บทที่ ๓

อิเหนาประธมครวญถึงนางจินตะหรา

ต่อบทร้อง “กรตระกองกอดหมอนถอนฤทัย” หน้า ๕

อิเหนา ฮ้า นี่กรรมอะไรหนอ กรรมอะไร ถึงจำที่จะต้องเป็นอย่างนี้ ฮ้า แน่ เพราะเป็นเจ้าเท่านั้นเอง จะกินก็ต้องบังคับ นอนก็ต้องบังคับ จะมีเมียก็ต้องบังคับ ยศเกียรติวงศ์ตระกูลนั้นอะไร พิโธ่ พิโธ่ เปล่าทั้งนั้น เกิดเป็นเจ้าไม่เห็นสบายอะไร ดีอะไรผิดกับคนธรรมดา กินหรือก็ต้องกินเหมือนกัน อะไรอะไรก็เหมือนกัน เห็นแต่เสียเปรียบไพร่เท่านั้นเอง จะเดินไปไหนก็ต้องมีผู้คุมผู้กำกับ ทีอ้ายไพร่มันไปได้ตามใจมันคนเดียวตัวเปล่า เราจะไปมั่งก็ต้องมีผู้คุม ตำรวจ ทหาร อะไรอะไรเรียไปเฟ้อไป ที่จริงก็ไอ้ตัวทำมรงใหญ่มันคุมเราเท่านั้นเอง ฮื้อ ฮื้อ ไอ้ไพร่มีนายข่มเหงก็เจ้าล่ะ มีเหมือนกันอิก มีเมียรักข่มขืนจะให้อย่า ไม่อย่าแกล้งพรากเสีย เอาการศึกมาข่ม อนิจจัง อนิจจัง ไม่ไปหรือ วงศ์ตระกูลอะไรอะไร ตามแต่จะว่าไปตามชอบใจ สุดแท้แต่จะพรากมันออกให้ได้ ไพร่มันดีเสียกว่าอิก ไม่อยากไปหรือจ้างแทนตัวก็ได้ แต่พ่ออิเหนาจะทำอย่างไร ฮื้อ ป่านนี้ แม่จินตะหราจะทำยังไงหนอ พิโธ่ น้ำตามิเป็นเผาเต่าละหรือ จะพูดอะไรกันหนอ ไม่มีเรื่องอื่นแน่ ทำยังไงจะได้เห็นหน้าสักนิดหนึ่ง เป็นขี้ชกขี้ข้าก็ยังดีกว่ายังงี้เป็นแน่ ไม่มีผู้ใดในโลกที่เหมือนกับเรา นี่มิตายหรือ ทำยังไง หึ มาได้กี่วันนานแท้แท้ เมื่อไรจะได้กลับ รู้แน่ก็ไม่ได้ หึ หึ กลับเสียตรงตรงแหละน่ะ ฮื้อ ก็ไม่ได้ บอกป่วยหรือ อือ ว่าเป็นอะไรดี ถึงจะต้องกลับทีเดียว ไม่ได้ เขาคงรู้ เขาไม่เชื่อเป็นแน่ ทำบ้า เอ๊เขาจะพาไปกุเรปันสิเกิดเหตุใหญ่ ทำยังไงหึ ถึงจะได้กลับ ฮื้อ สิ้นคิดจริง จะทำยังไง เปล่า ก็ต้องทนไปอิก พั้ว ขอให้เจ็บจริงจริงเถอะ ยังงี้มันก็ไม่เจ็บให้อิกแหละ ฮื้อ นี่เราบ้าเสียแล้วดอกกระมัง พิโธ่ จินตะหรา จินตะหรา จินตะหราของพี่ อนิจจา ตายแน่ ยังงี้เหลือทนแท้แท้แล้วเจ้าประคุณ เทวดาอารักษ์ช่างไม่ช่วยบ้างเลย อนิจจัง อนิจจัง ฮื้อ ฮื้อ เอ้า ทนไปกว่ามันจะตายเสียรู้แล้วไป

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ