๔๖ นิทานเรื่องให้ลิงเปนองครักษ์

ครั้งก่อนสมเด็จท้าวกรุงนาคสวามี เสด็จยกพลออกประพาสมฤคยานในอรัญประเทศ เธอทอดพระเนตรเห็นเศวตวานรตัว ๑ ก็มีพระโองการแก่โยธาทหารให้จับวานรนั้นให้จงได้ แสนสกลโยธาทั้งหลายก็ไล่ล้อมจับวานรนั้นมาถวายบรมกษัตริย์ บรมกษัตริย์เจ้าให้นำมาเลี้ยงด้วยดี

อยู่มากาลวันหนึ่ง เสด็จออกไปประพาสพระอุทยานเสด็จบรรทมเหนือแท่นมโนศิลาใต้ร่มฉายาพิกุล พระองค์ยื่นพระขรรค์ให้เศวตวานรนั้นถือไว้ สั่งว่าถ้าผู้ใดมาต้ององค์แห่งเราท่านจงพิฆาฏเสียเถิด ครั้นบรรทมหลับสนิท มีแมลงภู่ตัว ๑ มาโฉยฉาบคลึงไคล้เอาทราบพระสุคนธ์ณองค์พระมหากษัตริย์ วานรก็รำพึงว่า มีรับสั่งไว้ว่าอย่าให้ผู้ใดมาต้องพระองค์ แลแมลงภู่ร้ายมาต้องพระองค์ไยสิหว่า วานรก็ยกพระขรรค์ประหารแมลงภู่ ก็ต้องพระองค์ขาดสบั้นออก ๒ ท่อน ดูกรเนสาท วานรนี้ย่อมทรชนท่านอย่าไว้วางใจ ประหารบรมกษัตริย์เจ้าผู้มีพระคุณอภิบาลบำรุงอันยิ่ง ยังกระทำร้ายแก่ท่าน ๆ เร่งวางวานรลงมาเปนอาหารแห่งเราแล้วเราก็จะไป

เนสาทร้องตอบพยัคฆ์ว่า วานรนี้มักเปนทรชนสำหาวแลอวดรู้หลัก

พยัคฆ์จึงถามเล่า ว่าคำท่านว่านั้นมีธรรมเนียมอย่างไร

เนสาทจึงกล่าวบทประเทียบโบราณดังนี้

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ