บทที่ ๒๖

สียะตราเถียงกับบุษบาเมื่อรับดอกไม้

ต่อบทร้อง “ไม่ควรไหว้เจียวหรือจึงโกรธา” หน้า ๕๓

สียะตรา	เป็นเด็กนี้ยากจริงนะ ไม่รู้ว่าความผิดจะมีขึ้นเมื่อไร เหมือนเรื่องเดี๋ยวนี้ ไม่ได้คิดเลยว่าจะผิดก็เป็นได้
บุษบา	ทำไมน่ะ เขาได้สั่งได้เสียเมื่อไรล่ะ เอาไหนมาพูด ดีอกดีใจล่ะ ทั้งกราบทั้งไหว้ ฉวยเอาชื่อเขาไปว่า
สียะตรา	ทำไม ทำไมเพคะ ทำไมเจ้าพี่ไม่ได้สอนหม่อมฉันหรือว่าถ้าพูดกับผู้ใหญ่ละให้ไหว้ พุ้ดโธ่นี่ไม่ใช่ของเจ้าพี่ประทานหรือยังไง หม่อมฉันนึกว่าเราทั้งสองอ่อนก่า เป็นน้องจึงต้องไหว้ เมื่อตรงตรงดีดีไม่มีผิดเลยแต่สักนิดก็กริ้วได้
บุษบา	ก็ไหว้ทำไมถึงไม่ไหว้แต่ตัว ถึงต้องเอาชื่อเขาเข้าไปพันไปพัว
สียะตรา	เพคะ เพคะ ผิด ผิด ผิดเพราะว่าเป็นเด็กเถียงไม่ขึ้น มันก็เหมือนกะไอ้เรื่องกะโถนหกน่ะแหละ ถ้าหม่อมฉันทำหกละ เจ้าพี่ก็กริ้วละ ว่าไม่มีกิริยา ถ้าเจ้าพี่ทำหกเอง ก็กลับมากริ้วหม่อมฉันอิก ว่าเอามาตั้งไว้กีดทางไปทางมา ตกเป็นผิดทั้งขึ้นทั้งล่อง จะทำยังไรฉนี้เล่า
บุษบา	อย่าพูดให้มากให้เกินดีไป พ่อสียะตรา ถ้าบ่นไปไม่นิ่ง จะโกรธจริงจริงไม่แกล้งว่า
สียะตรา	อ้อ นี่แกล้งกริ้วให้เขาฟังดอกหรือ หม่อมฉันไม่ทราบนี่ เพคะ นิ่งละ นิ่ง นิ่ง
บุษบา	เกลียดปากไม่อยู่ศุข
สียะตรา	หม่อมฉันนิ่งแล้วนี่เพคะ
บุษบา	พูดมากน่ะ
สียะตรา	นิ่งละเพคะ นิ่ง นิ่ง

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ