บทที่ ๕๗

กะระตาหลาทูลอิเหนาว่าจรกามาเฝ้า

ต่อบทร้อง “เหมือนจะแคลงแหนงในใต้ธุลี” หน้า ๒๐๗

อิเหนา	ได้ความหรือเปล่า ว่าพูดจาว่ากะไร ทำท่วงทียังไงถึงเห็นว่าเปนที่สงสัย
กะระตาหลา	หม่อมฉันซักไซ้นักแล้วก็ไม่ใคร่ได้ความชัด ทราบแต่ว่าระตูยกทัพมาหยุดอยู่ที่พลับพลา พบกับสังคามาระตา ดูกิริยาเร่งรัดซักไซ้สกัดสแกงสังคามาระตา แลเร่งรัดอยากจะเฝ้า จึงเห็นว่าจะสงสัย
อิเหนา	อ๊ะ เรากินปูนร้อนท้องไปดอกกระมัง ลางทีก็จะเป็นแต่มาบอกข่าวทุกข์ร้อน จะคิดให้ช่วยเท่านั้นดอกกระมัง
กะระตาหลา	ที่ทรงก็ควรอยู่ แต่ถึงแต่ก่อนเขาจะไม่สงสัย ถ้ามาไม่ได้เฝ้าที่พลับพลา ก็เห็นว่าจะต้องแคลงใจ เห็นจะต้องรีบเสด็จไปรับให้พบเสียโดยเร็วถึงจะได้ ที่หยุดรอเฝ้าอยู่เพียงพลับพลานั่นเห็นจะเป็นด้วยสังคามาระตาพูดหน่วงเหนี่ยวไว้ ถ้าช้าไปไหวขึ้นมาไม่ยอมคอยอยู่ กรากเข้าค้นคว้าก็จะเสียที ต้องเสด็จเสียให้ทันจึงจะดี
อิเหนา	อือ พี่จะให้ข้าไปทำหน้าตาอย่างไร ยากอยู่ ถ้าพูดดีก็จะดีกันไป ถ้าพูดเหน็บแนมหยาบช้าอย่างไร ไหนน้องจะอดได้ จะมิเกิดวิวาทขัดใจกันขึ้นหรือ ตรองหน้าตรองหลังให้ตลอด จะทำอย่างไรจึงจะดี
กะระตาหลา	ข้อนั้นหม่อมฉันไม่วิตก ด้วยสัญชาติลาหรือจะต่อด้วยราชสีห์ ถ้าดีแล้วไหนเราจะชิงเอาชีวิตมันมาได้ เห็นจะไม่กล้าเหน็บแนมหยาบช้าให้เป็นเหตุวิวาท ประการหนึ่ง แต่ก่อนมาเมื่อกำลังกำเริบยังทรงสกดพระทัยได้ กะเดี๋ยวนี้เหมือนกะผีมีแต่ซาก ไม่เห็นจะมีเหตุที่จะทำให้ทรงแค้นเคือง ถึงอย่างไรอย่างไรคงจะทรงเห็นแก่ประโยชน์ใหญ่ที่อยู่ในพระหัดถ์ คงจะหักพระโทษะได้ ไม่สู้น่าวิตก
อิเหนา	ฉันก็เห็นอยู่ว่าจำจะต้องไป แต่จะต้องทำเป็นเจ็บร้อนไปด้วยตามที แต่วิตกอิกอย่างหนึ่งว่า ถ้าจะชวนไปติดตามละจะบิดผันไปอย่างไรถึงจะได้ละพี่
กะระตาหลา	ความข้อนี้ก็เห็นจะเป็นอยู่ เพราะเขามาทั้งนี้คงประสงค์เป็นสองอย่าง อย่างหนึ่งถ้าเขาเห็นแน่นอนว่าพระองค์เอานางมาซ่อนเร้นไว้ ก็คงจะคิดอ่านแบ่งกันอยู่เฝ้าควบคุมอยู่ แล้วทูลศรีปัตหรา ตามเหตุที่เขาควรจะสงสัยแลคิดการต่อไป ประการหนึ่งถ้าเขาเชื่อว่าพระองค์ไม่ได้เอานางมาไว้ ก็คงจะกราบทูลวิงวอนให้ช่วยติดตาม จะต้องคิดการแก้สงสัยให้ตลอด แต่หม่อมฉันเชื่อในพระบารมีไม่มีสงสัย ด้วยความจำเป็นซึ่งเป็นธรรมดามักเป็นผู้ช่างคิดอย่างเอก คงเป็นที่ปรึกษากราบทูลตักเตือนให้ทรงผ่อนผันได้ เชิญเสด็จไปให้พบฟังคารมดูท่าทางลิ้นลมดูก่อน จึงค่อยผ่อนผัน จะทรงพระวิตกอะไรกับลา มันไม่ใช่ม้าดอก ไม่สำคัญ
อิเหนา	ฉันก็จะไป แต่จะช้าอยู่ไม่ได้ ด้วยชีวิตของฉันอยู่ที่นี่ อยู่ในมือที่รักษาไว้ ชีวิตเป็นของหายาก เหลือที่จะฝากคนอื่นได้ เป็นใจจริงของฉันอย่างนี้ ฉันว่าละพี่อย่าน้อยใจ รักน้องละช่วยรักษาให้ดีอย่าให้อันตรายมีได้ ถ้าพลาดพลั้งไปฉันคงตายก่อนพี่ทั้งหลายได้เห็นใจ
กะระตาหลา	ที่ตรงนั้นอย่างทรงพระวิตก อันพวกเราถึงน้อยตัวก็จริง แต่ดีกว่าคนมากที่ไม่ร่วมใจกัน ที่จะเป็นเหมือนเช่นชาวดาหารักษาวังนั้นอย่าได้ทรงพระวิตกเลย ถึงมีเหตุการณ์มาประการใด หม่อมฉันทั้งปวงคงจะตายถวายก่อนไม่ให้เอาไปได้ อย่าได้ทรงพระวิตก เชิญเสด็จรีบร้อนโดยเร็วสักหน่อยจึงจะดี ถ้าช้าไปจนเขาสงสัยจะเสียที

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ