บทที่ ๔๐

นางกำนัลเที่ยวหานางยุบล

ต่อบทร้อง “บ้างหัวบ้างโกรธโกรธา” หน้า ๗๔

บุหงา ฮึ แม่ยุบลหล่อนหลบไปเสียข้างไหนล่ะ
ยิหวา มาเมื่อตะกี้นี้ทีเดียวนี่นะ ชั่งไปเร็วจริง ไปช่วยกันหาดูเถอะหล่อน (จูงกันเดินไป)
ปะหนัน ฉันเห็นแววไปทางข้างวิหารนะ
ยาหยา เออหล่อนเห็นหล่อนก็ไปตามซิ
ปะหนัน หล่อนไปด้วยกันกะฉันสิหล่อน
ยาหยา ก็ฉันจะได้เที่ยวหาทางนี้อิกนี่นะ หล่อนไปคนเดียวไม่ได้หรือ
ปะหนัน ฉันจะไปอย่างไร ก็หล่อนจะมายืนอยู่ที่นี่ นางยุบลจะมีที่ไหน
ยาหยา แม้ เท่านั้นก็ต้องเอ็ดด้วยหรือ
ปะหนัน ฉันเอ็ดเมื่อไรล่ะ ก็หล่อนเฉยเสียยังงี้นี่
ยาหยา ทำไมฉันจะไม่หา ฉันเฉยหรือนี่
ท้าวอิ่ม (ดัง) อ้าว พับผ่าซิ นี่อะไรน่ะหึ มานั่งเกี่ยงกันอยู่ยังงี้นี่
ยาหยา ก็ดูเถอะเจ้าค่ะ หล่อนว่าหล่อนเห็นไปทางข้างวิหาร อิฉันถึงวานให้หล่อนไปดู หล่อนจะเอาอิฉันไปด้วย อิฉันว่าอิฉันจะได้หาทางอื่นอิกเท่านั้นแหละ หล่อนก็ว่าอิฉันเฉยเสีย ก็อิฉันเฉยเมื่อไรล่ะเจ้าคะ
ปะหนัน ก็จริงจริงนี่เจ้าคะ กลับว่าอิฉันเอ็ด ก็อิฉัน_ (พูดค้างอยู่)
ท้าวอิ่ม อ๊ายยังไม่ไปหาอีก นี่จะเถียงกันเอาอะไรน่ะหึ พับผ่าซิ
ปะหนัน ก็จริงจริงนี่เจ้าคะ ไม่ควรจะว่าอิฉันเอ็ดดอก
ท้าวอิ่ม โอ นี่ว่าไม่ฟังหรือนี่ อะไรนี่ มาเถียงกันจนหนวกหูหนวกเหืองยังงี้ ยังไม่ไปเที่ยวหาอิกล่ะ
ยาหยา พุ่ดโธ่ ก็อิฉันไม่ได้เฉยเลยทีเดียวนี่เจ้าคะ หล่อนมาว่าอิฉันเฉยได้นี่
ท้าวอิ่ม ฮ้าย ไม่รู้ไม่ชี้นะ บอกว่าหนวกหูละก็ พับผ่าซิ เดี๋ยวนี้แหละ
ปะหนัน พุ่ทโธ่ ก็อิฉันว่าดีดีนี่เจ้าคะ
ท้าวอิ่ม โอ นี่ข้าห้ามไม่หยุดเลยหรือนี่ ม่ายละม่ายละ ว่าไม่ได้ยังงี้ละเต็มทีละ อะไรนี่ มีอย่างหรือ มาเถียงกันออกอึกกระทึกครึกโครมยังงี้นี่
ปะหนัน อิฉันอึกกระทึกเมื่อไรล่ะเจ้าคะ
ท้าวอิ่ม ก็นี่ใครอึกกระทึกเล่าฮะ ใครอึกกระทึก
ปะหนัน อิฉันไม่ได้อึกกระทึก
ท้าวอิ่ม หา นี่ใครอึกกระทึก ใครอึกกระทึกหา
ปะหนัน ไม่ทราบว่าไคร แต่อิฉันไม่ได้อึกกระทึก
ท้าวอิ่ม เอ๊ะ นางนี่พูดอย่างไร (ดัง) ฮ้าว ฮ้าว นี่กลับมาย้อนเอาข้าเข้าหรือนี่ พับผ่าซิ นั่งนี่กำเริบนัก (ไล่ทุบ) อ้าว อ้าว วิ่งหนี ยังนี้ละก็เต็มที ล้อให้อย่างนี้จะไปว่าใครได้ เมื่อว่าผิดก็ไปทูลฟ้องเอาเถอะ จะได้ออกเสียรู้แล้วรู้รอดไป ไม่เคยพบ อะไรนี่ ว่าดีดีกลับมาย้อนเอากันเข้าอีก
ท้าวเปลี่ยน คุณนี่อะไรนี่ โมโหโทโสอะไรนี่
ท้าวอิ่ม ฉันเหลืออดละ อะไรนี่ ก็พูดดีดีนี่นิกลับมาใส่เอากันเข้ายังงี้นี่ ฉันอดไม่ได้ละ จะเป็นอย่างไรก็ให้รู้ไปทีเถอะ
ท้าวเปลี่ยน คุณอย่าวุ่นวายไปนักเลยนะ
ท้าวอิ่ม ก็นี่วุ่นอะไรล่ะหึ ไม่ใช่กงการอะไรของคุณดอก
ท้าวเปลี่ยน อ๊าว ฉันพูดดีดีนี่หน่า ให้คุณสกดอกสกดใจไว้บ้างเท่านั้นแหละ
ท้าวอิ่ม ไม่ใช่กงการอะไรของคุณดอกน่ะ ฉันผิดก็ผิดคนเดียวดอก คุณอย่าเป็นเจ้าฉันเลย
ท้าวเปลี่ยน ฉันก็ไม่ได้เป็นเจ้าเป็นนายอะไรคุณดอก ฉันพูดดีดีนี่ เห็นว่าจะค้นจะคว้าอะไรก็ไม่ค้นกัน มามัวเถียงกันอยู่อย่างนี้ การไม่ควรให้คนรู้ก็จะรู้แส้ เสียพระเกียรติยศ ผิดแบบแผนไป
ท้าวอิ่ม อ๊าย แบบบาปอะไรก็ไม่รู้ ไม่ใช่การของคุณก็แล้วไปมั่งเถอะ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น มาเทลาะกันออกหนวกหูยังงี้ เต็มทีละว่าไม่ได้ยังงี้ละก็—
บุหลัน (เดินมาพูดบ่นขึ้นว่า) อุ๊ย หาห้อยก็ไม่เห็นว่าจะไปข้างไหน นี่ใครพบแล้วหรือยังไง
ท้าวอิ่ม ข้าไม่รู้ไม่ชี้นะ ปะเดี๋ยวก็จะมาเทลาะเอาข้าเข้าอิกดอก ไม่พูดละ ข้าเป็นชาวหมันหยาต้องเจียมตัว
บุหลัน อิฉันไม่ได้ถามท่านเลยนี่เจ้าคะ อิฉันถามกันข้างนี้ต่างหาก ท่านโกรธใครน่ะเจ้าคะ
ท้าวอิ่ม ไม่รู้ไม่ชี้ ข้าพูดไม่ได้ละ ข้าไม่พูด ข้าไม่พูด
บาหยัน ยังไงหึแม่เล็กเล็ก ไปหายกันไปหมด ฉันจะออกไปดูสักหน่อยนะ แม่ปะเสหรัน (เดินออกมา) ยังไง พบตัวไหม
นางกำนัลสองสามคน (ตอบ) หาไม่พบเจ้าค่ะ
บาหยัน ไปเที่ยวหาเข้าอิกซิ
(นางกำนัลพากันไปเป็นพวกๆ นางบาหยันเดินมาพบท้าวอิ่ม นางบาหยันบ่น) ดูคุณท้าวแน่ะ มานั่งทำชายกระเบนเป็นไก่แจ้อยู่นี่ (พูดกับท้าวอิ่ม) ยังไงท่านไม่ไปเที่ยวหากะเขาล่ะเจ้าคะ
ท้าวอิ่ม ฉันหาไม่ได้ จะรู้ที่ไปหาที่ไหนพบ ใครจะรู้ว่าไปข้างไหน
บาหยัน ก็คุณไปหาดูซิเจ้าคะ เผื่อจะพบมั่ง
ท้าวอิ่ม ก็จะรู้ที่ไปหาที่ไหนถูก ว่าเขาก็ไม่ได้ กลับมาเทลาะเอาอิก
บาหยัน นั่นอะไรล่ะเจ้าคะ อิฉันบอกให้ไปเที่ยวหานิว่าใครเทลาะเอาละ
ท้าวอิ่ม ก็หามันไม่เห็นนี่นะ ไปเถอะ จะเอาไปเฆี่ยนไปฆ่าที่ไหนก็เอาไปเถอะ
บาหยัน ก็ท่านไม่หายังนี้ มันจะเห็นที่ไหนล่ะเจ้าคะ ราชการนะเจ้าคะ
  (บาหยันกลับไป)
ท้าวอิ่ม เอ๊า ให้เที่ยวหาก็หามันไป ให้ตีนหักตายโหงเสียรู้แล้วรู้รอดไป (ไปหากับนางกำนัลทั้งปวง เดินบ่นพึมพำแล้วตะโกน) นางยุโบล แม่ยุโบลเจ้าขา ไปเสียข้างไหนล่ะเจ้าคะ (บ่น) จะรู้ที่ไปหาข้างไหนน่ะ ยังงี้ละเต็มทีละ ไม่เคยพบเคยเห็น (ตะโกน) คุณนายยุโบล เชิญมานี่เถิดเจ้าข้า อิฉันเจ็บเท้านักเจ้าข้า (นั่งบ่น) โอ๊ย นั่นมีอย่างหรือ คนหนึ่งไปข้างไหนเสียแล้ว กลับใช้ให้เรามาหา จะรู้ที่ไปหาที่ไหน ยังงี้หรือก็ชอบแต่จะให้ผู้ชายเขาช่วยกันค้นในป่าดูซิ ถึงจะถูก แต่พวกผู้หญิงใคจะไปเห็น เอาเถอะ ไม่หาไม่แหหละ จะเอาไปเฆี่ยนไปฆ่าที่ไหนก็เอาไปเถอะ (นั่งลง)
มลาหรอ ท่านช่วยโปรดให้โขลนเขาเที่ยวหาสักหน่อย อิฉันหาไม่พบเลย
ท้าวอิ่ม ข้าไม่ไปละ จะเอาอย่างไรก็เอา
มลาหรอ ก็อิฉันเรียนท่านดีดีนี่ ท่านกลับมาโกรธท้าเอาอิฉันเปล่าเปล่า
ท้าวอิ่ม พับผ่าซิ อย่าถือดีไปเปล่าเปล่า คนยังเจ้าน่ะข้าไม่ยักกลัว ไม่กลัวใคหมดน่ะแหละ ไปฟ้องใคก็ไป
มลาหรอ ใคเขาจะให้กลัวล่ะเจ้าคะ
ท้าวอิ่ม อุวะ ข้าพูดกะเจ้าไม่ได้ ไม่ได้
มลาหรอ อิฉันว่าขอให้ท่านสั่งโขลนให้เขาหาต่างหาก หาอันที่ท่านจะทำโมโหโทโสราวกะไฟยังงี้ไม่เลย
ท้าวอิ่ม โอ นี่ว่าข้าเป็นไฟหรือ เป็นไฟหรือจะได้ไหม้
มลาหรอ อิฉันกลัว อิฉันไม่เถียงกับท่านหรอกเจ้าค่ะ ป่วยการ
ท้าวอิ่ม ข้าก็ขี้คร้าน ไปข้างไหนก็ไป เอาไปฆ่าเสียเถอะ เป็นหาไม่ได้ล่ะ
  (นางกำนัลกลับเข้าไป)
นางบาหยัน ยังไงล่ะ ได้ตัวหรือไม่ได้
นางกำนัลหลายคน หาไม่พบเจ้าค่ะ (ท้าวอิ่มเดินเข้าไป นางบาหยันถาม) ยังไงล่ะคุณเจ้าขา ท่านไปหาไม่ได้หรือ
ท้าวอิ่ม (ยืนท้าวสะเอ็ว) โฮ้ย ไปหาไปแหมันที่ไหน ตีนจะหักจะด้วนเสียแล้วนี่ ไม่หาละ จะเอาไปฆ่าไปเฆี่ยนอะไรเสียก็เอาไปเถอะ
บาหยัน ก็อิฉันถามท่านดีดีเท่านี้ก็ต้องโกรธด้วย
ท้าวอิ่ม ดีเด่อะไรเดี๋ยวนี้ ไปเถอะ กลับไปละก็ไปทูลนะ ให้ท่านเอาออกเสียเถอะ (กระแทกก้นลงนั่งบ่น) กรรมเวรอะไรมิรู้นี่ มาใช้ให้ไอ้กันเที่ยวหาจนหัวเข่าหัวแข้งจะหลุดไปแล้วนี่ อะไรนี่ มันไม่ถูกเรื่องนี่ ยังงี้ละก็ให้ผู้ชายเขาหาแหละมันถึงจะถูก (ว่ากับท้าวเปลี่ยน) ฉันน่ะทำไม่ได้คุณ ยังงี้น่ะแต่ก่อนก่อนมาน่ะเป็นไร ทำไมฉันทำมาได้ล่ะ นี่ถูกนายท่านบังคับยังงี้เต็มทีละ ต้องออก
ท้าวเปลี่ยน คุณอย่าพูดให้มันมากมายวุ่นวายนักเลย อดอกอดใจเสียมั่ง
ท้าวอิ่ม (ตะโกน) โอ๊ย อดไม่ได้ละ คุณอดได้ก็อดไปเถอะ มีอย่างหรือน่ะ

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ