บทที่ ๒๑

อิเหนาส่งของมาถวายท้าวดาหา

ต่อบทร้อง “องค์ศรีปัตหราจึงรับไว้” หน้า ๓๗

ท้าวดาหา อ้าว นั่นเอาของเขากลับมาทำไม ก็สั่งไปแล้วว่ามีแต่กูจะให้ อายชาวเมืองหมันหยา เขาจะว่าชาวดาหามักได้
เสนา พระพิจะข้าขอรับ พระราชอาญาไม่พ้นเกล้าพ้นกระหม่อม ข้าพระองค์ได้ทูลตามรับสั่งแล้วทุกประการ พระราชนัดดาให้นำกลับมาถวายพระราชบุตรี แลพระราชกุมาร ด้วยกะด้วยกะหม่อม
ท้าวดาหา อือเราเป็นผู้ใหญ่นี้ยาก ถ้าจะเอาไว้ก็จะเป็นมักมาก ถ้าจะมิรับเอาไว้ เขาให้แก่เด็ก ก็จะเป็นแสนงอนแทนไป หือ ให้เขาส่งไปตามใจเจ้าของเขาปราถนา ไม่ใช่ธุระ ไม่ใช่การของข้า

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ