๕๗

​จางหลินเค้นหัวเราะเบา ๆ ดวงตาอันกล้าแข็งมองตรงไปข้างหน้า นิ่งอยู่สักครู่เขาก็เริ่มเล่าต่อไป

“เมื่อเกิดรบกันขึ้นแล้ว ทั้งซุนฉวนฟางและเฟงยุกเสียงก็พยายามวิ่งเต้นเข้าหาหวูเฟ่ผู เพื่อขอให้เข้าร่วมมือกับตนปราบจางโซหลิน หวูมีทหารเหลืออยู่เพียงสองพันคน แต่ทหารในแคว้นอื่น ๆ ตลอดจนพรรคพวกของหวูยังมีอีกมากมาย เพียงแต่หวูลุกขึ้นยืนเท่านั้นก็จะได้กองทัพมหึมาไว้ในมืออย่างง่ายดาย เพราะคนที่นับถือหวูจะพากันกรูเข้ามาหาทุกทิศทุกทาง เฟงรู้จักอิทธิพลของหวูดี เพราะฉะนั้นจึงพยายามนักพยายามหนาที่จะดึงเอาตัวหวูเข้ามาช่วยตนปราบจางโซหลินให้จงได้

​“นอกจากนายพลทั้งสองแล้ว ยังมีคนอีกเป็นอันมากที่พยายามดึงหวูออกมาจากกระท่อม เพื่อเสวยอำนาจทำการรวบรวมจีนให้เป็นปึกแผ่นอีกครั้งหนึ่ง คนพวกนี้คือลูกศิษย์และคณะพรรคของหวูซึ่งกระจัดกระจายอยู่ตามที่ต่าง ๆ สำหรับหวูเองก็เคยคิดอยู่ว่าคงจะต้องออกมาเล่นละครกันอีกฉากหนึ่ง ประกอบกับเวลานั้นประธานาธิบดีเฉาคุนถูกฝ่ายเฟงยุกเสียงเอาตัวไปขังไว้ในกรุงปักกิ่ง เฉาคุนเป็นเพื่อนรักของหวู หวูต้องการจะช่วยให้เฉาคุนออกมาจากที่คุมขังด้วย เพราะฉะนั้นจึงตัดสินใจในนาทีสุดท้ายว่า ตนจะต้องออกไปทำศึกกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเพื่อช่วยชีวิตเฉาคุน และที่สำคัญที่สุดก็คือรวมจีนให้เป็นปึกแผ่นดีขึ้น เพราะนับแต่หวูละเวทีการเมืองไปแล้ว จีนเต็มไปด้วยนายพลที่ตั้งตนขึ้นเป็นผู้มีอำนาจในแคว้นหนึ่ง ๆ นายพลเหล่านี้ทำให้จีนแตกแยกออกไปอีกแทบไม่มีชิ้นดี นี่เป็นเรื่องที่ฝังใจหวูอยู่ เป็นความโสมมที่นายพลผู้เฒ่าจะต้องกวาดล้างให้สะอาด

“เมื่อหวูตรองเรียบร้อยดีแล้ว ก็กระโดดออกเต้นอยู่บนเวทีละครโรงใหญ่อีกครั้งหนึ่ง หวูไปปรากฏตัว​อยู่ที่หันเค้า เมื่อประมาณปลายเดือนตุลาคม ค.ศ. ๑๙๒๕ และลงมือประกาศตัวเป็นจอมทัพปราบกบฏทันที ผู้คนพลเมืองมาเข้าด้วยกับหวูสุดคณานับ ซุนฉวนฟางกับเฟงยุกเสียงก็ให้คำมั่นสัญญาว่า ตนจะช่วยหวูปราบจางโซหลินอย่างสุดกำลัง

“หวูเพ่ฝูกลับมาเสวยอำนาจอีกครั้งนั้น มีลักษณะคล้ายตอนนโปเลียนกลับจากเกาะเอลบา ทหารเก่า ๆ พากันเข้ามอบตัวรับใช้มากมายก่ายกอง ภายในเวลาเพียงเจ็ดวันเท่านั้น หวูก็มีกองทัพใหญ่ประกอบด้วยกำลังคนนับหมื่น

“ครั้นแล้วสงครามกลางเมืองครั้งใหญ่ก็เปิดฉากออก เฟงยุกเสียงยังคงแสดงความฉลาดอยู่ตามเดิม กล่าวคือพยายามกีดกันไม่ให้กองทัพของหวูเพ่ฝูรุกเลยขึ้นไปจากหันเค้า เพราะเกรงว่าเมื่อหวูชนะจางโซหลินแล้ว จะมีอิทธิพลครอบงำตลอดจีนเหนือ หวูเห็นท่าเฟงยุกเสียงเริ่มเกเรเอาตั้งแต่ด้นมือเช่นนั้น ก็หมดความไว้วางใจ จึงมาคำนึงเอาว่า ตนจะช่วยเฟงรบจางนั้นเห็นจะผิดไปเสียแล้ว จุดประสงค์ของหวูก็คือต้องการจะช่วยให้​ประธานาธิบดีเฉาคุนหลุดออกจากที่คุมขังในปักกิ่ง ซึ่งอยู่ในกำมือของเฟงยุกเสียง และนอกจากนั้นยังต้องการจะรวบรวมจีนให้เป็นปึกแผ่นอีกด้วย หวูลองเปรียบเทียบเฟงกับจางดู ก็รู้สึกว่าเฟงออกจะปลิ้นปล้อนใช้การไม่ได้ ทิ้งไว้ต่อไปก็จะหักหลังเอาตนเข้าอีก เช่นเดียวกับที่ทำมาครั้งหนึ่งเมื่อปีก่อน จนกระทั่งตนเองเกือบจะเอาตัวไม่รอด ทางฝ่ายจางนั้น แม้จะเอากำเนิดมาจากโจรและมักใหญ่ใฝ่สูงอยู่ก็จริง แต่ก็เป็นคนซื่อกว่าเฟง ไม่มีเล่ห์กระเท่ห์อะไรมากจนเกินสมควรพอจะพูดจากันได้ ถ้าได้พบปะทำความเข้าใจกัน หวูตรึกตรองจนแน่ใจแก่ตนเองดีแล้ว ก็รีบส่งวิทยุให้จางโซหลินทราบความในใจของตน จางรู้เรื่องแล้วก็ดีใจเป็นอันมาก รีบตอบหวูให้รู้ว่าตนมิได้รังเกียจที่จะทำความเข้าใจกันเพื่อความเป็นปึกแผ่นของประเทศชาติ ครั้นแล้วสองเสือก็จับมือเป็นมิตรต่อกันด้วยความยินดี

“การตัดสินใจอันเด็ดขาดและรวดเร็วของหวูเพ่ฝู ทำให้เฟงยุกเสียงกลับตัวไม่ทัน แม่ทัพนายกองของหวูที่สู้รบทหารของจางอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับทหารของเฟง​ต่างก็ได้รับคำสั่งจากหวูให้กลับกระบอกปืนหันเข้ายิงพันธมิตรเดิมของตน กองทัพของเฟงถูกโจมตีอย่างใกล้ชิดทุกด้านโดยไม่ทันรู้ตัว ก็เสียยบวนรวนเรแทบจะคุมไว้ไม่ได้ เฟงยุกเสียงเห็นท่าไม่ดีก็รีบหนีไปอยู่ในกรุงมอสโคว์ ปล่อยให้แม่ทัพของตนสู้รบไปแต่ลำพัง

“ศึกระหว่างพันธมิตร หวู–จางกับเฟงได้ดำเนินไปอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น ศูนย์กลางของการรบอยู่ที่หนานโข่ว ทางทิศตะวันตกของกรุงปักกิ่ง ราษฎรในปักกิ่งแตกตื่นวุ่นวาย เพราะได้ยินเสียงปืนยิงกันดังสนั่นหวั่นไหวตลอดวันตลอดคืน ถ้าเธอไปเที่ยวที่กำแพงใหญ่ตรงหนานโข่ว เธอจะได้เห็นสนามรบที่เต็มไปด้วยซากสงครามซึ่งยังคงปรากฏอยู่จนทุกวันนี้

“กองทัพของเฟงถูกตีต้อนทั้งทางเหนือและทางใต้ จนกระทั่งในที่สุดก็ต้องถอนกำลังออกไปจากปักกิ่งจนสิ้นเชิง เมื่อปักกิ่งตกอยู่ในกำมือของหวูแล้ว จางโซหลินก็รีบเดินทางมาพบกับหวูในปักกิ่ง หวูได้ทำพิธีต้อนรับอย่างใหญ่โตมโหฬาร เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้พบกัน ​เมื่อสองเสือได้สนทนาปราศรัยกันพอสมควรแล้ว จางโซหลินก็อำลาจากไป นั่นเป็นการพบครั้งแรกและครั้งสุดท้าย หวูกับจางไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย จางกลับไปตายในแมนจูเรีย ส่วนหวูหนีไปหลบอยู่ในหุบเขามณฑลเสฉวนภายหลังที่ได้พ่ายแพ้แก่กองทัพของรัฐบาลใต้ ซึ่งจะได้เล่าให้ฟังต่อไป”