ปนคำพูด

​หนังสือพิมพ์ “ไตมส์” ลอนดอนพิมพ์จดหมายของผู้เขียนส่งไปจากสิงคโปร์ว่าด้วยภาษาที่พูดกันในเมืองนั้นเป็นใจความว่า ถ้ารัฐบาลต้องการจะแจ้งให้พลเมืองทราบว่า จะแจกหน้ากากสำหรับป้องกันไอพิษให้ทั่วตัวคน ก็จะต้องพิมพ์ประกาศโฆษณาเป็นหนังสือประมาณ ๑๒ ภาษา แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีพลเมืองอีกประมาณ ๒๐๐,๐๐๐ คน ซึ่งจะต้องบอกด้วยปาก เพราะไม่รู้หนังสือภาษาของตนหรือภาษาไหนทั้งนั้น

สำมะโนครัวที่ทำกันเมื่อเร็ว ๆ นี้ (ทรงเรื่องนี้ เมื่อ ๒๔ ธ.ค. พ.ศ. ๒๔๗๙) ให้ตัวเลขว่า พลเมืองสิงคโปร์มี ๔๙๐,๑๕๕ คน เรือน ๆ หนึ่งมีคนอยู่คิดถัว​เรือนละ ๑๔ คน พลเมืองมีคนแทบจะทุกชาติทุกภาษา ทั้งที่เป็นชาวตวันออกแลตวันตก ถ้าจะนับจำแนกจำนวนดังนี้ จีน ๓๔๗,๑๑๗ คน แขกอินเดีย ๔๗,๔๐๒ คน แขกมลายู ๔๕,๐๗๗ คน ฝรั่ง ๘,๓๓๘ คน ฝรั่งครึ่งชาติ ๗,๑๕๑ คน ญี่ปุ่น ๓,๖๙๕ คน อื่น ๆ ๔,๓๗๕ คน

บรรดาประเทศทั้งหลายในโลก ประเทศที่มีคนมากที่สุด คือประเทศจีนประเทศหนึ่ง ประเทศอินเดียประเทศหนึ่ง ชนชาวประเทศทั้ง ๒ นี้อยู่ปนกันในแหลมมลายู อย่างที่ไม่ปนกันในประเทศอื่น คืออยู่ปะปนกันใต้บังคับแลกฎหมายเดียวกัน จำนวนแขกอินเดียกับจีนในที่นั้นไม่เสมอกัน เพราะจีนมาอยู่ก็อยู่เลย แต่แขกอินเดียมาชั่วคราว ไป ๆ มา ๆ อยู่เสมอ

จีนมาจากภาคใต้ของจีนเป็นจำนวนนับพันทั้งชายแลหญิง ตั้งใจจะมาตั้งภูมิลำเนาหากินอยู่ตลอดชีวิต มีลูกหลานเป็นเทือกเถาต่อไป

แขกอินเดียก็มาทีละมาก ๆ แต่มารับจ้างเป็นคนงานตามสวนยางเป็นต้น หรือมิฉนั้นก็เห็นช่องที่จะหากินได้ดีชั่ว​คราว ครั้นหมดสัญญา หรือเมื่อโชคดีก็กลับไปอินเดีย เก็บทรัพย์ได้เท่าใดก็สงวนไว้เอาไปใช้ในบ้านเมืองของตน เขาว่าจีนในที่นั้นไม่ไปเลยสิงคโปร์ทางตวันตก แขกอินเดียไม่ไปเลยสิงคโปร์ทางตวันออก

ในสิงคโปร์เอง ภาษาอังกฤษเป็นภาษาทางราชการ คนที่ไม่ใช่ฝรั่งรู้หนังสืออังกฤษประมาณ ๑๐ เปอร์เซ็นต์ จะใช้ภาษามลายูมากนักก็ไม่ได้ ภาษามลายูเดี๋ยวนี้ (พ.ศ. ๒๔๗๙) มี “คำยืม” จากภาษาอาหรับ โปรตุเกศ แลอังกฤษมาก ต้องพูดปนคำภาษาต่าง ๆ จนผู้เขียนในสิงคโปร์เห็นขัน แต่ผู้เขียนแผนกบรรณาธิการของหนังสือ “ไตมส์” กล่าวว่าภาษาที่พูดกันในยุโรปก็เช่นกัน ภาษาอังกฤษ “ยืม” คำจากฝรั่งเศสมากกว่ามาก แลภาษาฝรั่งเศสก็ “ยืม” จากอังกฤษไม่น้อยเหมือนกัน

เราในกรุงเทพเมื่อได้อ่านที่เขาเขียนใน “ไตมส์” แล้ว ก็นึกถึงภาษาไทยของเราที่ต้อง “ยืม” คำในภาษาอื่น ๆ มาใช้เป็นอันมาก การเอาคำในภาษาอื่นมาใช้เพื่อจะเบ่งความหมายของเราให้ชัดแจ้งขึ้นนั้น มิใช่ของที่พึงติเตียน ​ถ้าเราไม่ทำอย่างนั้นบ้างก็จะยังโง่อยู่มาก เป็นต้นว่า ถ้าไม่เอาคำในภาษาอินเดียมาใช้ เราก็คงจะยังไม่เคยได้ยินพุทธศาสนา ถ้าไม่ใช้คำจีน มลายู เขมร ฝรั่ง ฯลฯ ก็จะไม่มีความรู้หลายอย่างที่เรารู้แล้วในเวลานี้ การพูดจากันในปัจจุบัน ถ้าไม่ “ติดศัพท์” ต่างประเทศเลย ก็ดูเหมือนจะนั่งนิ่งเสียสบายกว่า

ผู้เขียนย้อนตรวจดูในวรรคหลังที่เขียนมาแล้ว นอกจากคำที่เป็นชื่อหนังสือพิมพ์ ยังได้พบคำต่างประเทศคือ “เทพ” “ภาษา” “พุทธศาสนา “ปัจจุบัน” “ศัพท์ “ประเทศ” เป็นต้น ผู้อ่านโดยมากคงไม่ได้นึกว่า หนังสือที่เขียนข้างบนนี้ ใช้คำต่างประเทศมากกว่าที่ใช้กันเป็นธรรมดา ที่จริงดูเหมือนจะใช้น้อยเสียอีก