บทที่ ๔๒

มะดีหวีให้สาวใช้มาไล่กิดาหยัน

ต่อบทร้อง “ให้สาวศรีไปขับเสียฉับพลัน” หน้า ๗๗

มะดีหวี อุ๊ยนั่นผู้ชายอึกกระทึกอะไรกันอยู่นั่น ใคไปไล่เสียทีเถอะ
สาวใช้ นะกะนะกะหม่อม
มะดีหวี แวะไปทางโน้นก่อนเถิดแม่บุษบา (เข้าโรง)
สาวใช้ (พูดกับเพื่อนกัน) ไปด้วยกันเถอะหล่อน เที่ยวดูเสียให้ทั่ว จะเล่นกันอยู่ที่ไหนมั่งก็ไม่รู้ (พากันเข้าโรง)
อิเหนา ลดเม็ดเป็นได้กันนะพ่อสังคามาระตา
สังคามาระตา ต้องรับพระราชทานลองดูก่อน ถ้าสู้ไม่ได้จริงจริงก็ต้องโปรดถึงตะแกรง
อิเหนา เอา ตั้งซี (ตั้งหมากรุก)
ประสันตา (หันมาว่ากับพี่เลี้ยง) นี่แน่พวกเราใครเป็นนักเลงหมากกลบ้างน่ะ
ยะรุเดะ ฮึ ฮึ กระผมก็เป็นยังงั้นแหละขอรับ
กะระตาหลา รับประทาน กลในแผนหรือทำใหม่ขอรับ
ประสันตา แผนละขอรับ แต่ไม่มีใครเดินได้ ถ้าใครเดินได้ละผมจะยอมกินน้ำสามถ้วยทีเดียว
อิเหนา อ๊ะ มันจะไม่แน่ดอกกระมัง รอประเดี๋ยวพ่อสังคามาระตา ไหนมาตั้งดูทีหรือ (ประสันตาเข้าไปตั้ง)
ประสันตา นี่แน่ะจ้ะข้าขอรับ สามทีหมากหนี สี่ทีหมากไล่ จนกลางกระดานทีเดียว
สังคามาระตา เอ๊ ก็อ้ายกลนี้ตั้งให้ฉันดูทีหนึ่งแล้วนี่
ประสันตา ยังงั้นฝ่าบาทอย่าทูลซิ ถ้าทูลละเป็นปัดหมากทีเดียว
อิเหนา อ้าวอย่างงั้นพ่อสังคามาระตานิ่งเฉย จะให้พี่ประสันตากินน้ำให้ได้
กะระตาหลา รับประทาน นี่หน้าโคนอยู่ทางไหนขอรับ
ประสันตา ทางผมแหละขอรับ (อิเหนาตรองดูครู่หนึ่งแล้วเดิน)
อิเหนา หนึ่งละหนา
ประสันตา จ้ะข้าขอรับ (อีเหนาตรองอิกครู่หนึ่งแล้วเดิน)
อิเหนา สองละ
กะระตาหลา เอ๊ะ ยังงั้นไม่ได้ จะอับเสีย
อิเหนา อ้อถูกละ
ปูนตา ผมว่าชักเบี้ยในเสียทีปะไรขอรับ
กะระตาหลา ฮะ ชักยังไรได้กะนะ โคนจะได้ลอยปะไรล่ะ
อิเหนา กลนี้เขาชอบกลจริง
ยะรุเดะ เลื่อนขุนสักทีเห็นจะดีจ้ะข้าขอรับ
อิเหนา ชอบกลอยู่ (จับขุน)
สังคามาระตา ไม่ถูก ต้องเดินง่า_ อือลืมไป
ประสันตา อ๊ะ ยังงั้นต้องปัดหมาก หม่อมฉันไม่ยอมกินน้ำแท้แท้ทีเดียว
อิเหนา พ่อสังคามาระตานิ่งเสียเถอะ ร่วมแล้วละ ขี้แพ้ชวนตีอย่าวุ่น
ปูนตา ช้าก่อน ช้าก่อน เห็นแล้วขอรับ แน่ะ ถอยโคนแล้วก็_
ประสันตา อื้อ เพี้ยง รอดไปทีเถอะ (อิเหนาเดิน)
อิเหนา อยู่ละ
ประสันตา โอยแล้วกัน
อิเหนา (เดิน พร้อมกันร้อง) ปับ ฮา
อิเหนา เอาเถอะอย่าพูดวุ่นวายไปเลย สามถ้วย กินดีดี อย่าให้ต้องกรอกเลย
ประสันตา ถ้าฝ่าพระบาทจะให้รับประทาน ก็ต้องรับประทานน่ะแหละ แต่ทว่า ฮึ นั่นแหละ ก็ต้องรับประทานน่ะแหละ
อิเหนา บิดละไหมละ ฮึ อะไรนะ
ประสันตา ก็มีเชิงนี่จ้ะข้าขอรับ ช่วยกันเป็นกอง ทำไมจะไม่จนล่ะ (พี่เลี้ยงสามคน) ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ
อิเหนา ดูเถอะ ได้ว่าแล้ว ขี้แพ้ชวนตี เห็นด้วยกันนะ เอา พ่อสังคามาระตาตั้งซิ ฉันจะเอาหมากแดง (ตั้งหมากรุก)
กะระตาหลา รับประทาน เมื่อตะกี้กลอะไรขอรับ
ประสันตา เขาเรียกจมกลางสมุทขอรับ
สังคามาระตา พี่ประสันตามาช่วยกันเถอะน่า
อิเหนา เออ ประสันตากับยะรุเดะไปช่วยข้างโน้น กะระตาหลากับปูนตามาช่วยฉัน (เล่นหมากรุกกันต่อไป)
อาบู แฮ้ พวกเราน่า ใคไวไว มาเล่นหมากะห่านกันเถอะ พ่อสะมาแอ พ่ออาลี มาซิน่ะ เฮ้ย ทิดอะบราม ร่ำไรน่ะ เล่นไหมล่ะ
อะบราม ไม่เล่น ไม่มีธรรมเนียม (แบมือ) บังคับกันไม่ได้ ไม่ยอม (สั่นหัว) ต้องโหวต ธรรมเนียมนอกฟรีฟรี (แบมือ)
อาลี อ๊ะ เขาเล่นกันหมดไม่เล่นยังไร ไม่เล่นก็เอามันเสียน่ะสิ
อะบราม ทำไม ไม่เล่น มีผิดหรือ กฎหมายที่ไหน ข่มเหงไม่ได้ ไม่กลัว กะวะมันมี (แบมือ)
สะมาแอ พูดมากน่ะ จะเล่นก็เล่น จะค่ำ เจ้าอะบรามน่ะเขามันคนอะเมริกัน จะเล่นมิเล่นก็ชั่งหัวมัน พวกเรามาเถอะน่ะ มา
อะบราม ดูดู (แบมือชี้ไปทางนายหวัง) ดูหวังไม่เล่นเหมือนกัน ทำไม ทำไมไม่เล่น ว่าแต่ฉัน ไอ้โกง โกง โกงแล้ว
หวัง พุทโธ่ ไม่สบายจริงจริง วิ่งไม่ไหวแท้แท้ ขอตัวสักที
อาลี อ๊าย เล่นกะเขาน่ะพ่อหวัง ทำยังงั้นเสียไป เล่นเถอะ ไม่เล่นไม่ได้
หวัง เถอะ เถอะ เอา (ลุกขึ้นโซเซเดินตามบุญตามกรรมมา) เอ้า เล่นยังไงก็เอา
อาลี ใคยืนที่ไม่ทันคนนั้นเป็นหมา
(พร้อมกันลุกขึ้น อะบรามลุกขึ้นด้วย ยืนเข้าที่กัน ที่จะเป็นห่านเข้าที่ไม่ทัน แต่ลุกขึ้นก่อน แสละลุกขึ้นทีหลังคน)
อะบราม เอ เอ แสละเป็นหมา ฉันเข้าได้แล้ว เอ เอ
(นายแสละโดดเข้าผลักนายหวังเซออกจากที่ เข้าที่แทน)
ดูน่ะ เล่นโกงไม่เอา ดู มีธรรมเนียมหรือฮะ โกงยังงี้ไม่ห้ามหรือฮะ ใคเป็นเปรสิเดนต์ฮะ แดม โกง จริงจริง ไม่เล่น ไม่เล่น เล่นไม่ได้ ธรรมเนียมไม่มี เล่นไม่ได้ โกง โกง ไม่เล่น เล่นยังงี้ใคจะเล่นได้ (แบมือสองมือยกไหล่) ใคจะเล่นได้ กฎหมายไม่มี
อาลี ฮ้าย อย่าโกงมันน่ะพ่อแสละ
แสละ เอา เป็นหมาก็เอา มาซิพ่อหวัง มาเข้าที่ของแก
(แสละออก หวังเข้ายืนที่เดิม)
อาลี (ว่าแก่อะบราม) เขายอมละทำไมยังไม่เข้าที่ล่ะ เสือกยืนอยู่ทำไมที่นั่นล่าเจ้าตัวดี
อะบราม เอ ยังงี้เอาซิ หะ หะ หะ เจ้าอาลีเป็นกะวะมัน เอาซิ (เล่นกัน)
สาวใช้ แฮ้ เจ้าเหล่านี่น่ะ ไป๊ ไปเฮ้ย เฮ้ย ดูเถอะเอ้า ยังหาไปไม่อิก พะผ่า เดี๋ยวนี้ก็หลังลายดอก เฮ้ย เสด็จนะไปให้พ้น
อะบราม เอ นิ่ง นิ่ง (คนอื่นไปอยู่เสียห่างห่าง อะบรามเดินมาหาสาวใช้) เฮ้ย นิ่งนะ ผู้หญิงนั้นมาทำอะไร เอ๋
สาวใช้ ดูซิยังจะถาม เฮ้ยเสด็จนะ ไปเสียให้พ้น หวายนี่แน่ ไม่เห็นหรือ
อะบราม เอ๋ ว่าอะไร เสด็จที่ไหน เสด็จที่ไหน หวายทำอะไร โกหกทำอะไร เสด็จทำอะไร ค่ำค่ำมืดมืด ไม่มีธรรมเนียม โกหกเปล่าเปล่า ผู้หญิงโกหก อย่าเชื่อ (หันหน้ามาจะบอกเพื่อน ไม่พบใคร เขาหลบไปเสียหมด) ดู โกงจริง ขี้ขลาดแท้แท้ เขาหลอกก็หนีหมด ทิ้งกูไว้คนเดียว ใช้ไม่ได้
สาวใช้ ดูซิ เจ้านี่บ้าดอกกระมัง ใคใคเขาไปแล้ว หาไปไม่อิก พะผ่าซิ เดี๋ยวนี้ก็เอาหวายลงหลังดอก
อะบราม เอ๋ พูดดีดี ไปดีดี ขู่ทำไม ฉันไม่ผิด เฆี่ยนไม่ได้ ไม่มีธรรมเนียม ไปดีดี ไปดีดี (เดินช้าช้าไปพบเพื่อน) ทำไม หนีมาทำไมที่นี่หมดฮะ กะเขาหลอกก็เชื่อด้วย โง่จริงจริง แดม
พร้อมกัน (ชี้มือเอานายอะบราม) แดม แดม
อาลี เสือกอวดดีอยู่น่ะ เลิกหลังขึ้นดูทีหรู มันมิปาลงไปสักห้าทีแล้วหรือ จึงกลับมาได้
อะบราม โอ ใคเฆี่ยนฉันได้ ไม่มีผิด เฆี่ยนยังไรได้ ทำไมเดินดีดี เฆี่ยนหรือ เฆี่ยนไม่ได้ ไม่เป็นยุติธรรม เฆี่ยนไม่ได้ ขืนเฆี่ยนเกิดความใหญ่ เฆี่ยนไม่ได้ เฆี่ยนไม่ได้ (สาวใช้ตามมาอิก คนอื่นเห็นพากันวิ่งไปทูลอิเหนาบ้าง แต่นายอะบรามยังค่อยๆ เดินบ่น) ไม่ผิดเฆี่ยนยังไรได้ เฆี่ยนไม่ได้ เฆี่ยนไม่ได้
สาวใช้ ดูเอาซิ ใคใคเขาไปหมดแล้ว ยังแต่เจ้านี่ ยังเดินทอดน่องอยู่คนเดียว เฮ้ยเอามันน่ะ ทำไมยังไม่ไป พะผ่าปะเดี๋ยวก็หวายลงหลังเดี๋ยวนี้แหละ
อะบราม เอ๋ ขู่ทำอะไร ไปแล้วไม่ใช่หรือ ทำอะไร ต้องวิ่งด้วยหรือ อยู่ดีดีเฆี่ยนไม่ได้ ดูซิ เดินไปแล้วไม่ใช่หรือเฆี่ยนยังไรได้
สาวใช้ พะผ่าเจ้านี่บ้าแน่ ยังหันหน้าเถียงได้นี่ ลองมันดูสักที มันจะวิ่งหรือไม่วิ่งก็ได้รู้กันเดี๋ยวนี้
อะบราม ลองตามใจ ไม่ผิดเฆี่ยนไม่ได้ (สาวใช้เฆี่ยนเบาเบาก่อน) โอย เฆี่ยนทำอะไร เฆี่ยนทำอะไร ไม่ผิดเฆี่ยนได้หรือหา ข่มเหง ข่มเหง ต้องสู้ ต้องสู้ (มือกุมที่กฤชหันหน้ามาทำท่าสู้) มา เอากะเจ้า กล้าดี เฆี่ยนอิกที เอา กล้าดีเฆี่ยนอิกที เฆี่ยนซิ เฆี่ยนซิ (สาวใช้หวดลงไปอิก) โอย เฆี่ยนแน่ะ เฆี่ยนอิกที เฆี่ยนแรงแรงซิ (สาวใช้เฆี่ยน) โอย เฆี่ยนแรงแรงละนะ เอา เฆี่ยนอิกที (ชักกฤชออก) เอาซิ เฆี่ยนอิกซิ ยังไง ไม่อาจเฆี่ยนหรือ เฆี่ยนซิ (สาวใช้เฆี่ยนซ้ำไม่หยุด) โอย โอย โอย เจ็บจริง โอย โอย (ทิ้งกฤชวิ่งหนี) วิ่งแล้ว วิ่งแล้ว โอย โอย หยุดเถอะ วิ่งสิ้นสีตีนแล้ว โอยพ่อโอย ร้องสุดเสียงแล้ว โอย โอย (วิ่งหนีเข้าโรง)
อิเหนา อึ ยังไงกะระตาหลา ด้อยอยู่หน่อยนะคราวนี้
กะระตาหลา เป็นทางเม็ดจ้ะข้าขอรับ
ปูนตา ตัดเสียบ้างเถอะจ้ะข้าขอรับ
อิเหนา เบี้ยหอยแลกเสียบ้างเถอะ (ต่างคนต่างกินกัน)
กิดาหยัน รับพระราชทาน เขามาไล่ว่าข้างในจะเสด็จขอรับ
อิเหนา อึ เอาม้าย่างเข้าไปดูสักทีปะไร (อิเหนาเดินม้า)
ประสันตา เอาเม็ดต่อเบี้ยแล้วหงายเถอะปะไรขอรับ
สังคามาระตา หาย เอาไล่โคนเข้าไปดีกว่า (สังคามาระตาเดินเม็ด)
กิดาหยัน รับพระราชทาน โขลนเขามาไล่จ้ะข้าขอรับ
อิเหนา ไล่ก็หนีโคนเรามาเสียก็แล้วกัน
ยะรุเดะ ไล่ต่อเบี้ยเข้าไปอิกจ้ะข้าขอรับ กินละเป็นหงายทีเดียว
กิดาหยัน เขามาไล่จ้ะข้าขอรับ
กะระตาหลา อะไรนี่หึ กลัวไล่ด้วย ไล่ก็กินเสียก็แล้วกัน
อิเหนา จริงเอ้า กินเสีย (กินเม็ด)
กิดาหยัน ข้างในจะเสด็จจ้ะข้าขอรับ
อิเหนา เบี้ยในก็เอาเรือมากันหงายก็แล้วกัน (อิเหนาเดินเรือ)
กิดาหยัน หามิได้ ข้างในเสด็จขึ้นมา โขลนเขามาไล่จ้ะข้าขอรับ
อิเหนา หา
กิดาหยัน รับพระราชทาน ข้างในเสด็จจ้ะข้าขอรับ
อิเหนา เอ๊ะ ว่ากะไร
กิดาหยัน โขลนเขามาบอกว่าข้างในเสด็จขึ้นมาจ้ะข้าขอรับ
อิเหนา อ๊ะไม่ได้การ เลิกกันเสียทีเถอะพี่ประสันตา บอกพวกเราให้หลบไปเสียให้พ้น ไม่ได้ ข้างน้ำข้างในเราอยู่ที่นี่ไม่ดี พ่อสังคามาระตากับพี่ประสันตามาไปด้วยกัน (ลุกไป)

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ