บทที่ ๕๐

พวกระเด่นพูดว่าเปรียบจรกาต่อไปอิก

ต่อบทร้อง “ก็สรวลเสเฮฮาไปด้วยกัน” หน้า ๑๐๐

กะหรัดตะปาตี	อือน่ะ เออ ให้มันถึงใจยังงี้น่ะเป็นไร ใส่ก็ใส่กันตรงตรง ลำไหนขวางไว้ ลำนั้นก็ลง ข้างเจ้าน่ะยอมละ อ้ายข้อโวหารจะเป็นไรมี กะกล้าปากกล้ามือกล้างาน
สังคามาระตา	ส่วนรับสั่งถึงหม่อมฉันนั้นเห็นจะเป็นประทาน แต่บ่อยนักเห็นจะเป็นเหวไม่ได้การ
สุหรานากง	ฮึ ฮึ นี่มาเหมากันว่ายอละ พ่อสังคามาระตา ที่พูดน่ะ พูดจริงนะไม่แกล้งว่า ถ้าความฉลาดหมดทั่วทั้งตัวของเจ้าพวกที่ชะเง้อสูงน่ะ มีสักเท่าความฉลาดในนิ้วนิ้วเดียวของเธอละ ที่ไหนจะพากันมานั่งทำหน้าเป๋อเหลออยู่ได้ (จรกาล่าสำลุกขึ้นเดินจะเลี่ยงหนี)
กะหรัดตะปาตี	แฮะ แฮะ ดู ดู อือ เอาละพ่อ ได้กลิ่นอะไรฉุยฉุยเข้าหรือยังไง เอาหรือ มาเดินดมรอยที่ติดอยู่ตามทรายเล่นมั่ง ตามอย่างเขาก็เป็นไร เอาแมะล่ะ พ่อสังคามาระตา ลุกมานี่น่ะ มามา
สังคามาระตา	ฮะ รอยที่ติดทรายน่ะรอยโขลนรอยกำนัล รอยเจ้ารอยนายไม่ติดทรายดอกอย่าทรงสำคัญ (หันมาพูดกับสุหรานากง) เชิญเสด็จไปทอดพระเนตรอะไรเล่นประหลาดประหลาด ลางทีจะได้ทรงตัดสินความผู้ร้ายลักดมรอยฉลองพระบาท
สุหรานากง	นี่จะไม่จบกันจริงจริงหรือยังไงนี่พวกเรา เอ้า จะพาไปทำอะไร จะพาไปไหนก็เอา ดมรอยดมเกือกก็ยังดี ดีก่าไม่ได้ดม มานั่งแหงนลมอยู่ที่นี่ (ไป)

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ