บทที่ ๑๓

พี่เลี้ยงเถ้าแก่กำนัล ชมโฉมอิเหนา

ปะเสหรัน	แม้ แม่ปะละหงัน ดูเถอะหล่อน นี่อะไรช่างงามยังงี้ อุ๊ยนั่นไม่น่าเชื่อเลยและว่าเป็นมนุษย์
มลาหรอ	เจ้าค่ะ จนอีฉันไม่กล้าจะดู ดูละก็ลืมตัวไปไม่ทันจะรู้
ปะหนัน	แม้ ยังงั้นเทียวหรือหล่อน แต่ชั้นดูก็ลืมตัว แล้วละก็ถ้า_
มลาหรอ	ถ้าอะไรจ๊ะ ถ้าอะไรจ๊ะ พูดละอย่ายั้ง จะว่าละว่าให้จังจัง
ส้าเหง็ด	เอาละ เอาละ แม่เหล่านี้ สติหนีงามพ่อรูปสวยออกจากตัวเสียหมดแล้วหรือยังไง จึงเพ้อพูดอะไรต่ออะไรออกไม่เป็นเรื่อง
เถ้าแก่	อุ๊ย ก็พระรูปพระโฉมงามราวกะพระทรงเครื่อง ยังงี้จะไม่ให้หล่อนดิ้นไปยังไง อย่าว่าแต่หล่อนสาวสาวแส้แส้เลย ถึงฉันเองเคยพบเคยเห็นมาไม่รู้ว่ากี่มากน้อย หะ หะ หะ หะ เหมือนนางจันทร์สุดาเขาว่า “อย่าว่าแต่รุ่นราวสาวแส้ ถึงเถ้าแก่ก็คิดพิศวง” หะ หะ หะ หะ มันจริ๊ง จริง
บุหลัน	แม่มลาหรอ แม่มลาหรอ มานี่แน่ะฉันจะบอกอะไรให้ (พูดเบาหน่อย) ยังงี้นะหล่อน ถ้าฉันได้เห็นทุกวันทุกวันละ ยอมไม่กินเข้า ยอมไม่นอนเลย จริงจริงนะหล่อน
มลาหรอ	อุ๊ย แม้หล่อนไม่นอนไม่กิน หล่อนจะทำยังไง ถ้าหล่อนเองไม่นอนละ สิ่งที่หล่อนดูหล่อนจะให้นอนหรือไม่
ปะหนัน	อุ๊ย นี่อะไรนี่ ชั่งไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาเลยแหละ ชั่งเพ้อพูดไปได้นี่ ฉันแน่ะจะว่าเป็นกลาง อย่าอึงไปนะหล่อน ถ้าแม้นทองกุเรปันก้อนนี้ ได้เป็นเรือนรับหัวเพ็ชรเมืองดาหาละก็นั่นแหละจะงามเลิศประเสริฐตาน่าดูจริงละ เอาเถอะฉันยอมไม่นอนไม่กินด้วยคนหนึ่งละ
ปะเสหรัน	ฉันจะเป็นบ้ากะแม่เล็กเล็กสักหน่อยเถอะ จะว่าให้ฟัง อย่าทยานไปหน่อยเลย มันไม่ได้ดอก เพราะเรือนแหวนที่หล่อนร่ำ สมัคลงเป็นแหวนตะกั่วฝังหัวมะกล่ำไม่เสียดายเพ็ชรเม็ดกระจ่างแล้ว ท่านจึงได้ขว้างลงในน้ำ เพ็ชรก็ตกลงในน้ำไหลแล้ว อย่าหมายใจว่าท่านจะดำเลยหล่อนเอ๊ย
ปะหนัน	ท่านเจ้าขา ถ้าหากเผื่อว่าเรือนแหวนจะได้รับเพ็ชรเมืองดาหาละ อีฉันขอฝากพลอยหุงดีดีเมืองนี้เป็นบ่า ได้หรือมิได้เจ้าคะ
มลาหรอ	ได้จ๊ะ ได้จ๊ะ ได้จ๊ะ
บุหลัน	ได้จ๊ะ ได้จ๊ะ
ปะหนัน	แม้ แม้ แม้ ออกแจเจียวท่านเพคะ อย่าอึงอย่าเอ็ดเลย สองบ่าทั้งสองเม็ดแลจ้ะ
มลาหรอ	อุ๊ย ยังงั้นยังเหลือเต้นอยู่หรับหรับอิกเม็ดหนึ่ง อกฉันจะทำยังไง
บุหลัน	อ้าว เอาฝังเป็นเปียเสียก็ได้

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ