บทที่ ๑

เมื่อจรกาทราบข่าวศึกมาติดเมืองดาหา

ต่อบทร้อง “มาชิงชัยดาหาธานี” หน้า ๒

จรกา	อ๊ะ จริงอย่างนั้นเจียวหรือ ผิดไป ผิดไป ท้าวกะหมังกุหนิงเป็นอะไรจึงจะอาจถึงเพียงนี้ไม่สม เว้นแต่ผู้ที่อาจเอาศีรษะเข้าชนศิลา นั่นแหละจะเห็นจริงละ ว่าอาจจะยกอาวุธขึ้นต่อด้วยพระองค์วงศ์เทวาแลตัว อย่างไรหะท่านราชทูต
ทูต	พระพิจะขะ ถึงมาทว่าหากจะเป็นไปได้ด้วยโมหา ก็ไหนจะเคืองเส้นพระโลมาฝ่าพระบาท แต่ได้ยินข่าวพระนามก็จะขามขยาด ไพร่เห็นจะทิ้งนายเป็นแน่ ด้วยกะด้วยกะหม่อม
จรกา	อือ แต่ยังสงสัยนัก ว่ามันคอทั่งหนังเหล็กอย่างไร จึงหาญยกมายังนี้ ว่ากะไรตำมะหงงแกเห็นอย่างไรหึ
ตำมะหงง	พระพิจะข้า ขอรับปักกะปักกะหม่อม เห็นด้วยเกล้าว่าเป็นความจริง เพราะวิสัยแห่งใดมีสตรีรูปงาม ความวิวาทแย่งชิงและการสงครามก็คงเกิดมีเป็นธรรมดา สมดังคำโบราณท่านย่อมว่า “ความรัก ถึงน้ำขมต้มผักก็คงหวาน” ความรักอาจจะกลับคนลงเป็นสัตว์ กลับสัตว์ขึ้นเป็นคนได้ เมื่อความรักเกิดขึ้นแล้วใครเลยจะเกรงใคร ถ้าทรงพิเคราะห์ไปก็จะทรงเห็นจริงดังนี้
จรกา	อือ แกว่าก็ชอบกล แฮะ ทูต ท่านรู้แมะว่าอ้ายศัตรูมันรู้หรือไม่ ว่าพระองค์โปรดประทานนางแก่ข้าแล้ว หะ
ทูต	พระพิจะข้า ถึงแม้จะทราบก็เห็นจะทราบไม่ถนัดว่าเป็นใคร เพราะการที่ทราบไกลไกลไหนจะทราบละเอียด จึงอาจทำทั้งนี้ ข้าพระองค์ก็เห็นว่า ถ้าเมื่อเข้ามาใกล้และพระองค์เสด็จยกไปได้ทราบข่าวแน่ถนัดแล้ว เห็นจะไม่กล้าหาญต่อฝีพระหัดถ์ดอกพิจะขะ
ตำมะหงง	ช้าก่อนท่าน ท่านเห็นว่าเขาจะไม่กล้าสู้ ก็เหมือนหนึ่งท่านได้เคยนึกคราวหนึ่งแล้ว ว่าเขาจะไม่กล้ายกมา หรือคำที่ท่านพูดนี้ ท่านไม่ได้เคยนึกเลยอย่างใดอย่างหนึ่ง การนี้ยากอยู่ยากอยู่ คิด.......
จรกา	อ๊ะ คิดอะไร คิดการเรื่องนี้ที่จะผ่อนผันไม่ได้น่ะหรือ ไม่ได้ ไม่ได้เป็นอันขาด ข้าสาบานโดยอะไรๆ หมดทั้งนั้น ที่เขาอ้างสบถกัน ถึงแม้นว่าพอย่างก้าวไปเมืองจะจมลงในอเวจีนรก แหละตัวข้าจะละเอียดไปยิ่งกว่าปรมาณู ก็อย่าได้คิดเลยว่าจะอยู่ ไอ้คำที่ว่าช้าหรือคิดนั้นใครอย่าได้พูดต่อไปเป็นอันขาด ถ้าใครขืนพูดหัวจะขาดเป็นแน่ ว่าแต่สิ่งเดียวแต่ว่ามันจะเล่นกะข้าละรื้อ
ทูต	ความข้อนี้เหลือที่จะกราบทูลให้เป็นแน่ได้ แต่เห็นด้วยเกล้าว่าแต่เพียงมันอ้างว่าจะยกมา ก็เป็นการกำเริบหยาบช้าต่อพระบารมี พอที่จะตัดศีรษะมันได้อยู่แล้ว ปกเกล้าปกกระหม่อม
จรกา	เป็นแน่ เป็นแน่ ข้อนั้นอย่าสงสัย ถึงมันจะมิมาข้าก็คงไปเอาหัวมันเสียให้ได้อย่าวิตก แฮะ อย่าว่าแต่มันว่าจะมาเลย แม้แต่เพียงกล้าทูลขอหรือ อ๊ะ เกินไป แม้แต่มันนึกรักอยู่ในใจแต่ให้รู้เถอะ ที่จะเอาหัวมันไว้นั้นอย่านึก การนี้ช้าอย่างไรได้ต้องไป ต้องไป ไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ