บทที่ ๒๘ (ไม่ใช้)

ประสันตาชมบุษบา ล้ออิเหนา

ต่อบทร้อง “เห็นยิ่งกว่าครั้งแต่หลังมา” หน้า ๕๔
(ตอนนี้ไม่ได้ใช้เจรจา มีใหม่อยู่ข้างหลังต่อไป)

อิเหนา	หะหะหะหะ คนคนนี้เห็นจะเป็นชาวป่ามาจากละว้า หรือแต่อเมริกา เห็นคนรูปงามเข้าจึงตกใจ ทีจะนึกว่าไม่ใช่คนธรรมดาหมายว่านางฟ้าหรือยังไร
ประสันตา	รับสะกะหม่อม เป็นชาวป่ามาแต่หมันหยา ไม่ได้มาแต่ประเทศอเมริกาหามิได้ พะผ่า นางที่งามเหมือนพระบุตรี ไม่เคยเห็นสักที ให้ฟ้าผ่า รับสะกะหม่อม ที่ทรงข้อนี้จริง ดูงามยิ่งกว่านางฟ้า ถึงนางฟ้าที่ว่ากันว่างาม ก็งามทำไมไม่ได้ งามไม่ติดใจติดตา นี่งามจริงงามกะไรลืมไม่ได้สักอึดใจไม่แกล้งว่า
อิเหนา	ดีแต่พูดพล่อยพล่อยอวดฉลาด ที่แท้ก็เซอะไม่รู้จักอะไร หะหะเห็นชาววังรูปเขางามงาม ตื่นออกโครมคราม ไม่รู้จักทางไป
ประสันตา	ที่ทรงนี้ก็เป็นความจริงอิก หม่อมฉันตื่น ตื่นไม่เหมือนคนอื่น ไม่ตื่นนิ่ง หะ หะ เป็นตื่นเต้น เพราะเป็นชาวป่า เห็นอะไรงามงาม ก็ตื่นซุ่มซ่ามไปตามธรรมดา แอม แอม แต่ แอม แต่ชาวเมืองที่เคยเห็นน่ะ เห็นจะตื่นประหลาดกว่า เพราะไม่ใช่ตื่นเต้น เป็นตื่นตูมตามตามไป ตื่นไม่รู้แล้ว ตื่นยืดยาว ยิ่งนานยิ่งตื่นมาก ฮื้อ พูดพูดถึงเรื่องผู้หญิงละ ประเดี๋ยวก็ร้องไห้
อิเหนา	ร้องทำไม
ประสันตา	อยากกลับไปหมันหยา
อิเหนา	ทุด เกลียดน้ำหน้า
ประสันตา	อ้าว จริงแหละ (พูดกับสังคามาระตา) ทอดพระเนตรเป็นพะยานกันสิขอรับ หม่อมฉันกราบทูลจริงหรือไม่จริง (พูดกับอิเหนา) ฮึ ฮึ รับพระร่าอะทาน การที่จะเสด็จกลับเห็นจะยังช้า เพราะธรรมดาผู้ที่ไม่ตื่น ต้องเป็นยังงั้น ถ้าจะด่วนกลับไป เขาก็จะว่าตื่นหนีซุ่มซ่ามไม่ติดไม่ตาม ตื่นหนีเอาง่ายง่าย (พูดกับสังคามาระตา) แฮะ เป็นกะไรขอรับพวกเรา เห็นจะต้องเป็นตาเถ้าชาวดาหา
สังคามาระตา	ฉันก็เห็นจริงด้วยกับแกละ ดูอะไรมันผิดใจไปทุกอย่าง เมื่อคืนนี้ชอบกล รูปฉันมันกลายไปอย่างไรก็ไม่รู้ เกือบเสียท่า ข้าต้องยอมเชื่อแกละ ครั้งนี้เห็นจะต้องอยู่ที่นี่จริงเหมือนว่า
ประสันตา	เห็นด้วยหรือ หิ หิ หิ หิ

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ