บทที่ ๓๖

บุษบาเล่นเอาเถิด

ต่อบทร้อง “สรวลสันต์หรรษาสำราญใจ” หน้า ๖๗

บุษบา เล่นปิดตากันเถอะเจ้าเอ๊ย
ทั้งหมด เพคะนะกะนะกะหม่อม
ปะหนัน นี่แม่ยาหยาหล่อนไปข้างไหนน่ะหึ
บุษบา มันก็เข็ดมันมั่งซิ พวกเจ้าทำมันเสียร่ำไป วันนี้ถูกเข้าสองหนแล้วนี่ มันจะทนที่ไหนได้
ปะหนัน ก็หล่อนอวดฉลาด สำแดงฤทธิ์ก่อนเพื่อนทุกที นะกะนะกะหม่อม ดูพอรับสั่งให้เล่นปิดตาก็หลบไป มิใช่จะหนีพ้นไปได้ แฮะ พวกเราแก้เผ็ดให้ได้ ถ้าถึงทีพวกเราอยู่โยงละช่วยกันคอยดู อยู่ที่ไหนละคอยบอกกันนะ เอาให้อยู่โยงเสียให้วันยังค่ำเจียววันนี้ แม่ยาหยา แม่ยาหยา นี่หล่อนไปข้างไหนนะหึ เอา พวกเราพากันจับตัวให้ได้
มลาหรอ โน่นแน่ มาเถอะหล่อน รับสั่งให้หา ให้ไปเล่นปิดตา
ยาหยา ฉันไม่เล่น ไม่สบาย อย่ากวนใจ
มลาหรอ อือ ขันจริง รับสั่งให้เล่น ไม่เล่นได้หรือ
ยาหยา ฉันไม่เล่น เล่นโกง โกงนี่
ปะหนัน เออฉันจะไปบอกคุณท้าวสินะ หล่อนไม่เล่นหล่อนจะอยู่คนเดียว จะคิดยังไงก็ไม่รู้ ฮึ ยังไงล่ะหล่อน รับสั่งให้หาน่ะแน่ะ
ยาหยา ไป ไป ไปสิเจ้าคะ
ปะหนัน พร้อมละหล่อน มาซิ มาจีเจี๊ยวกันสิหล่อน (ร้อง) จีเจี๊ยว
(จับสุบังได้ ให้ไปอยู่โยงตามธรรมเนียมเล่นปิดตา พวกเหล่านั้นออกซ่อน แต่ยาหยาซ่อนอยู่ใกล้ พอสุบังเปิดตายาหยาออกมาใช้ใบ้ให้จับคนอื่น สุบังไม่ไป จับเอายาหยาเอง ยาหยาต้องอยู่โยง)
พวกเล่นเอาเถิด ปิดตาไม่มิด สารพิศม์เข้าตา (แล้วไปซ่อน ยาหยาจับได้คนหนึ่ง แล้วออก พวกนั้นบอกกันให้จับยาหยาได้อีกหลายหน ทีหลังยาหยาอยู่โยง)
ยาหยา เอาหรือยังล่ะ คุณคะ คุณเจ้าขา เอาหรือยังล่ะเจ้าคะ คุณหมาหมู่ คุณหมูหมู่ คุณมดหมู่ คุณอีกาหมู่ คุณผีหมู่ เอาหรือยังล่ะเจ้าคะ เจ้าประคูณ ดูสิไม่บอกเอาละนะเออ (เปิดตา) เออจะแก้เผ็ดอีพวกนี้ให้ได้ กูไม่ไปจับมันละ จะซ่อนมันเสียมั่งสิน่ะ ให้มันคอยหน้าแห้งอยู่ทั้งหมู่มันแหละน่ะ สมน้ำหน้าอีคนโกง (ซ่อน)
ปะหนัน (เห็นยาหยาซ่อน) เอาละ เอาละ เออเลิกกันนะ แฮะ พวกเราเลิกกันเถอะ โยง (พวกเหล่านั้นมาโยง) โยง โยง โยง (ปะหนันชี้ที่ยาหยาซ่อนให้พวกนั้นดู) แฮะ พวกเราทำเป็นหาไม่เห็น เข้าไปดูตรงตรงหน้าแล้วทำไม่เห็น ทำให้เหมือนกับผีลักซ่อนนะ ถึงจะเรียกจะพูดจะถูกตัว ทำเป็นไม่รู้จักเสียนะ (ดัง) เออนี่แม่ยาหยาไปข้างไหนหึ แฮะ พวกเราช่วยกันหาทีเถอะ (ต่างคนต่างไปเที่ยวหา ไปจนตรงที่นางยาหยาซ่อนอยู่ก็ทำไม่เห็น)
บุหรง ขันจริงจริง นี่แม่ยาหยาหล่อนไปข้างไหนหึ หาไม่ยักเห็นหรอก (เดินกระทบไหล่นางยาหยา) อุ๊ย อุ๊ย อุ๊ย นี่อะไรมากระทบไหล่ฉันไม่รู้ เย้น เย้น ม่ายละ ฉันไม่หาละ ฉันกลัวผีลักซ่อนหรือยังไงแหละ เป็นแน่เทียวแหละ
บุหงา เออจริงจริง ผีลักแม่ยาหยาไปซ่อนเป็นแน่ทีเดียวแหละ ทำยังไงน่ะ ถ้าหาไม่ปะยังงี้ละลางทีตายเทียวแหละ
ส้าหรี ทำไมแม่บุหงา ถ้าผีมันลักเราไปซ่อนละ เรามาเสียไม่ได้หรือ
บุหงา มายังไงได้ ถึงมาคนอื่นก็ไม่เห็น พูดเขาก็ไม่ได้ยิน ผีมันบังเสียน่ะซิ เล่นละก็ไม่ขอดชายผ้าเสีย พุ่ทโธ่ สงสารแม่ยาหยา เคยล้อเคยเลียนเล่น คราวนี้ตายหรือยังไงแหละ แม่ปะหนันเห็นมะละหล่อน
ปะหนัน ไม่เห็น ขันจริงจริง เป็นกรรมแท้แท้ อ้ายคนผีลักซ่อนนี่ชั่วด้วยนะ ถึงเห็นคนหาก็ทำให้เลยไปไม่ออกมาหา นี่จะทำยังไงหึ เห็นไม่ปะเป็นแน่ละ เรามาพากันไปเถอะ
ยาหยา (กลัวเต็มที มือขอดชายผ้าพลางวิ่งพลาง) แม่บุหลัน แม่ปะหนัน ฉันอยู่นี่
บุหลัน เออแม่ปะหนัน ถ้าไอ้ผีลักซ่อนยังงี้ละไม่มีที่แก้หรือหล่อน
ยาหยา แม่บุหลัน ฉันอยู่นี่นะ ฉันวิ่งตามมาแล้ว แม่บุหลัน แม่ปะหนัน
ปะหนัน อุ๊ย มันยากอยู่หล่อน แม่บุหลัน ที่คนอื่นจะแก้ เพราะเราไม่เห็นตัว เราไม่ได้ยินเสียง เว้นแต่ตัวคนที่ผีมันลักไปแก้เองถึงจะได้ (นางยาหยาจับมือเรียกคนโน้นคนนี้ ไม่มีใครทำรู้สึก)
หวันหยา เออคุณพี่สอนอิฉันมั่งทีเถอะค่ะ ว่าจะแก้ยังไง
บุหลัน ถ้าผีลักซ่อนยังงี้ละ ต้องวิ่งยิงฟันกระโดดตีนเดียวไป ๓๓ หน คนถึงจะเห็น จำไว้นะหล่อน พุ่ทโธ่ สงสารแม่ยาหยา นี่ทำยังไงถึงจะได้รู้ตำรา
ยาหยา แม่บุหลัน แม่บุหลัน ฉันอยู่นี้ ฉันได้ยินหมดแหละ หล่อนพูดยังไง อุ๊ยฉันจะทำตามคำหล่อนว่าเดี๋ยวนี้แหละ (ทำท่า แล้วนับหนึ่งสองสามไปจนครบ ๓๓)
พร้อมกัน เออ นั่นแม่ยาหยา อุ๋ยนี่หล่อนไปไหนมา
บุหลัน ทำให้หาจนจะล้มจะตาย เล่นซ่อนกันอะไรไม่รู้แล้ว
ยาหยา พุ่ทโธ้ ผีมันลักฉันไปซ่อนน่ะ หล่อนหายังไงทำยังไงฉันเห็นหมดแหละ เว้นแต่ฉันเรียกหล่อน หล่อนไม่ได้ยิน
บุหลัน เบื่อน่ะพูดอะไร ไม่เชื่อหรอก ปดน่ะ หล่อนว่าผีมันลักน่ะ มันทำยังไง
ยาหยา แม้ แม้หล่อนไม่รู้อะไร เย้น เย็น มันฉุดฉันไป มันดลใจฉันให้มันเฉยไป ถึงเห็นคนก็ไม่อยากเรียก
บุหลัน ไม่เชื่อ ทำไม คนผีลักซ่อนเขาก็เห็นตัวผีน่ะสิ ถ้าไม่เห็นตัวล่ะไม่จริง
ยาหยา ฉันก็เห็นตัวมันโตด๊ำดำ อ้วนม่อต้อคอสั้นจ้ำม่ำ
พร้อมกัน แน่ แน่ ปด ปด เขาแกล้งทำล้อ นิกลับมาต่อเอา สด สด เอ เอ เอ เอ กุ๋ย กุ๋ย หน้าไม่อาย เอ เอ
ยาหยา (เหี้ยเต็มที เดินหลบหนี พวกนั้นตามโห่)

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ