บทที่ ๖๗

สังคามาระตาเตือนสติอิเหนา

ต่อบทร้อง “กว่าจะได้พบองค์นงเยาว์” หน้า ๒๔๘

อิเหนา	(โคลงพระเศียร) ฮ้าย พี่เหลือทนเต็มที สิ้นสติสมประดีแล้วครั้งนี้
สังคามาระตา	รับสะกะหม่อม การเศร้าโศกไม่ได้ทำให้เป็นประโยชน์สิ่งใด แม้พอที่จะมีช่องติดตามหา ถ้ามีโศกมาก็ทำให้ช้า หรือบางทีทำให้หาไม่ได้ ความที่ทรงโศกก็ไม่ได้ทราบถึงพระน้องนาง มามัวโศกเสียยังงี้ มีแต่จะเสียทุกอย่าง
อิเหนา	จ้ะ จ้ะ พ่อไม่มีทุกข์พ่อก็ไม่รู้ว่าทุกข์น่ะเป็นอย่างไร ถึงพ่อฉลาดคาดอะไรถึง พ่อก็ไม่อาจคาดถึงความทุกข์ของคนที่มีทุกข์ได้ แม้พระอาทิตย์ที่ส่องทั่วโลก ก็ไม่ส่องเข้าไปถึงทุกข์ที่ซ่อนอยู่ในกลีบหัวใจ พุ่ทโธ่ พุ่ทโธ่ พ่อพูดราวกะทุกข์มันเกาะอยู่เหมือนทากเหมือนปลิง จะได้ดึงทิ้งง่ายง่ายได้ เมื่อไหร่แหละถึงตัว ถึงจะลงนั่งโคลงหัวอยู่เหมือนพี่ ฮาย ฮาย เต็มที เต็มที
สังคามาระตา	ที่ทรงดังนี้เป็นการจริงทุกสิ่งทุกประการ หม่อมฉันไม่คัดค้านหามิได้ แต่ยังต้องขอฝ่าพระอาญากราบทูลอิก ว่าการที่ทรงทุกข์อยู่นี้มีแต่อันตราย ทั้งพระองค์ที่อยู่แลพระน้องที่หาย ความทุกข์อย่างนี้ควรจะมีมาก แหละยากที่จะละเว้นจริง แตถึงกระนั้น สู้คิดกันดีกว่านิ่ง ถึงโรคจะหนักเหลือที่จะเยียวยาหาย ก็ต้องขวนขวายไว้ดีกว่าทิ้ง ความทุกข์มันจะมีก็ต้องจำมีอยู่เป็นธรรมดา แม้จะละทิ้งเสียมิได้ก็ต้องทนไป แต่คิดอ่านเสาะแสวงหาพระน้องนางไปด้วย เผื่อบางทีจะพบได้ก็แก้ทุกข์ได้ ดีกว่าทุกข์อยู่เปล่าๆ ซึ่งหม่อมฉันกราบทูลเกินมานี้ พระอาญาไม่พ้นเกล้าพ้นกระหม่อม

บทเจรจารวม ๖๘ บท ทั้งที่ซ้ำความกันบทหนึ่ง หมดเพียงเท่านี้

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ