๒
อย่างไรก็ดี การเป็นคนช่างจำ ได้ทำให้ข้าพเจ้ากลายเป็นคนเคราะห์ร้ายไป ที่เคราะห์ร้ายก็เพราะว่าเรื่องที่ข้าพเจ้าจดจำไว้ ล้วนเป็นเรื่องที่ทำให้ข้าพเจ้าต้องมีชีวิตอยู่สำหรับวันวาน คนเป็นอันมากเขามีความสุข เพราะเมื่อวานนี้ไม่มีค่าอะไรสำหรับเขา ทำไมจะต้องคิดถึงเมื่อวานนี้ ในเมื่อมันได้ผ่านไปแล้วโดยไม่มีวันกลับ? ความหลังมีประโยชน์อะไรมากนักหรือ จนกระทั่งเราจะต้องเอาไปนั่งคิดนอนคิดถึงมัน? จงกินจงดื่มให้สำราญบานใจมิดีกว่าหรือ เพราะพรุ่งนี้เราก็จะตายแล้ว? เพื่อนข้าพเจ้าหลายคนไม่ต้องการจะคิดถึงความหลัง เพราะมันไม่มีค่าอะไรที่จะต้องคิด ข้าพเจ้าไม่เคยลืมวันอันบริสุทธิ์สดชื่นในโรงเรียนเทพศิรินทร์–ไม่เคยลืมความรักความเป็นกันเองระหว่างเพื่อนฝูง แต่เดี๋ยวนี้เรื่องราวเหล่านั้นเป็นแต่เพียงความหลังที่ไม่มีค่าอะไรสำหรับเพื่อนบางคน ข้าพเจ้าไม่ใช่คนโชคดี ความหลังเหล่านั้นจะมีประโยชน์อะไรเล่าสำหรับเขา? เพื่อนเก่าบางคนเหล่านี้เขาไม่มีวันวาน เขามีแต่วันนี้และพรุ่งนี้ เขาเป็นคนโชคดี เพราะไม่ต้องคิดอะไรมาก สำหรับข้าพเจ้า ตรงกันข้ามทีเดียวท่าน ข้าพเจ้าเป็นคนโชคร้าย เพราะข้าพเจ้ามีความหลังที่ถ่วงหนักอยู่ในชีวิตจิตใจเสมอ ข้าพเจ้าไม่ลืมวันคืนที่ได้ผ่านไปแล้วในเมืองไทย และนอกเมืองไทย ข้าพเจ้ายังระลึกได้เสมอว่าข้าพเจ้าได้พบอะไรบ้างในปักกิ่ง
ขออย่าได้พยายามคิดว่า วารยา ราเนฟสกายา เป็นผู้ที่ทำให้ข้าพเจ้าลืมปักกิ่งไม่ได้ วารยาไม่ใช่บุคคลคนเดียวที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่าปักกิ่งมีความหลัง ข้าพเจ้ายังไม่ลืม จางหลิน, เซียวหง, เจียงเฟ, เจียงเหมย, จวนฟาง, แอลเลน, ยูเลีย, หลูกวง ฯลฯ บุคคลเหล่านี้เป็นตัวละครสำคัญที่วาดภาพชีวิตในปักกิ่งให้สดชื่นสวยงามตลอดจนเศร้าสลดและมืดมัว ข้าพเจ้าไม่ลืมจางหลิน เพราะเขาเป็นผู้ที่ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจว่า ความดีไม่ใช่คุณสมบัติสิ่งเดียวที่โลกต้องการ สำหรับฮูเวอร์เขาช่วยให้ข้าพเจ้าเกิดความรู้สึกว่า ความเจริญและความเสื่อมของศาสนาก็คือปรอทที่วัดความดีและความชั่วของมนุษย์ จวนฟางนั้นได้วาดภาพของโชคหรือชาตากรรมให้ข้าพเจ้าเห็นอย่างถนัด เธอมีความงามเหมือนดอกเถาในต้นฤดูใบไม้ผลิ มีความอ่อนโยนเหมือนกิ่งหลิวในสายลมเวลาชุนเทียน จวนฟางเป็นเทพธิดาของความงาม แต่จวนฟางเป็นทาสของชาตากรรม ซึ่งสร้างทั้งความดีและความชั่ว
ท่านผู้อ่านที่รัก ข้าพเจ้าได้บอกแล้วว่า ขอให้ข้าพเจ้าได้เขียนเรื่องความหลังในกรุงปักกิ่งทุก ๆ เรื่องตามความพอใจ อย่าให้ข้าพเจ้าต้องถูกผูกมัดด้วยความเป็นห่วงใยในพิธีรีตองอะไรเลย ข้าพเจ้าเป็นคนโชคร้ายที่บังเอิญเกิดมาสำหรับจดจำเรื่องของชีวิตที่มีส่วนเศร้ามากกว่าส่วนที่ไม่เศร้า ข้าพเจ้าต้องการจะพูด–พูด–พูดให้บางสิ่งบางอย่างในหัวใจได้มีโอกาสลดหย่อนผ่อนน้ำหนักลงบ้าง แม้จะไม่มากก็เพียงสักนิดหนึ่ง จางหลินกับจวนฟางเป็นชายหญิงคู่เดียวในปักกิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าต้องการจะพูดเพื่อความจริงบางประการ—ความจริงที่อาจมีคนนึกถึงแต่น้อย—นั่นคือความดีของมนุษย์ ไม่ใช่คุณสมบัติสิ่งเดียวที่โลกต้องการ!
