผู้อื่นประหนึ่งว่า มุ่งหมายอยู่แต่สัมพันธไมตรีในทางสงบ แต่ใครอย่าเชื่อ เพราะในพวกเขาเองเขาพูดอยู่แทบไม่เว้นวันว่า โซเวียตรัซเซียหรือโบลเชวิซม์จะเอาชนะให้ทั่วโลก จะใช้ “ทัพแดง” เป็นเครื่องมือ แลถ้าชนะโดยดีไม่ได้ ก็จะชนะโดยร้าย ใช้หอกปลายปืนเป็นเครื่องชักชวนจนสำเร็จ เขาพูดในพวกเขาเองอย่างนี้ แลถ้าเขาพูดกับคนอื่นอย่างอื่น ใครก็อย่าหลับตาเชื่อเป็นอันขาด

นั่นเป็นคำที่เยอรมันพูด เขาไม่ได้พูดเฉพาะกับพวกเขาในประเทศเดียวกัน มิฉนั้นไม่ส่งวิทยุจนได้ยินมาถึงเรา ฝ่ายข้างรัซเซียเราก็ได้ยินเมื่อคืนนี้ (แต่ไม่ได้ยินจากรัซเซียเอง) ว่ามีผู้เป็นใหญ่ในประเทศนั้นกล่าวว่า รัซเซียเตรียมกำลังทัพบกถึง ๑,๓๐๐,๐๐๐ คน แลกำลังจัดทัพเรืออยู่ด้วย ผู้พูด​ในรัซเซียบอกผู้คิดจะเป็นศัตรูให้ทราบว่า ถ้าคิดเอาทัพฟ้าไปรุกรานรัซเซียก็จะเป็นภัยแก่ตัวเอง เพราะนอกจากกำลังทัพฟ้าของรัซเซียที่จะคอยต่อสู้แล้ว ภูมิประเทศคือความกว้างใหญ่ยังเป็นเครื่องทำลายศัตรูอีกด้วย

เราฟังคำพูดทั้ง ๒ ฝ่ายแล้ว ก็นึกว่า ๒ ประเทศนั้นคำรามกันอยู่