บทที่ ๕๙

ท้าวดาหาพูด เมื่ออิเหนาไปแก้สงสัย

ต่อบทร้อง “มันเกิดมาพลอยให้เสียวงศ์” หน้า ๒๒๑

อิเหนา พระราชอาญาไม่พ้นเกล้าพ้นกระหม่อม หม่อมฉันผู้เดียว ยากที่จะเถียงความเห็นของคนเป็นอันมาก ประการหนึ่งก็ไม่ต้องการที่จะสู้ความสงสัยของคนทั้งหลาย ที่เขาคิดให้เป็นหม่อมฉันเสียอย่างนี้ เป็นอย่างดีอยู่แล้ว เพราะการที่เป็นไปแล้วครั้งนี้นั้น เป็นที่หม่อมฉันก็เป็นอย่างดีกว่าที่จะเป็นด้วยผู้อื่นอย่างอื่นทั้งสิ้น ก็ควรปล่อยให้เขาสงสัยหม่อมฉันไป เพราะคนเหล่านั้นถึงคิดผิดคิดถูกก็ไม่ได้พลอยเสียอะไร
ท้าวดาหา หึ เจ้ารักจะพูด เจ้ารักจะทำอย่างไร ก็พูดได้ทำได้ จะเป็นไรมีนักหนา ความเสียความร้ายความอายมันอยู่กะข้า เจียมแล้วยังไม่พ้นจน จะทำอย่างไร มันเกิดมาสำหรับที่จะให้เสียวงศ์ มันเกิดมาสำหรับจะให้ได้เจ็บใจ ก็ต้องจำจนทนไป หึหึ

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ