คำนำฉบับแก้ไขปรับปรุง

​เมื่อ ๒๘ ปีมาแล้ว ข้าพเจ้าได้เขียนเรื่อง “คนดีที่โลกไม่ต้องการ” ลงพิมพ์ในหนังสือพิมพ์เอกชน เล่ม ๒๕ ปีที่ ๒ วันเสาร์ที่ ๒๗ มิถุนายน พ.ศ.๒๔๘๕ หลังจากที่ได้จบเรื่อง “ปักกิ่ง–นครแห่งความหลัง” เมื่อ พ.ศ. ๒๔๘๔

เรื่อง “คนดีที่โลกไม่ต้องการ” เป็นเรื่องชีวิตของจางหลิน ผู้เปิดมุมชีวิตในปักกิ่งอีกมุมหนึ่งให้แก่ข้าพเจ้า เหตุใดจางหลินจึงเป็นคนดีที่โลกไม่ต้องการ และเหตุใดโลกทุกวันนี้จึงไม่ต้องการคนดี นี่คือประเด็นของหนังสือเล่มนี้ ซึ่งข้าพเจ้าเขียนขึ้นเพื่อชี้ชาตากรรมของมนุษย์ในศตวรรษปัจจุบัน ที่กำลังมีชีวิตอยู่เพื่อจะทำลายมากกว่าสร้าง

ข้าพเจ้าปิดฉากแรกของเรื่อง “คนดีที่โลกไม่ต้องการ” ใน Sister Halls หรือ เจ่เม่โหลว ภายในกำแพงหินของมหาวิทยาลัยเยียนจิงนอกนครปักกิ่ง ขณะที่ข้าพเจ้า​นั่งพูดอยู่กับ จวนฟาง คนสวยที่สุดและน่ารักที่สุดในชีวิตของจางหลิน

บันทัดท้ายปลายเล่มที่ข้าพเจ้าเขียนไว้เมื่อ ๒๘ ปีก่อน มีความว่า

“......ก่อนที่ข้าพเจ้าจะพูดอะไรกับจวนฟางต่อไปอีก ก็มีเสียงฝีเท้าคนเดินมาทางประตู......ข้าพเจ้าหันหน้าไปดู......เจ้าของฝีเท้าเป็นบุรุษคนเดียวกันกับที่ข้าพเจ้าพบนั่งเก้าอี้หามผ่านข้าพเจ้ากับเจียงเหมยไปในวันนั้น...... ‘เป็นหัวหน้าทีมวอลเล่ย์บอลล์ — มาจากเมืองไทย......’ เสียงเจียงเหมยดังก้องอยู่ในหูอีกครั้งหนึ่ง

“......ไม่มีปัญหาเลย......บุรุษฐปร่างสันทัด......ใส่สะเวทเต้อร์สีขาว ซึ่งยืนเผชิญหน้าข้าพเจ้าอยู่ ณ บัดนั้นคือ ดุสิต นักกีฬาเชื้อจีนที่เคยอยู่ในเมืองไทย — บุคคลที่ข้าพเจ้าต้องการพบตัว!”

แล้วข้าพเจ้าก็วางปากกาไปอีก ๔ ปี จึงเขียนเรื่อง “ผู้เสียสละ” ต่อเรื่อง “คนดีที่โลกไม่ต้องการ” ลงพิมพ์ในหนังสือ “รุ่งอรุณ” ของ “จักรวรรดิศิลปิน” ฉบับที่ ๒๘ ปีที่ ๑ วันเสาร์ที่ ๑๐ สิงหาคม ๒๔๘๙

​“ผู้เสียสละ” ไม่จบ เพราะ “รุ่งอรุณ” ฟุบไป เราถูกเอเย่นต์โกงเกือบทุกแห่ง จนรุ่งอรุณหมดแสงอรุณ

จนกระทั่งปลายปี ๒๕๑๓ สำนักพิมพ์ผ่านฟ้าพิทยาเกิดมาสนใจกับนิยายชีวิตในปักกิ่งของข้าพเจ้า กระตุ้นเตือนให้ข้าพเจ้าเขียน “ผู้เสียสละ” ต่อไป เพื่อให้จางหลินได้พบกับกระสุนปืนลูกเดียวที่ปากหลุมบนหิมะสีขาวอันกำลังจะกลายเป็นสีแดง ข้าพเจ้าต้องขอบคุณสำนักพิมพ์ผ่านฟ้าพิทยา ที่มีส่วนทำให้ “ผู้เสียสละ” จบลงได้ในครั้งนี้ เช่นเดียวกับที่กำลังจะทำให้ “ระย้า” จบภาค “คอร์รัปชัน” ลงอีกเรื่องหนึ่ง (เล่ม ๖) ในเร็ว ๆ นี้เหมือนกัน

เรื่อง “ผู้เสียสละ” กำลังพิมพ์ จะออกสู่ตลาดตามหลังเรื่อง “คนดีที่โลกไม่ต้องการ” ในเร็ววัน ข้าพเจ้ากำลังจะหายหนักใจ เพราะจะได้เห็น “คนดีที่โลกไม่ต้องการ” ซึ่งค้างอยู่ ๒๘ ปี ได้มีโอกาสพบจุดจบของจางหลินในเรื่อง “ผู้เสียสละ” ซึ่งกำลังพิมพ์ออกเป็นเล่มเป็นครั้งแรก

​ในชั่วโมงที่พระอาทิตย์ไกล้จะตกดิน ข้าพเจ้าจะพยายามถือปากกาด้ามเก่านี้ต่อไป ทั้ง ๆ ที่ไม่แน่ใจว่าจะถือไว้ได้นานอีกเท่าใด เพราะไม่มีนายแพทย์คนใดที่รับรองว่าข้าพเจ้าจะหายขาดจากโรคเรื้อรังที่กำลังเป็นอยู่

ปากกาของข้าพเจ้าอาจสึกกร่อนและไม่ทันสมัยแห่งกาลเวลายุคใหม่เอี่ยม ซึ่งกำลังพุ่งโจนไปข้างหน้าเหมือนจรวด ด้วยความร้อนและความเร็วที่เกิดจากอานุภาพของวัตถุ อันจะทำให้โลกกลายเป็นลูกไฟดวงใหญ่ไปตามเดิมในวันหนึ่งข้างหน้า แต่ถึงจะสึกกร่อนสักปานใด ปากกาด้ามนี้ก็ยังคงปักหลักอยู่ในที่ของมันอย่างมั่นคง ไม่สะดุ้งสะเทือนต่อวัตถุในยุคจรวด และไม่ยอมรับอิทธิพลของจรวด

ข้าพเจ้าเชื่อว่ายังจะเขียนหนังสือได้ต่อไปในมุมที่ข้าพเจ้ายังจงจ้องมองอยู่อย่างไม่คลาดสายตา ข้าพเจ้าจะไม่สนใจกับความพอใจหรือไม่พอใจของใคร เพราะข้าพเจ้าถือว่าผู้มีการศึกษาแล้ว ย่อมมีมารยาทที่จะเคารพความคิดของคนอื่น และความคิดของเสรีชน ควรต้องมีอิสรภาพ และในประการสุดท้าย อิสรภาพของเสรีชน​ย่อมยืนอยู่ได้เสมอในความรู้สึก แม้ในกรงเหล็กของนักการศาสนาเหี้ยมผู้ถือธงสีเลือด ซึ่งเป็นเลือดของทาษแรงงาน

และหนังสือที่ข้าพเจ้าจะเขียนต่อไปให้จบ หรือในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ก็คือ ระย้าเล่มจบภาคคอร์รัปชัน (เล่ม ๖) ระย้า ชุดปราบนักการศาสนาเหี้ยม (ชุด) ผู้เสียสละ หนังสือชุดความหลังของระพินทร์ พรเลิศ ๓๙ ปีของชีวิตไทย “สมัยปฏิวัติ” ฯลฯ

พระอาทิตย์จะตกดินเป็นเรื่องของพระอาทิตย์ แต่เมื่อชีวิตยังอยู่ เราก็ต้องยืนอยู่ในที่ของเราอย่างมั่นคง

สด กูรมะโรหิต

ไร่แผ่นดินไทย

๑๐ ธันวาคม ๒๕๑๓