บทที่ ๓๗

นางยุบล หลงทาง

ต่อบทร้อง “สุดคิดก็ร่ำโศกา” หน้า ๖๘

ยุบล อีตำบี โวย วู้ วู้ วู้ ตายละกู ครั้งนี้ ฮือ ฮือ ฮือ วู้ วู้ วู้ (นั่งลงกราบกลางดิน) เจ้าประคุณ ผีสาง เจ้านาย เทวดาอารักษ์ ขอให้ลูกพบคนพบทางเถอะเจ้าประคุณ ลูกจะซื้อละครยกถวายโรงหนึ่งให้ง้ามงาม (ลุก) ตำบี ละหลา ลาหรา โว้ย วู้ วู้ วู้ อีพวกนี้มันซ่อนกูหรือยังไงแหละ ลาหรา โวย เฮ้ย แม้ดอกพุทธิชาตแยะโว้ย เร็วเข้า เร็วเข้า มาช่วยกันเก็บเถอะโว้ย กูเก็บไม่ทัน ช่วยกันโว้ย ฮือ ดูเหมือนเสียงคนเดิน (นั่งลงเอาหูเอียงฟังแผ่นดิน) ฮือ นี่เสียงอะไร ฮือ ดังทึกทึกเหมือนคนเดิน ใค ใคเดินมานั่นไม่บอกหรือ ใคฮะ ชะทำแอบ ข้ารู้หรอกเจ้าเอ๊ย เจ้าอย่าทำแอบไปเลย ชะ สนุกเต็มที กะเขาแกล้งทำกลัวเล่นก็เอาใหญ่เทียว ลาหรา ลาหลา เล่นร่ำไรน่ะ เออ ข้าจะกลับไปเรียนท่านสิน่ะ มึงพากันมาเล่นเสีย ชั่งเป็นไรดอกไม้ไม่ทันอยู่กะเจ้านะ ผ่าซิ ข้าไม่รู้ด้วยนะ ยังไม่ได้บนปัญญาทำไมมันถึงไม่ออกอย่างงี้ นี่กลับไปจะได้อัฐที่ไหนซื้อละครถวายเจ้าน่ะหึ จะว่าไปเราคิดออกเองต่างหาก พุ่ทโธ่ ไอ้เราไปมัวหมายคิดพึ่งคนอื่นเสียเป็นนาน ป่วยการเสียเป็นกอง ที่แท้ผู้ช่วยอย่างเอกอยู่ที่นี่เอง (ตบเข้าที่อก) ไม่คิดพึ่ง ถ้าคิดถึงก่อนแล้วที่ไหน ป่านนี้ก็จะไปถึง (แหงนหน้าไปดูต้นไม้ยืนชงักอยู่) เอ๊ะ นี่ดูเหมือนต้นไม้ไอ้ที่กูเห็นเมื่อตะกี้น่ะเองแหละ นี่ทำไมมันถึงกลับเวียนมาได้หึ (ซุดนั่ง) ตาย ตายเป็นแน่ กูวันนี้ อยู่ที่นี่เอง ไปไม่รอด โฮ โฮ โฮ โฮ โฮ (ยืนขึ้นเหลียวรอบตัว) หรือไอ้เรามัวนึกอะไรต่ออะไร ลืมดูพระอาทิตย์ไป แน่แน่ พุ่ทโธ่ (ชกหัว) อับปรีจริงจริงละเรา เพราะที่เราดีใจว่าจะพ้นทุกข์เท่านั้นแหละ กลับซุกเข้าหาทุกข์ยังเก่า คนเรานี่อันตรายมากจริงจริงละ (ตกใจโดดวิ่งไปแล้วหยุดเหลียวหลังดู) เสือหรืออะไรน่ะหึ แกรกแกรก พุ่ทโธ่ นกตัวนั้นเองแหละ ทำให้ตกใจ ไม่น่ะ เดินตามพระอาทิตย์ดีกว่า ไปทางนี้ละ (ตาแลดูฟ้าเดินช้าๆ เอามือชี้ไปข้างหน้า เดินเข้าโรง)

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ