๓๗ นิทานเรื่องหงส์หามเฒ่า

กาลก่อนมีสุวรรณราชหงส์คู่ ๑ ชื่อสุวรรณตรุม ตัว ๑ ชื่อบรมรพนิบุบ สถิตอยู่ณสถานแทบดัษคิรีศิงขรเหนือกูฏบรรพตอัน ๑ แลสุวรรณหงส์นั้นพากันไปหาอาหารถึงสถานสระ ๆ นั้นมีเต่าตัว ๑ ชื่อตรุมมาเปนมิตรสันถะวะด้วยสุวรรณหงส์ ตรุมก็ถามถึงถ้ำเถื่อนสถานที่อยู่ ดัษหงส์ก็แจ้งว่าสถานอันอาตมะสถิตแทบดัษคิรีสระเหนือกูฏบรรพตโพ้น สนุกสนานมีเบ็ญจอุบลปทุมตระการด้วยผกาเกสร สรรพมัจฉาวารีสัญจรเปนผาสุกภิรมย์หาภยันตรายมิได้ ตรุมก็ติดใจจักใคร่ไปอยู่จึงอ้อนวอนว่า สหายได้พาอาตมาไปอยู่ณเขาดัษคิรีสระนั้นเถิด

สุวรรณหงส์จึงตอบว่า เออก็ตามเถิด แต่ถ้าว่าสหายยังจะสงวนจิตต์ใจจะระงับโทโษได้แล้วฤๅ ตรุมรับว่าโทษจิตต์อาตมะจะระงับได้จะสงวนจิตต์ดุษณีอยู่ สหายจงมีมุทุจิตต์จินดาพาอาตมะไปในกาลบัดนี้ด้วยเถิด

สุวรรณหงส์ทั้งคูก็คาบทัณฑท่อนไม้หามหาบ ตรุมก็คาบในท่ามกลางท่อนไม้รเห็จเหาะมาในนภากาศ พาลสิงคาลจิ้งจอกหมู่ ๑ จรมาแลเห็นก็ร้องว่า ไฉนพญาหงส์มาโหดหืนนี่นักหนา มาพาอ้ายตรุมขึ้นสวรรค์ไปดังนี้ ตรุมได้ยินเสียงสิงคาลร้องว่า มิอดทนโทโษโมโหได้อ้าโอษฐ์ออกบริภาษนา ก็หันหกตกลงมาอุระก็ตีลงกับพื้นปัถพี มังสะก็แตกกระเด็นออกจากกระดอง สิงคาลก็ล้อมกันกินเปนอาหาร ดูกรวายุภักษ์ ผู้ใดมีจิตต์กล้าด้วยโทโษโมโหมหันธการหาประโยชน์มิได้ ยังภัยพินาศให้บังเกิดมีเหมือนตรุมอันมิได้สงวนจิตต์วจีนั้น ดูกรวายุภักษ์สังวทันต์ อย่างธรรมเนียมโบราณยังมีดังนี้อีก

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ